مواجید

مَواجید
مجموعۀ یافته های ذوقیِ سالک که براثر لطف خاصّ حضرت حق، یا از پی عملی خاص برای او روی می دهد. از این رو، این اصطلاح و اصطلاح فتوحات از نظر معنی نزدیک به هم هستند. در اصطلاح عارفان، مواجید به حالاتِ عارفانۀ زودگذر اطلاق می شود، از این رو، به نکاتِ علمیِ تازه ای که فرادست عارفی آید، مواجید گفته نمی شود. پاره ای از اینان، مواجید را به اندوهی وارد بر قلب سالک، که گاه به حالت قبض منتهی می شود، تخصیص داده اند. گروهی دیگر نیز، برعکس، مواجید را به حالاتِ خوش صوفیان، که گاه به سَماع منجر می شود، تفسیر کرده اند. البتّه در مواردِ استعمال این کلمه، بیشتر همین معنیِ دوم مورد نظر بوده است. اینان وجد را ثمرۀ واردات و واردات را ثمرۀ انجام وظایف و عبادات می دانند، از این رو، سالکی را که بیشتر به وظایف عبودیت قیام کند، به شرط قابلیّت ذاتی، دارای مواجید بیشتری می دانند.