[ویکی نور] مهرورزی به اهل بیت علیهم السلام از دیدگاه قرآن و سنت نگاهی به تفسیر آیه مودت. مهرورزی به اهل بیت علیهم السلام از دیدگاه قرآن و سنت؛ نگاهی به تفسیر آیه مودت، ترجمه ای روان، بر کتاب «تفسیر آیة المودة» آیت الله سید علی حسینی میلانی که توسط هیئت تحریریه مرکز حقائق اسلامی، صورت گرفته است. این کتاب، پژوهشی است پیرامون آیه شریفه مودت، که در دوران معاصر نوشته شده است.
کتاب با سرآغازی از مرکز حقایق اسلامی و پیشگفتاری از مؤلف آغاز و مطالب در پنج بخش، تنظیم شده است.
در بخش نخست، به «قربی» از منظر و دیدگاه پیامبر(ص) نگریسته شده است. نویسنده در پاسخ به این سوال که ذوی القربی چه کسانی هستند؟ به این نکته اشاره دارد که آن گاه که ما پیرو کتاب و سنت باشیم و به راستی بخواهیم از نظر اعتقادی و عملی به آن چه در کلام خدا و پیامبر(ص) آمده، عمل کنیم، لازم است که به شخص پیامبر(ص) مراجعه کرده و آن حضرت را در اختلاف های خود به داوری بپذیریم و یکی از مواردی که در معنای آن اختلاف شده، آیه «مودت» است که خداوند فرموده است: «قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی» به اعتقاد نویسنده، بنابر روایت های شیعه و سنی، پیامبر(ص) معنای «قربی» را بیان و مراد از آن را خویشاوندان خویش؛ یعنی حضرت علی(ع)، فاطمه(س) و دو فرزند آنها معرفی کرده است
در ادامه، به راویان حدیث قربی و نیز کتاب هایی که این حدیث را در خود جای داده، اشاره شده است. امام اول تا ششم؛ عبدالله بن عباس؛ عبدالله بن مسعود... از جمله روایان این حدیث به شمار می روند. صحیح البخاری؛ صحیح مسلم؛ مسند احمد؛ صحیح ترمزی و... از جمله کتبی است که این حدیث را در خود جای داده است
در بخش دوم، به بررسی و تصحیح سندهای روایات مرتبط با آیه مودت پرداخته شده است. نویسنده، این روایات را از مهمترین و مشهورترین کتاب های حدیثی و تفسیری اهل سنت، از عالمان پیشین و متأخیرین آن ها نقل کرده است. با این بیان، تمامی عالمان شیعه و اهل سنت، به طور اتفاق، نزول آیه مبارکه مودت را درباره اهل بیت(ع) می دانند
به اعتقاد نویسنده، روایت هایی که بیان گر گفتار حق هستند و در کتاب های اهل سنت روایت شده اند، بنا بر آراء و دیدگاه رجالی آنها، به سه قسمت تقسیم می شود:
کتاب با سرآغازی از مرکز حقایق اسلامی و پیشگفتاری از مؤلف آغاز و مطالب در پنج بخش، تنظیم شده است.
در بخش نخست، به «قربی» از منظر و دیدگاه پیامبر(ص) نگریسته شده است. نویسنده در پاسخ به این سوال که ذوی القربی چه کسانی هستند؟ به این نکته اشاره دارد که آن گاه که ما پیرو کتاب و سنت باشیم و به راستی بخواهیم از نظر اعتقادی و عملی به آن چه در کلام خدا و پیامبر(ص) آمده، عمل کنیم، لازم است که به شخص پیامبر(ص) مراجعه کرده و آن حضرت را در اختلاف های خود به داوری بپذیریم و یکی از مواردی که در معنای آن اختلاف شده، آیه «مودت» است که خداوند فرموده است: «قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی» به اعتقاد نویسنده، بنابر روایت های شیعه و سنی، پیامبر(ص) معنای «قربی» را بیان و مراد از آن را خویشاوندان خویش؛ یعنی حضرت علی(ع)، فاطمه(س) و دو فرزند آنها معرفی کرده است
در ادامه، به راویان حدیث قربی و نیز کتاب هایی که این حدیث را در خود جای داده، اشاره شده است. امام اول تا ششم؛ عبدالله بن عباس؛ عبدالله بن مسعود... از جمله روایان این حدیث به شمار می روند. صحیح البخاری؛ صحیح مسلم؛ مسند احمد؛ صحیح ترمزی و... از جمله کتبی است که این حدیث را در خود جای داده است
در بخش دوم، به بررسی و تصحیح سندهای روایات مرتبط با آیه مودت پرداخته شده است. نویسنده، این روایات را از مهمترین و مشهورترین کتاب های حدیثی و تفسیری اهل سنت، از عالمان پیشین و متأخیرین آن ها نقل کرده است. با این بیان، تمامی عالمان شیعه و اهل سنت، به طور اتفاق، نزول آیه مبارکه مودت را درباره اهل بیت(ع) می دانند
به اعتقاد نویسنده، روایت هایی که بیان گر گفتار حق هستند و در کتاب های اهل سنت روایت شده اند، بنا بر آراء و دیدگاه رجالی آنها، به سه قسمت تقسیم می شود: