مه چهره

لغت نامه دهخدا

مه چهره. [ م َه ْ چ ِ رَ / رِ ] ( ص مرکب ) ماه چهره. با رخساری چون ماه. زیباروی :
بدو گفتم که ای مه چهره مگذار
که از گلزار تو ریحان برآید.
عطار.
بگیر طره مه چهره ای و قصه مخوان
که سعد و نحس ز تأثیر زهره و زحل است.
حافظ.

فرهنگ فارسی

ماه چهره ٠ با رخساری چون ماه ٠ زیباروی ٠

پیشنهاد کاربران

بپرس