مه چهره. [ م َه ْ چ ِ رَ / رِ ] ( ص مرکب ) ماه چهره. با رخساری چون ماه. زیباروی : بدو گفتم که ای مه چهره مگذارکه از گلزار تو ریحان برآید.عطار.بگیر طره مه چهره ای و قصه مخوان که سعد و نحس ز تأثیر زهره و زحل است.حافظ.