مهره ٔ مار

مُهرۀ مار
در باورهای خرافیِ ایرانیان، تکه استخوانِ مهره ای شکلِ بدن مار که دارندۀ آن، مِهرِ کسی را که خواهان اوست بر خود می گرداند. زنان را به مهرۀ مار چندان اعتقاد بود که برای تهیۀ آن، حتی به بهایی گزاف، سر در پیِ مارگیران و کولیان می نهادند. مهرۀ مار افسونی بود چون مهرگیاه و خرمهره که یا ساییدۀ آن را به فردی که به او تمایل دارند می خوراندند، یا پیچیده در تکه پارچه ای در قاب ِ قرآن می نهادند و به خود می آویختند، یا به نحوی در جایی از تن پوشِ خود پنهان می کردند. در شناسایی مهرۀ اصل از بَدَل آورده اند که چون دارندۀ اصل آن، به دکان نانوایی می رفت، نان ها از دیوارۀ تنور به یک باره جدا می شد و می افتاد. تعبیر مصدری «مهرۀ مار داشتن»، کنایه از کسی است که دوستی دیگران را به خود گردانده است. مهرۀ مار را، به چشم روشنی، در روز پاتختی به عروس می دادند.