مهندسی مخابرات

مهندسی برق مخابرات یکی از گرایش های مهندسی برق است. مخابرات نوری، میدان و امواج، سیستم و مخابرات رمز از زیرمجموعه های آن هستند. مخابرات، گرایشی از مهندسی برق است که در حوزه ارسال و دریافت اطلاعات فعالیت می کند. مهندسی مخابرات با ارائه نظریه ها و مبانی لازم جهت ایجاد ارتباط بین دو یا چند کاربر، انجام عملی فرایندها را به طور بهینه ممکن می سازد. پس هدف از مهندسی مخابرات، پرورش متخصصان در چهار زمینه اصلی این گرایش شامل فرستنده، مرحله میانی، گیرنده و گسترش شبکه است. [ ۱]
دانشجویان رشته مهندسی برق در دوره کارشناسی پس از گذراندن دروس پایه ( ریاضی۱و۲، فیزیک۱و۲، احتمال مهندسی، محاسبات عددی، معادلات دیفرانسیل، مبانی برنامه نویسی و… ) و گذراندن دروس اصلی ( مدار ۱و۲، الکترونیک ۱و۲، ماشین۱و۲، الکترومغناطیس، مدار منطقی، معماری کامپیوتر، سیگنال ها و سیستم ها، مخابرات ۱، سیستم های کنترل خطی و … ) می بایست دروس اختصاصی مخابرات شامل فیلتر و سنتز مدار، میدان ها و امواج، آنتن، مایکروویو ۱، مخابرات دیجیتال، پردازش سیگنال های دیجیتال، مدارهای مخابراتی، شبکه های کامپیوتری و … را بگذرانند تا با مدرک مهندسی برق گرایش مخابرات فارغ التحصیل شوند. این رشته در دوره کارشناسی ارشد به چهار گرایش میدان، سیستم، شبکه و کدینگ ( رمز ) و مهندسی صدا تقسیم می شود گرایش سیستم به بررسی مواردی همچون فشرده سازی اطلاعات، نحوه ذخیره سازی و بازیابی اطلاعات مدوله سازی اطلاعات رمز گذاری تشخیص خطا و مانند این می پردازد. گرایش میدان به بررسی انتقال امواج در محیط های مختلف طراحی آنتن ها طراحی مدارات مایکروویو رادار محافظت ها و خطرات الکترومغناطیسی و مانند این می پردازد.
این رشته با توجه به ارتباط نزدیک خود با الکترونیک در تحول ادوات و قطعات الکترونیکی نقش به سزایی داشته است. به طوری که مدارات در مقیاس مخابراتی را می توان حاصل کوشش در طراحی مدارات پیشرفته الکترونیک جستجو کرد. این رشته در گرایش سیستم از این ادوات پیشرفته الکترونیکی در طراحی سامانه های پیچیده مخابراتی استفاده می نماید.