مهرچهر. [ م ِ چ ِ ] ( ص مرکب ) دارای رخساری چون آفتاب. || مجازاً، زیبا. خوشگل : بدو گفت جم کای بت مهرچهرز چهر تو بر هر دلی مهر مهر.اسدی ( گرشاسب نامه ).به گیتی نمایم یکی مهرچهرکز اندازه او کم آید سپهر.؟ ( از سندبادنامه ص 344 ).