مهدی علیزاده (تبریز ۱۳۱۴ش- )
(نام کامل: مهدی علیزاده سقطی) معمار و شهرساز ایرانی. دوران کودکی را تا آخر سوم ابتدایی در زادگاهش گذراند و در سن 9 سالگی با خانواده اش به تهران مهاجرت کردند. بعد از اتمام تحصیلات ابتدایی و متوسطه، در سال ۱۳۳۴ وارد دانشکده ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد و در سال ۱۳۴۳ دورهی دانشکده را به پایان رساند. علیزاده از همان سال های شروع دانشکده، کار در شهرداری و دفاتر معماری را آغاز کرد و در کنار آن به طراحی و ساخت به صورت مستقل نیز پرداخت. با شروع آپارتمان سازی در شهر، او به مناسبات زندگی اجتماعی در این مجموعه ها و حل تاسیسات و تجهیزات (به صورت مستقل برای هر واحد) می پردازد و همچنین به امکان تقسیم فضای داخلی آپارتمان به هسته های مستقل نیز توجه می کند.
علیزاده هم زمان با کارهای اجرایی اش در ایران، در خارج از ایران نیز فعال بوده است. او علاوه بر داشتن دفتر مستقل در دوبی، با گروه "اوآروپ" در انگلیس و گروه "کوردرز اند پارتنرز" (که طراحان مجموعه ی المپیک مونیخ هستند)، همکاری داشته است. از دیگر کارهای این دوره ی او ساختمان های شهرداری و حمام سربندر نیز قابل ذکرند. در سال 1356 بر اثر رکود اقتصادی جهانی، دفتر خود در دوبی را تعطیل می کند و به ایران بازمی گردد. در سال های انقلاب و پس از آن به فعالیت های اجتماعی (از جمله در زمینه ی مسکن) پرداخت و در دفاتر فنی نیروی هوایی، آموزش و پرورش و وزارت_مسکن_و_شهرسازی فعالیت داشت. پس از آن در سال 1368 دوباره به کار اجرایی دعوت شد و به طراحی و ساخت مجموعه ای فرهنگی- تجاری و تعداد زیادی واحد مسکونی پرداخت. بعد از آن برای مدت سه سال در کشور کانادا اقامت داشت. در سال 1374 به ایران بازمی گردد و کار حرفه ای خود را در زمینه ی طراحی از سر می گیرد. از طرح های مهم او در این دوره ساختمان مسکونی کانون وکلا و ساختمان آقای بهار را می توان ذکر کرد. علیزاده در مجتمع مسکونی کانون وکلا امکان طراحی واحدهای مسکونی 36 تا 360 مترمربعی را در یک شبکه ی طراحی، نمایش می دهد و پروژه ی دومهم ترکیبی از فضاهای 36 متری است.
از طرح و پروژه های دیگر اوبه این موارد می توان اشاره کرد: طرح محوطه ی بیمارستان خلیلی شیراز (1340- 1341)؛ طرح بخش هایی از دانشگاه فردوسی مشهد (1341- 1342)؛ طرح و اجرای تاسیسات و معماری مجموعه ی المپیک تهران (تکنو فریکو- 1343)؛ کتابخانه ی دانشکده ی کشاورزی کرج (1343- 1344)؛ ساختمان مرکز آمار ایران- در تهران (1344- 1345)؛ ادارات مرکزی بانک صادرات ایران- در شهرهای رشت، ساری، مشهد، تبریز و اصفهان (بین سال های 1346 تا 1354)؛ طرح ورزشگاه المپیک مشهد (1350)؛ مرحله ی اول دانشگاه فارابی- در کرج (1357)؛ طراحی بخش هایی از فاز مقدماتی عسلویه (1367)؛ طرح کارگاه ها و مرکز فرمان ایران خودرو (1367)؛ مجموعه ی فرهنگی-اقتصادی فولاد مبارکه (1367)؛ طرح شهرک های صنعتی سمنان، ایوانکی، مأمونیه، زاویه و خرم دشت (1374)؛ طرح شهرک علم و فناوری اراک (1374)؛ ساختمان مجتمع تجارت جهانی تهران (1378) و ساختمان مرکزی دفتر همکاری های فناوری ریاست جمهوری- در تهران (1380).
طرح های آپارتمانی علیزاده تکرار یک واحد در طبقات نیست، بلکه چه در زیربنای واحدها و چه در ترکیب آن ها تنوع زیادی در کار او می بینیم. در کل میتوان ویژگی معماری علیزاده را به این صورت بیان کرد: در معماری او مناسبات اجتماعی و انسانی، نیازهای روانی و حسی، اندازه، عملکرد، فضا، تجهیزات و تاسیسات و مصالح در پویایی واقعی ترکیب می شوند.نمونه های شایان ذکر در این زمینه، آپارتمان خیابان توانیر و آپارتمان خیابان 55 یوسف آباد است که تاسیسات هر واحد به طور مستقل در پاگردها که بزرگ تر از معمول طراحی شده اند، قرار گرفته است و در عین استقلال، دست رسی راحت به تاسیسات را با اختلاف نیم طبقه برای هر واحد ایجاد می کند.
