مهدوی کنی محمدرضا

[ویکی نور] آیت الله محمد رضا مهدوی کنی در 14 مرداد 1310ش در روستای کن که در حال حاضر بخشی از شهر تهران است، به دنیا آمد. ایشان پس از طی دوره دبستان در کن، وارد مدرسه علمیه لرزاده در تهران شد و از محضر آیت الله برهان، بهره های علمی و اخلاقی فراوان برد.
وی در سال 1327ش در سن 17 سالگی برای ادامه تحصیل به قم مهاجرت نمود و تا سال 1340ش در محضر استادان مبرز آن زمان همچون حضرات آیات مشکینی، حاج شیخ عبدالجواد سده ای (جبل عاملی)، شهید صدوقی، سلطانی، مجاهدی، رفیعی قزوینی، شعرانی، علامه طباطبایی، بروجردی، امام خمینی(ره)، گلپایگانی و... دروس عالی فقه، اصول فقه، تفسیر، حکمت، کلام و دروس خارج فقه و اصول را تلمذ کرد.
وی پس از بازگشت به تهران در سال 1340ش، در مدرسه مروی به تدریس علوم حوزوی مشغول شد و از سال 1342ش امامت جماعت مسجد جلیلی در میدان فردوسی را پذیرفت. این مسجد پایگاه مناسبی برای فعالیت های اجتماعی و سیاسی ایشان شد.
مبارزات وی علیه حکومت طاغوت، باعث دستگیری های متعدد، تبعید، شکنجه و زندانی شدن ایشان گردید. وی آخرین عالمی است که در روزهای نزدیک پیروزی انقلاب اسلامی برای چندمین بار دستگیر و در آستانه پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی آزاد شدند.
اولین دستگیری ایشان در سن 18 سالگی (1328ش) در اردستان بود که به شکنجه، تبعید و زندانی شدن ایشان و بعضی از طلاب و مبلّغان همراه منجر شد. با رسیدن این خبر به قم، آیت الله بروجردی به نخست وزیر وقت (اقبال) اعتراض نموده و عنوان کردند که چرا فرزندان مرا زده اید و دستگیر کرده اید.
فعالیت های ایشان در مسجد جلیلی، جنبه های مختلف اجتماعی، فرهنگی و سیاسی داشته است. اصرار ایشان بر طرح دیدگاه های امام(ره) و فعالیت های سیاسی ایشان، منجر شد که پس از چندین بار دستگیری و بازداشت کوتاه مدت، هجوم به منزل و ایجاد محدودیت برای سخنرانی، منبر و تدریس، نهایتاً در رمضان سال 1353ش ایشان بازداشت و به بوکان تبعید شوند.