موای تای

موی تای ( به تایلندی: มวยไทย ) به معنی مبارزه تایلندی است، که «موی» به معنی مبارزه و «تای» نیز به معنی تایلند می باشد. این ورزش رزمی دارای قدمتی بیش از ۲۰۰۰ سال در کشورهای تایلند، میانمار، کامبوج و مالزی است. موی تای ورزش ملی تایلند و یکی از مهم ترین سمبل های فرهنگی این کشور است و روز ۱۷ مارس در این کشور روز موی تای نامیده می شود.
موی تای یکی از سبک های آزاد ورزش های رزمی است، که مبارزات آن به صورت فول کنتاکت و در رینگ برگزار می شود. به همین دلیل از موی تای به عنوان یک رشته خشن و سخت رزمی در دنیا یاد می شود.
تکنیک های مشت زنی در موی تای شباهت زیادی به بوکس دارند و وجود فنون گلاویزی این رشته را به کیک بوکسینگ و ساندا نزدیک ساخته است. [ ۱] [ ۲]
در یک رقابت تای بوکسینگ، پنج راند سه دقیقه ای وجود دارد که بین هر کدام از آن ها دو دقیقه استراحت گذاشته می شود. بنا به روایتی موی تای در سال ۱۶۵۰ میلادی و در زمانی که پادشاه ( Naresuen ) ، حاکم کشور ( Siam ) توسط افراد کشور ( Burmese ) اسیر شد و برای آزادی خود پیشنهادی داد تا با دوازده نفر از قهرمانان رزمی کار این کشور مبارزه کند و آن ها را شکست دهد متولد گردید. او با موفقیت، همه این دوازده تن را شکست داد و تبدیل به یک قهرمان ملی گردید و از آن پس مردم کشور ( Thais ) با افتخار از این قهرمان رزمی کار خود یاد می کردند. این هنر رزمی حتی در زمان صلح هم مورد تمرین و آموزش سربازان قرار می گرفت و سربازان، بدون اسلحه با یکدیگر می جنگیدند و این گونه خود را آماده نگاه می داشتند.
در آن زمان، قوانین خاصی برای مبارزات وجود نداشت؛ رزمی کاران وزن کشی نمی شدند و راندی در کار نبود. بوکسورها پابرهنه مبارزه می کردند و مشت ها و بازوان خود را با طناب پوشانده و به طرز بسیار وحشیانه ای به یکدیگر حمله می کردند. متدهای آموزشی بسیار گسترده و مختلف بود. [ ۳]
در سال ۲۰۱۱ در جریان مسابقات جهانی موای تای که به میزبانی ازبکستان در شهر تاشکند برگزار شد، فدراسیون موای تای این کشور آهنگ «We are Muaythai» را پخش کرد که شعر آن به شدت مورد توجه مسئولان فدراسیون بین المللی IFMA قرار گرفت، تا جایی که درخواست کردند این آهنگ به عنوان سرود رسمی موای تای معرفی شود. این موضوع در سال ۲۰۱۲ طی مراسمی در بانکوک اعلام شد. [ ۴]
در سال ۱۷۶۷، وقتی که شهر به علت بی کفایتی فرمانروایان آن رو نابودی می رفت، ارتش مهاجم برمه یک گروه از ساکنان را محاصره کرده و به اسارت گرفتند، در میان اسرا تعداد زیادی از موای تای کاران نیز وجود داشتند که توسط مردان برمه ای «گونگ سوکی پرا نای» گروه «پوسام تون» در شهر اونگوآ، بازداشت شده بودند.