منابع:
http://yon.ir/9WjMj
(نام کامل: مهدی علیزاده سقطی) معمار و شهرساز ایرانی. دوران کودکی را تا آخر سوم ابتدایی در زادگاهش گذراند و در سن 9 سالگی با خانواده اش به تهران مهاجرت کردند. بعد از اتمام تحصیلات ابتدایی و متوسطه، در سال ۱۳۳۴ وارد دانشکده ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد و در سال ۱۳۴۳ دورهی دانشکده را به پایان رساند. علیزاده از همان سال های شروع دانشکده، کار در شهرداری و دفاتر معماری را آغاز کرد و در کنار آن به طراحی و ساخت به صورت مستقل نیز پرداخت. با شروع آپارتمان سازی در شهر، او به مناسبات زندگی اجتماعی در این مجموعه ها و حل تاسیسات و تجهیزات (به صورت مستقل برای هر واحد) می پردازد و همچنین به امکان تقسیم فضای داخلی آپارتمان به هسته های مستقل نیز توجه می کند.
علیزاده هم زمان با کارهای اجرایی اش در ایران، در خارج از ایران نیز فعال بوده است. او علاوه بر داشتن دفتر مستقل در دوبی، با گروه "اوآروپ" در انگلیس و گروه "کوردرز اند پارتنرز" (که طراحان مجموعه ی المپیک مونیخ هستند)، همکاری داشته است. از دیگر کارهای این دوره ی او ساختمان های شهرداری و حمام سربندر نیز قابل ذکرند. در سال 1356 بر اثر رکود اقتصادی جهانی، دفتر خود در دوبی را تعطیل می کند و به ایران بازمی گردد. در سال های انقلاب و پس از آن به فعالیت های اجتماعی (از جمله در زمینه ی مسکن) پرداخت و در دفاتر فنی نیروی هوایی، آموزش و پرورش و وزارت_مسکن_و_شهرسازی فعالیت داشت. پس از آن در سال 1368 دوباره به کار اجرایی دعوت شد و به طراحی و ساخت مجموعه ای فرهنگی- تجاری و تعداد زیادی واحد مسکونی پرداخت. بعد از آن برای مدت سه سال در کشور کانادا اقامت داشت. در سال 1374 به ایران بازمی گردد و کار حرفه ای خود را در زمینه ی طراحی از سر می گیرد. از طرح های مهم او در این دوره ساختمان مسکونی کانون وکلا و ساختمان آقای بهار را می توان ذکر کرد. علیزاده در مجتمع مسکونی کانون وکلا امکان طراحی واحدهای مسکونی 36 تا 360 مترمربعی را در یک شبکه ی طراحی، نمایش می دهد و پروژه ی دومهم ترکیبی از فضاهای 36 متری است.
از طرح و پروژه های دیگر اوبه این موارد می توان اشاره کرد: طرح محوطه ی بیمارستان خلیلی شیراز (1340- 1341)؛ طرح بخش هایی از دانشگاه فردوسی مشهد (1341- 1342)؛ طرح و اجرای تاسیسات و معماری مجموعه ی المپیک تهران (تکنو فریکو- 1343)؛ کتابخانه ی دانشکده ی کشاورزی کرج (1343- 1344)؛ ساختمان مرکز آمار ایران- در تهران (1344- 1345)؛ ادارات مرکزی بانک صادرات ایران- در شهرهای رشت، ساری، مشهد، تبریز و اصفهان (بین سال های 1346 تا 1354)؛ طرح ورزشگاه المپیک مشهد (1350)؛ مرحله ی اول دانشگاه فارابی- در کرج (1357)؛ طراحی بخش هایی از فاز مقدماتی عسلویه (1367)؛ طرح کارگاه ها و مرکز فرمان ایران خودرو (1367)؛ مجموعه ی فرهنگی-اقتصادی فولاد مبارکه (1367)؛ طرح شهرک های صنعتی سمنان، ایوانکی، مأمونیه، زاویه و خرم دشت (1374)؛ طرح شهرک علم و فناوری اراک (1374)؛ ساختمان مجتمع تجارت جهانی تهران (1378) و ساختمان مرکزی دفتر همکاری های فناوری ریاست جمهوری- در تهران (1380).
طرح های آپارتمانی علیزاده تکرار یک واحد در طبقات نیست، بلکه چه در زیربنای واحدها و چه در ترکیب آن ها تنوع زیادی در کار او می بینیم. در کل میتوان ویژگی معماری علیزاده را به این صورت بیان کرد: در معماری او مناسبات اجتماعی و انسانی، نیازهای روانی و حسی، اندازه، عملکرد، فضا، تجهیزات و تاسیسات و مصالح در پویایی واقعی ترکیب می شوند.نمونه های شایان ذکر در این زمینه، آپارتمان خیابان توانیر و آپارتمان خیابان 55 یوسف آباد است که تاسیسات هر واحد به طور مستقل در پاگردها که بزرگ تر از معمول طراحی شده اند، قرار گرفته است و در عین استقلال، دست رسی راحت به تاسیسات را با اختلاف نیم طبقه برای هر واحد ایجاد می کند.
منابع:
http://yon.ir/9WjMj
wikijoo: مهدی_علیزاده