منیر چاودوری ( انگلیسی: Munier Choudhury؛ به بنگلادشی: মুনীর চৌধুরী؛ ۲۷ نوامبر ۱۹۲۵ – ۱۴ دسامبر ۱۹۷۱ ) یک متخصص آموزشی، نمایشنامه نویس، زبان شناس، منتقد ادبی، هنرپیشه تئاتر و مخالف سیاسی اهل بنگلادش بود. که به طور گسترده ای از پیشگامان درام مدرن بنگلایی این کشور در نظر گرفته می شود.
... [مشاهده متن کامل]
چاودوری که به خاطر نمایشنامه هایی مانند کابار ( قبر، ۱۹۵۲ ) و روکتاکتو پرانتور ( علفزار خونین، ۱۹۵۹ ) شهرت دارد. او زندگی خود را وقف ترویج زبان بنگلا، هویت ملی آن و مبارزه با سرکوب در همه اشکال آن کرد.
منیر چاودوری در ۲۷ نوامبر سال ۱۹۲۵ در شهر مانیک گنج، هند بریتانیا ( بنگالدش کنونی ) به دنیا آمد و از دوران جوانی خانواده اش را تحت تأثیر شوخ طبعی زودرس خود قرار داد. او پس از دریافت مدرک کارشناسی ارشد، در سال ۱۹۵۰ در دپارتمان های انگلیسی و بنگلای دانشگاه داکا استاد شد.
در سال ۱۹۵۲، چاودری به دلیل فعالیت های خود در رابطه با جنبش زبان، یک کمپین در نهایت موفقیت آمیز برای به رسمیت شناختن بنگلا به عنوان یکی از زبان های رسمی پاکستان، زندانی شد. زمانی که در بازداشت بود، یکی از بزرگ ترین آثارش، کبار را به پایان رساند که یک سرود سوررئالیستی برای مبارزات جنبش بود.
چاودری در طول باقی عمر خود، موفقیتش را به عنوان نویسنده داستان های کوتاه و نمایشنامه حفظ کرد و در عین حال به عنوان یک قهرمان، در راه اهداف ملی و فرهنگی خدمت کرد. او که مشعلی متعهد برای زبان بنگلایی بود، در اواسط دهه ۶۰ به طراحی صفحه کلید ماشین تحریر بنگلای بهبود یافته کمک کرد.
او قربانی کشتار دسته جمعی روشنفکران بنگلادشی در سال ۱۹۷۱ بود. او در سال ۱۹۸۰ و پس از مرگ، جایزه روز استقلال بنگلادش را از سوی دولت ضیاء الرحمان، رئیس جمهور وقت، دریافت کرد. که بالاترین افتخار دولتی این کشور محسوب می شود. وی برندهٔ جوایز دیگری ازجمله ستاره امتیاز نیز شده است.
... [مشاهده متن کامل]
چاودوری که به خاطر نمایشنامه هایی مانند کابار ( قبر، ۱۹۵۲ ) و روکتاکتو پرانتور ( علفزار خونین، ۱۹۵۹ ) شهرت دارد. او زندگی خود را وقف ترویج زبان بنگلا، هویت ملی آن و مبارزه با سرکوب در همه اشکال آن کرد.
منیر چاودوری در ۲۷ نوامبر سال ۱۹۲۵ در شهر مانیک گنج، هند بریتانیا ( بنگالدش کنونی ) به دنیا آمد و از دوران جوانی خانواده اش را تحت تأثیر شوخ طبعی زودرس خود قرار داد. او پس از دریافت مدرک کارشناسی ارشد، در سال ۱۹۵۰ در دپارتمان های انگلیسی و بنگلای دانشگاه داکا استاد شد.
در سال ۱۹۵۲، چاودری به دلیل فعالیت های خود در رابطه با جنبش زبان، یک کمپین در نهایت موفقیت آمیز برای به رسمیت شناختن بنگلا به عنوان یکی از زبان های رسمی پاکستان، زندانی شد. زمانی که در بازداشت بود، یکی از بزرگ ترین آثارش، کبار را به پایان رساند که یک سرود سوررئالیستی برای مبارزات جنبش بود.
چاودری در طول باقی عمر خود، موفقیتش را به عنوان نویسنده داستان های کوتاه و نمایشنامه حفظ کرد و در عین حال به عنوان یک قهرمان، در راه اهداف ملی و فرهنگی خدمت کرد. او که مشعلی متعهد برای زبان بنگلایی بود، در اواسط دهه ۶۰ به طراحی صفحه کلید ماشین تحریر بنگلای بهبود یافته کمک کرد.
او قربانی کشتار دسته جمعی روشنفکران بنگلادشی در سال ۱۹۷۱ بود. او در سال ۱۹۸۰ و پس از مرگ، جایزه روز استقلال بنگلادش را از سوی دولت ضیاء الرحمان، رئیس جمهور وقت، دریافت کرد. که بالاترین افتخار دولتی این کشور محسوب می شود. وی برندهٔ جوایز دیگری ازجمله ستاره امتیاز نیز شده است.
