مهرچهر

لغت نامه دهخدا

مهرچهر. [ م ِ چ ِ ] ( ص مرکب ) دارای رخساری چون آفتاب. || مجازاً، زیبا. خوشگل :
بدو گفت جم کای بت مهرچهر
ز چهر تو بر هر دلی مهر مهر.
اسدی ( گرشاسب نامه ).
به گیتی نمایم یکی مهرچهر
کز اندازه او کم آید سپهر.
؟ ( از سندبادنامه ص 344 ).

فرهنگ فارسی

دارای رخساری چون آفتاب یا مجازا زیبا خوشگل .

پیشنهاد کاربران

بپرس