منهیه

لغت نامه دهخدا

( منهیة ) منهیة. [ م َ هی ی َ ] ( ع ص ) مؤنث منهی. ج ، مناهی. ( ناظم الاطباء ). رجوع به مدخل بعد شود.

منهیه. [ م َ هی ی َ / ی ِ ] ( از ع ، ص ) چیزهای نهی کرده شده و منع کرده شده. ( ناظم الاطباء ). نهیة. تأنیث منهی. ( یادداشت مرحوم دهخدا ).

ماخوذ از تازی چیز های نهی کرده شده و منع کرده باشد .

سلیم
منهیه: یکی از نیروهای هشتگانه بدن ست که جنین را تا هنگام نوزادی در رشد و نمو یاری می کند.