سید منوچهر سخایی کاشانی معروف به منوچهر سخایی ( زاده ۹ مهر ۱۳۱۴ – درگذشته ۸ اردیبهشت ۱۳۹۰ ) خواننده، بازیگر سینما و برنامه ساز قبل از انقلاب ۱۳۵۷، از قدیمی ترین چهره های موسیقی پاپ و از بازماندگان نسلی بود که با اجرای ترانه های عاشقانه بر بستر ملودی های ایرانی، با ارکستراسیون غربی و کلام فارسی، در اواخر دهه ۱۳۳۰ خورشیدی، محبوبیت خیره کننده ای برای این سبک موسیقی به ارمغان آوردند.
... [مشاهده متن کامل]
از منوچهر سخایی جدای از بازی و خوانندگی او در چند فیلم فارسی، ترانه های بسیاری به یادگار مانده است، که در میان آنها، ترانه های جوونی ساخته فرید زلاند، کلاغا ساخته پرویز مقصدی با کلامی از نوذر پرنگ، گل ساخته جهانبخش پازوکی به امضای هنری او در عالم موسیقی بدل شده است. وی پس از انقلاب ایران ( ۱۳۵۷ ) به ایالات متحده آمریکا کوچ کرد و گرچه در آنجا نیز ترانه ها و آلبوم هایی خلق نمود، اما هرگز نتوانست موفقیت و محبوبیت گذشتهٔ خود را تکرار کند و نهایتاً برای سال ها در سکوت به سر برد.
سید منوچهر سخایی، در سال ۱۳۱۴ خورشیدی در شهر تهران متولد شد. برادر بزرگترش سرگرد سید محمود سخایی ( زاده ۱۲۹۶ خورشیدی ) رئیس شهربانی برگزیدهٔ محمد مصدق در کرمان بود که در جریان وقایع ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ در این شهر به مثله گردید. خیابان سرهنگ سخایی واقع در نزدیکی میدان توپخانه، تهران به نام اوست. وی خواننده پرستو به یاد برادرش سرگرد محمود سخایی ، شهید کودتای ۲۸ مرداد بود.
منوچهر سخایی تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در تهران ادامه داد و از همان دوران تحصیل به مقولات هنری به ویژه موسیقی علاقه و اشتیاق نشان داد. با این وجود وی قبل از آن که وارد دنیای موسیقی شود، برای مدتی در روزنامه کیهان مشغول به کار شد و به عنوان خبرنگار پارلمانی این روزنامه فعالیت کرد.
منوچهر سخایی در اواسط دهه ۱۳۳۰ به موسیقی روی آورد. گرچه در آن زمان موسیقی پاپ در ایران چندان شناخته شده نبود، امّا سخایی با بهره از آثار موزیسین های خارجی از همان ابتدا نسبت به این نوع موسیقی گرایش نشان داد. در اواخر دهه ۱۳۳۰ منوچهر سخایی موفق شد که با ترانه ای به نام کالسکه زرین که به شکلی غیر حرفه ای به همراه کامبیز مژدهی به عنوان آهنگساز و پرویز وکیلی به عنوان ترانه سرا ضبط شده بود، از سد شورای سختگیر و محافظه کار موسیقی رادیو ایران در آن زمان عبور کند.
در واقع تا دههٔ سی شورای موسیقی رادیو در زمینه موسیقی پاپ بسیار سختگیر بود و چون عمدتاً موسیقی دانان سنتی در آن شورا حضور داشتند، به ندرت اجازهٔ پخش آهنگ هایی غیر از موسیقی سنتی و ملی از رادیو را صادر می کردند و بنابراین خیلی به ندرت آهنگ های پاپ از رادیو پخش می شد. طوریکه مثلاً محمد نوری به عنوان یکی از نخستین خوانندگان پاپ ایرانی، ناچار بود که در برنامهٔ ارتش ترانه هایش را اجرا کند و در خود رادیو امکان اجرا نداشت. اما در جو پدید آمده بعد از وقایع ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ و با پخش ترانهٔ معروف مرا ببوس، به خوانندگی حسن گل نراقی و آهنگسازی مجید وفادار و شعر حیدر رقابی، جو دیگری در رادیو به وجود آمد و شورای سخت گیر و محافظه کار موسیقی در رادیو، با دیدن استقبال مردم از این نوع آهنگ ها، رویکرد جدیدی نسبت به موسیقی پاپ پیدا کرد و تصمیم گرفت تا مجوز پخش یک یا دو آهنگ پاپ را در هر ماه صادر کند.
