مِهرجویی، داریوش (تهران ۱۳۱۹ش)
مِهرجویی، داریوش
فیلم نامه نویس و کارگردان سینمای ایران. در رشتۀ فلسفه از دانشگاه کالیفرنیا فارغ التحصیل شد. به جز نخستین فیلمش الماس ۳۳ (۱۳۴۶) سایر فیلم های او از آثار مهم و شاخص اند. با فیلم گاو (۱۳۴۸)، مرزِ قاطعی بین خود و فیلمفارسی کشید؛ در آقای هالو (۱۳۴۹)، بر رفتارِ آدمِ محجوبِ شهرستانی در رویارویی با خطرات شهرهای بزرگ تأکید کرد، و در پستچی (۱۳۵۱)، به موضوع سلطه پذیری و عقیم بودن و زوالِ اشرافیتِ زمین دار پرداخت . دایرۀ مینا (۱۳۵۴)، تصویری هراس آور از گوشه های پرت و تاریکِ جامعۀ شهری است، و مدرسه ای که می رفتیم (۱۳۵۹)، نخستین فیلم مهرجویی پس از انقلاب ، تصویری استعاری و نمادین از مدرسه به منزلۀ جامعه و مدیر به مثابۀ صاحبِ قدرتِ سیاسی را نشان می دهد. هامون (۱۳۶۸)، سینمایی ذهنی و شخصی، و نوعی جست وجو برای یافتن پاسخی به پرسش های متعدد و متفاوت است. در فیلم های چهارگانۀ بانو (۱۳۷۰)، سارا (۱۳۷۱)، پری (۱۳۷۳)، و لیلا (۱۳۷۵)، که همگی از لحاظ درون مایۀ اصلی در امتداد هم قراردارند، و کشمکشِ شخصیتِ زن را با محیط اجتماعی و عشق، ایثار، صدق، و خلوص او را نشان می دهد. از دیگر فیلم های اوست: میکس (۱۳۷۸)،بمانی (۱۳۸۰)، مهمان مامان (۱۳۸۲)، یک اپیزود از فرش ایرانی (۱۳۸۵)، سنتوری (۱۳۸۵)، و طهران تهران (۱۳۸۸). از داریوش مهرجویی آثار به صورت تألیف و ترجمه به چاپ رسیده است که از میان آن ها مفتش بزرگ و روشنفکران رذل داستایوسکی؛ بعد زیبایی شناختی و زیباشناسی واقعیت؛ یونگ، خدایان و انسان مدرن؛ جهان هولوگرافیک؛ و نمایش نامه های غرب واقعی و طفل مدفون؛ آوازه خوان طاس و ترس درخور ذکرند.
مِهرجویی، داریوش
فیلم نامه نویس و کارگردان سینمای ایران. در رشتۀ فلسفه از دانشگاه کالیفرنیا فارغ التحصیل شد. به جز نخستین فیلمش الماس ۳۳ (۱۳۴۶) سایر فیلم های او از آثار مهم و شاخص اند. با فیلم گاو (۱۳۴۸)، مرزِ قاطعی بین خود و فیلمفارسی کشید؛ در آقای هالو (۱۳۴۹)، بر رفتارِ آدمِ محجوبِ شهرستانی در رویارویی با خطرات شهرهای بزرگ تأکید کرد، و در پستچی (۱۳۵۱)، به موضوع سلطه پذیری و عقیم بودن و زوالِ اشرافیتِ زمین دار پرداخت . دایرۀ مینا (۱۳۵۴)، تصویری هراس آور از گوشه های پرت و تاریکِ جامعۀ شهری است، و مدرسه ای که می رفتیم (۱۳۵۹)، نخستین فیلم مهرجویی پس از انقلاب ، تصویری استعاری و نمادین از مدرسه به منزلۀ جامعه و مدیر به مثابۀ صاحبِ قدرتِ سیاسی را نشان می دهد. هامون (۱۳۶۸)، سینمایی ذهنی و شخصی، و نوعی جست وجو برای یافتن پاسخی به پرسش های متعدد و متفاوت است. در فیلم های چهارگانۀ بانو (۱۳۷۰)، سارا (۱۳۷۱)، پری (۱۳۷۳)، و لیلا (۱۳۷۵)، که همگی از لحاظ درون مایۀ اصلی در امتداد هم قراردارند، و کشمکشِ شخصیتِ زن را با محیط اجتماعی و عشق، ایثار، صدق، و خلوص او را نشان می دهد. از دیگر فیلم های اوست: میکس (۱۳۷۸)،بمانی (۱۳۸۰)، مهمان مامان (۱۳۸۲)، یک اپیزود از فرش ایرانی (۱۳۸۵)، سنتوری (۱۳۸۵)، و طهران تهران (۱۳۸۸). از داریوش مهرجویی آثار به صورت تألیف و ترجمه به چاپ رسیده است که از میان آن ها مفتش بزرگ و روشنفکران رذل داستایوسکی؛ بعد زیبایی شناختی و زیباشناسی واقعیت؛ یونگ، خدایان و انسان مدرن؛ جهان هولوگرافیک؛ و نمایش نامه های غرب واقعی و طفل مدفون؛ آوازه خوان طاس و ترس درخور ذکرند.
wikijoo: مهرجویی،_داریوش_(تهران_۱۳۱۹ش)