موتور چهارزمانه

موتور چهارزمانه یا موتور چهارهنگامه یکی از انواع موتورهای درون سوز است. «موتور چهارزمانهٔ اتو» اولین موتور چهارزمانه بود که در سال ۱۸۷۶ توسط نیکلاس اتو اختراع شد. موتورهای چهارزمانه متداول ترین موتورها در وسایل نقلیه امروزی هستند و اغلب با سوخت بنزین و گازوئیل کار می کنند. ساختمان و کارکرد همهٔ موتورهای چهارزمانه امروزی تقریباً مشابه موتور چهارزمانهٔ اتو است. دلیل نامگذاری موتور چهار زمانه، چرخهٔ چهارمرحله ای آن است.
هر چرخهٔ موتور چهارزمانه به چهار مرحله تقسیم می شود و در هر مرحله، هر پیستون یک بار طول سیلندر را می پیماید. از آن جایی که تنها در یک مرحله از هر چرخهٔ موتور، به میل لنگ شتاب داده می شود؛ هر چرخهٔ کامل موتور چهارزمانه به دو بار چرخش میل لنگ منجر می شود. [ ۱]
در این مرحله پیستون در بالاترین مکان ممکن در سیلندر قرار دارد. پیستون از بالای سیلندر به پایین می آید و باعث بالا رفتن حجم سیلندر می شود و مخلوطی از هوا و سوخت وارد سیلندر می شود.
در این مرحله هر دو سوپاپ ورودی و خروجی بسته می شود و پیستون به بالای سیلندر بر می گردد که باعث تراکم سوخت یا مخلوط هوا و سوخت می شود.
در این مرحله همان طور که پیستون در بالاترین نقطه ممکن قرار دارد مخلوط هوا و سوخت متراکم شده توسط جرقه شمع، در موتورهای بنزینی یا توسط گرمای تولید شده به واسطهٔ تراکم آن در موتورهای دیزلی احتراق صورت می گیرد. فشار ایجاد شده به دلیل احتراق سوخت باعث می شود که پیستون به پایین ترین نقطه برگردد.
در این مرحله همان طور که سوپاپ دود ( خروجی ) باز است پیستون به بالا بر می گردد و دود حاصل از احتراق سوخت از طریق اگزوز به بیرون رانده می شود.