مهر یشت

مِهر یَشْت
دهمین یشت و یکی از یشت های بزرگ اوستایی، مختص مهر، ایزد پیمان. این یشت در ۳۵ کرده (بخش) و ۱۴۶ بند مفصل ترین یشت اوستایی پس از فروردین یشت است. ایزد مهر ارتباط نزدیکی با خورشید دارد، بدین شکل که پیش از برآمدن آفتاب، سر برمی آورد (بند سیزده) و بازتاب این نزدیکی در ادبیات فارسی میانه و فارسی برابر دانستن مهر و خورشید است. مهر دارندۀ چراگاه های فراخ با گردونۀ باشکوهش از کرانه ای به کرانۀ دیگر زمین می رود و بر پیمان ها نظارت می کند (بند ۹۵) و بر پیمان شکنان سخت گیر است (بندهای ۷۰ـ۷۲). افزون بر این، ایزدمهر سَرور جنگجویان است و با ۱۰۰۰ گوش و ۱۰ هزار چشم، که هرگز خواب به چشمش نمی آید (بند یک)، وظیفۀ حفظ تمامیت سرزمین های ایرانشهر را بر عهده دارد. در مهریشت که یکی از کهن ترین یشت های اوستایی است، همچون دیگر یشت ها تلفیق ماهرانۀ اعتقادات پیش زردشتی و اعتقادات زردشتی مشاهده می شود. پورداود مهریشت را به فارسی ترجمه کرده است (تهران، ۱۳۴۷).