... [مشاهده متن کامل]
از منوچهر سخایی جدای از بازی و خوانندگی او در چند فیلم فارسی، ترانه های بسیاری به یادگار مانده است، که در میان آنها، ترانه های جوونی ساخته فرید زلاند، کلاغا ساخته پرویز مقصدی با کلامی از نوذر پرنگ، گل ساخته جهانبخش پازوکی به امضای هنری او در عالم موسیقی بدل شده است. وی پس از انقلاب ایران ( ۱۳۵۷ ) به ایالات متحده آمریکا کوچ کرد و گرچه در آنجا نیز ترانه ها و آلبوم هایی خلق نمود، اما هرگز نتوانست موفقیت و محبوبیت گذشتهٔ خود را تکرار کند و نهایتاً برای سال ها در سکوت به سر برد.
سید منوچهر سخایی، در سال ۱۳۱۴ خورشیدی در شهر تهران متولد شد. برادر بزرگترش سرگرد سید محمود سخایی ( زاده ۱۲۹۶ خورشیدی ) رئیس شهربانی برگزیدهٔ محمد مصدق در کرمان بود که در جریان وقایع ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ در این شهر به مثله گردید. خیابان سرهنگ سخایی واقع در نزدیکی میدان توپخانه، تهران به نام اوست. وی خواننده پرستو به یاد برادرش سرگرد محمود سخایی ، شهید کودتای ۲۸ مرداد بود.
منوچهر سخایی تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در تهران ادامه داد و از همان دوران تحصیل به مقولات هنری به ویژه موسیقی علاقه و اشتیاق نشان داد. با این وجود وی قبل از آن که وارد دنیای موسیقی شود، برای مدتی در روزنامه کیهان مشغول به کار شد و به عنوان خبرنگار پارلمانی این روزنامه فعالیت کرد.
منوچهر سخایی در اواسط دهه ۱۳۳۰ به موسیقی روی آورد. گرچه در آن زمان موسیقی پاپ در ایران چندان شناخته شده نبود، امّا سخایی با بهره از آثار موزیسین های خارجی از همان ابتدا نسبت به این نوع موسیقی گرایش نشان داد. در اواخر دهه ۱۳۳۰ منوچهر سخایی موفق شد که با ترانه ای به نام کالسکه زرین که به شکلی غیر حرفه ای به همراه کامبیز مژدهی به عنوان آهنگساز و پرویز وکیلی به عنوان ترانه سرا ضبط شده بود، از سد شورای سختگیر و محافظه کار موسیقی رادیو ایران در آن زمان عبور کند.
در واقع تا دههٔ سی شورای موسیقی رادیو در زمینه موسیقی پاپ بسیار سختگیر بود و چون عمدتاً موسیقی دانان سنتی در آن شورا حضور داشتند، به ندرت اجازهٔ پخش آهنگ هایی غیر از موسیقی سنتی و ملی از رادیو را صادر می کردند و بنابراین خیلی به ندرت آهنگ های پاپ از رادیو پخش می شد. طوریکه مثلاً محمد نوری به عنوان یکی از نخستین خوانندگان پاپ ایرانی، ناچار بود که در برنامهٔ ارتش ترانه هایش را اجرا کند و در خود رادیو امکان اجرا نداشت. اما در جو پدید آمده بعد از وقایع ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ و با پخش ترانهٔ معروف مرا ببوس، به خوانندگی حسن گل نراقی و آهنگسازی مجید وفادار و شعر حیدر رقابی، جو دیگری در رادیو به وجود آمد و شورای سخت گیر و محافظه کار موسیقی در رادیو، با دیدن استقبال مردم از این نوع آهنگ ها، رویکرد جدیدی نسبت به موسیقی پاپ پیدا کرد و تصمیم گرفت تا مجوز پخش یک یا دو آهنگ پاپ را در هر ماه صادر کند.
