منوچهری خیابان

منوچهری، خیابان
حد فاصل خیابان های سعدی و فردوسی، مقابل سفارت انگلستان. در اواخر دورۀ ناصرالدین شاه قاجار، به سبب وجود دو باغ که به محمد ناصرخان ظهیرالدوله تعلق داشت، خیابان باغ ظهیرالدوله نامیده می شد. در دورۀ رضاشاه پهلوی، منوچهری نام گرفت. منوچهری منطقه ای زردشتی نشین بوده است و دو تن از رجال زردشتی، ارباب جمشید و ارباب کیخسرو شاهرخ، باغ ها و عمارت هایی در فاصلۀ خیابان های منوچهری و کوشک داشتند که بعضی از آن ها هنوز باقی است و بعضی از خیابان های فرعی به نام آن ها خوانده می شود. خیابان ارباب جمشید از انشعاب های مهم خیابان منوچهری است که آن جا را به خیابان کوشک می پیوندد و در گذشته یخچالی نیز به همین نام داشت. در اواخر دورۀ قاجار، کنسول خانۀ کشور هلند و مدرسۀ زردشتی ها در نبش خیابان منوچهری و فردوسی بود. در همان زمان مدرسۀ فرانسوی ژاندارک که هنوز کوچه ای که مدرسه در آن قرار داشت، به همان نام خوانده می شود، و اولین مغازۀ دوچرخه فروشی در ایران، در ابتدای این خیابان روبه روی سفارت انگلستان دایر شد. در دهۀ ۱۳۲۰ش چند کافه در خیابان منوچهری بود که صادق هدایت و دوستانش به آن جا رفت وآمد داشتند. در دهۀ ۱۳۳۰ش، کتاب فروشی گوتنبرگ، و فروشگاه صفحۀ موسیقی بتهوون در خیابان منوچهری دایر شدند. فروشگاه بتهوون بعدها به خیابان پهلوی (ولی عصر کنونی) منتقل شد. خیابان منوچهری، خیابان لاله زار نو را قطع می کند و کوچۀ دیگری به نام دکتر آقاجانی، جزو انشعاب های آن به خیابان کوشک است. خیابان منوچهری از قدیمی ترین مراکز عتیقه فروشی ها، نقره فروشی ها، فروشگاه های صنایع دستی ایران، همچنین فروش کیف و ساک و چمدان در تهران است.