مهارکنندگان پمپ پروتونی

مهارکنندگان پمپ پروتونی به اختصار ( پی پی آی ) ( به انگلیسی: Proton - pump inhibitors ) ( PPI ) گروهی از داروها هستند که وظیفهٔ اصلی شان در بدن کاهش پایدار اسید معده است؛ آن ها قوی ترین گروه در میان داروهای متشابه هستند. اختراع این گونه از داروها در اوایل سال ۱۹۷۰ میلادی و با کشف وجود پروتئین های غشائی حامل پروتون در دیوارهٔ معده و تأثیر آن ها بر ترشح اسید در معده حاصل شد. پی پی آی ها گروه قدیمی از داروهای مشابه اما با عملکرد گوناگون به نام ضد اچ ۲ها با تأثیر کمتر را جایگزین کردند. این دسته از داروها یکی از پرفروش ترین داروها در جهان اند و در کل مؤثر دانسته می شوند.
عملکرد پی پی اچ ها شامل اتصال به پمپ نهایی ترشح پروتون ( به انگلیسی: the H+/K+ ATPase, or, more commonly, the gastric proton pump ) به صورت دائم است و دیگر از آن جدا نمی شود، هرچند سلول های مربوط این ناکارآمدی را با تولید پمپ های جدید جبران می کنند که معمولاً دوباره با دوز بعدی دارو، از کار می افتند، این روند ترشح اسید معده ( تا ۹۹ درصد ) را کاهش می دهد. البته استفادهٔ متداوم و زیاد از این دسته از داروها می تواند منجر به شکنندگی و پوکی استخوان ها و کاهش ویتامین بی و منیزیم در بدن شود، همچنین می تواند منجر به بروز حساسیت نسبت به برخی غذاها به ویژه غذاهای حاوی پروتئین شود زیرا از ترشح آنزیم هایی که پروتئین را تجزیه می کرده اند جلوگیری می کند. برخی عوارض استفادهٔ کوتاه مدت از این داروها شامل سردرد، تهوع، شکم درد، سرگیجه و بی حالی هستند.
اکثر داروهای مهارکننده های پروتون پمپ به دلیل مهار بعضی از آنزیم های خانواده سیتوکروم P450 با داروهای دیگر تداخل دارند از جمله آنها: بنزودیازپین ها ( مانند دیازپام، کلونازپام و میدازولام ) ، وارفارین، کلوپیدوگرل، ترامادول، اکسی کدون، سرترالین و اسیتالوپرام و …
داروهای مهار کننده پمپ پروتون
• امپرازول
• لانسوپرازول
• Pantoprazole
• Rabeprazole
• و …
• آلومینیم هیدروکسید
• لوپرامید
• سوکرالفیت
• اسید معده
• داروشناسی
• انتقال فعال سلولی
• پروتئین غشائی
• یاخته جداری