مهاجرین

[ویکی شیعه] مهاجرین مسلمانان شهر مکه پیش از هجرت پیامبر (ص) بودند که پس از فشار قریش، به دستور پیامبر(ص) به شهر یثرب مهاجرت کردند. به نظر می رسد عنوان مهاجرین از قرآن گرفته شده باشد که اشاره به مسلمانان شهر مکه در مقابل انصار (مسلمانان شهر یثرب) داشته است.
مهاجر از ریشه «ه.ج.ر» به معنای سفرکننده به منطقه دیگر است. معنای اصطلاحی آن در صدر اسلام نیز به همین جهت است که اشاره به مردمانی از مکه دارد که قبل از هجرت مسلمان شدند و به جهت آزار و اذیت قریش و به دستور خداوند و رسول الله(ص) به شهر یثرب مهاجرت کردند.
مسلمانان در سال های سیزدهم و چهاردهم پس از بعثت، به یثرب مهاجرت کردند. زمینه هایی را برای مهاجرت مسلمانان مکه به یثرب می توان برشمرد؛ از جمله:

[ویکی اهل البیت] "مهاجرین" اسم فاعل و به معنای دورشوندگان از وطن است. این واژه از ماده "هجر" به معنای ترک و جدایی است.
در سالهای نخستین بعثت پیامبر صلی الله علیه و آله و دعوت عمومی او، مسلمانان در اقلیت شدیدی قرار داشتند، قریش به قبائل عرب توصیه کرده بود که هر کدام، افراد وابسته خود را که به پیامبر صلی الله علیه و آله ایمان آورده است، تحت فشار شدید قرار دهند و به این ترتیب هر یک از مسلمانان از طرف قوم و قبیله خود، تحت فشار قرار داشت.
آن روز تعداد مسلمانان برای دست زدن به یک "جهاد آزادی بخش" کافی نبود، پیامبر صلی الله علیه و آله برای حفظ این گروه کوچک و تهیه پایگاهی برای مسلمانان در بیرون حجاز به آنها دستور مهاجرت داد و حبشه را برای این مقصد انتخاب کرد و فرمود: «در آنجا زمامدار صالحی است که از ستم و ستمگری جلوگیری می کند، شما آنجا بروید تا خداوند فرصت مناسبی در اختیار ما بگذارد».
منظور پیامبر صلی الله علیه و آله نجاشی بود (نجاشی اسم عامی بود همانند "کسری" که به تمام سلاطین حبشه گفته می شد، اما اسم نجاشی معاصر پیامبر صلی الله علیه و آله اصحمه که در زبان حبشی به معنی عطیه و بخشش است بود). یازده مرد و چهار زن از مسلمانان در ماه رجب سال پنجم بعثت عازم حبشه شدند و از طریق دریا با کرایه کردن کشتی کوچکی راه حبشه را پیش گرفتند. چیزی نگذشت که "جعفر بن ابوطالب" و جمعی دیگر از مسلمانان به حبشه رفتند و به آنان پیوستند.
عثمان و همسرش رقیه دختر پیامبر، زبیر بن عوام، عبدالله بن مسعود، عبدالرحمن بن عوف، ابوحذیفه بن عتبه و همسرش سهله، سهل بن عمرو، مصعب بن عمیر، ابوسلمه بن عبدالاسد و همسرش ام سلمه، عثمان بن مظعون، عامر بن ربیعه و همسرش لیلی دختر ابی خیثمه، حاطب بن عمرو و سهل بن بیضاء... پس از آنان جعفر بن ابی طالب و به دنبال او مسلمانان دیگر که در مجموع 82 تن مرد - به استثنای زنان و کودکان - در کشور نجاشی پناهنده شدند.
همین که قریش از هجرت این مسلمانان به حبشه آگاه شدند "عمرو بن عاص" و "عمارة بن ولید مخزومی" را با هدیه هایی نزد نجاشی پادشاه حبشه فرستادند تا آنان را بازگردانند. اما نجاشی این هدایا را نپذیرفت و از تسلیم کردن پناهندگان به ایشان خودداری کرد. به همین جهت برخی از مفسران شأن نزول آیات 82 تا 84 سوره مائده را درباره نجاشی و اصحاب وی دانسته اند.
آنان پیامبر اسلام و مسلمانان نخستین بودند که از مکه به مدینه هجرت کردند، این مهاجران که گاهی از آنها به مهاجرین بدر تعبیر می شود، جایگاه شایسته ای در تاریخ اسلام دارند، آنان برای خدا از همه سرمایه های مادی خود چشم پوشیدند.

مهاجرین (دمشق). مهاجرین ( به عربی: حی المهاجرین ) یک منطقهٔ مسکونی در سوریه است که در استان دمشق واقع شده است. [ ۱] مهاجرین ۵۵٬۵۱۰ نفر جمعیت دارد.

مُهاجرین
در تاریخ اسلام، گروهی از مسلمانان که برای حفظ جان خود و نیز کمک و یاری رساندن به اسلام و پیامبر اسلام(ص) همراه یا پس از ایشان از مکه به مدینه هجرت کردند و به کمک انصار، که مهاجرین را در خانه های خود پذیرا شده بودند سبب پیشرفت اسلام شدند. در قرآن (انفال، ۷۲؛ توبه، ۱۰۰) از مهاجرین و انصار یاد شده است. در احادیث آمده است که اولین مهاجر از میان مسلمانان ابوبکر و اولین مسلمان از میان مهاجران امام علی (ع) بوده است. ابن اسحاق می نویسد: چون پیامبر صحابه را دستور داد که به مدینه هجرت کنند، اولین کسی که هجرت کرد ابوسلمة بن بود و بعد از ابوسلمه، عامر بن ربیعه و بعد از وی عبدالله بن جحش و بعد از آنان بقیۀ صحابه گروه گروه می رفتند. همچنین دوازده مرد و چهار زنی که به دستور پیامبر اسلام (ص) به سبب آزار و اذیت شدید از جانب قریش به کشور حبشه و نزد نجاشی هجرت کردند مهاجرین نام دارند و نیز هفتاد مردی که در مرتبۀ دوم، بدون زن و فرزند به حبشه هجرت کردند. این دو گروه «مهاجرین اولین» نام دارند.