مننیوس آگریپا. مِنِنیوس آگریپا لاناتوس ( به لاتین: Menenius Agrippa Lanatus ) ( متوفی ۴۹۳ ق. م ) یک کنسول و سناتور اهل جمهوری روم بود که در سال ۵۰۳ ق. م. با آقای پوبلیوس پستومیوس[ یادداشت ۱] به کنسولی برگزیده شد. بیشتر شهرت او به خاطر نقشش در پایان دادن به بست نشینی توده های روم در ۴۹۴ ق. م. است که توده ها را قانع کرد دست از اعتصاب بردارند و به شهر بازگردند و با اشراف آشتی کنند.
او در سال ۵۰۳ ق. م. با آقای پوبلیوس پُستومیوس به کنسولی برگزیده شد. در دوران کنسولی اش، پوبلیوس والریوس پوبلیکولا، از بانیان جمهوری، درگذشت. مننیوس در این سال بر سابینان غلبه کرد و یک تریومفوس ( جشن پیروزی ) در چهارم آوریل به مناسبت فتحش برگزار کرد. تیتوس لیویوسمی گوید که او سپس قوایش را برضد یکی از دولت شهرهای لاتینان به نام پومتیا[ یادداشت ۲] رهنمون کرد[ ۱] که از رومیان بریده و به آورونکیان پیوسته بود. او و همکارش پُستومیوس ابتدا سپاه بزرگ آورونکیان را در هم شکستند و بعد سراغ شهر پومتیا را گرفتند و در جنگی سخت آن را تصرف کردند و باز تریومفوس برگزار کردند. [ ۲] برطبق برخی منابع، مننیوس و همکارش پستومیوس در طول کنسولی شان یک سرشماری به انجام رساندند. [ ۳] [ ۴] [ ۵]
برطبق نوشته های تیتوس لیویوس در کتاب از پیدایش روم، پس از آنکه توده های روم در اعتراض به ظلم و زورگویی اشراف شهر و بی توجهی دولت به مشکلاتشان دست به اعتصاب زدند و در کوه مقدس[ یادداشت ۳] بست نشستند، سنای روم ( نمایندهٔ اشراف ) ترسید که حالا که اوضاع شهر به حالت تعلیق درآمده است، مبادا نیرویی خارجی از این وضعیت سوءاستفاده و بر شهر حمله کند. سناتورها صلاح را در آن دیدند که به هر قیمت توده ها را با خود و با اشراف آشتی دهند و دولت شهر را از این تعطیلی درآورند. پس مننیوس آگریپا را، که سخنوری قابل و مورد اقبال توده ها بود، به کوه مقدس فرستادند. مننیوس برای توده ها مَثَل زیر را تعریف کرد:
«تصور کنید که تمامی اعضای بدن با همدیگر ناسازگار شوند و هر عضوی برای خودش کار کند و حرف خودش را بزند. آنگاه، دیگر اعضا شکوه می کنند که چرا هر مادهٔ غذایی باید مستقیماً به معده ای برود که تنها کارش مفت خوری از دسترنج بقیهٔ اعضاست. پس اعضای بدن با هم توطئه ای می چینند: دستان غذایی وارد دهان نمی کنند، دهان چیزی را داخل خود نمی پذیرد، دندان ها نیز غذای دریافتی را نمی جَوَند. با این توطئه، معده را با تحمیل گرسنگی منقاد خویش می سازند. لیکن براثر این گرسنگی خود اعضا آسیب می بینند و کل بدن از کار می افتد. آنوقت معلوم می شود که مسئولیت معده چندان هم تنبلانه نیست، و این عضو همانقدر که غذا دریافت می کند، به دیگر اعضا نیز خون می رساند که برای زنده و قوی ماندمان ضروریست. »
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاو در سال ۵۰۳ ق. م. با آقای پوبلیوس پُستومیوس به کنسولی برگزیده شد. در دوران کنسولی اش، پوبلیوس والریوس پوبلیکولا، از بانیان جمهوری، درگذشت. مننیوس در این سال بر سابینان غلبه کرد و یک تریومفوس ( جشن پیروزی ) در چهارم آوریل به مناسبت فتحش برگزار کرد. تیتوس لیویوسمی گوید که او سپس قوایش را برضد یکی از دولت شهرهای لاتینان به نام پومتیا[ یادداشت ۲] رهنمون کرد[ ۱] که از رومیان بریده و به آورونکیان پیوسته بود. او و همکارش پُستومیوس ابتدا سپاه بزرگ آورونکیان را در هم شکستند و بعد سراغ شهر پومتیا را گرفتند و در جنگی سخت آن را تصرف کردند و باز تریومفوس برگزار کردند. [ ۲] برطبق برخی منابع، مننیوس و همکارش پستومیوس در طول کنسولی شان یک سرشماری به انجام رساندند. [ ۳] [ ۴] [ ۵]
برطبق نوشته های تیتوس لیویوس در کتاب از پیدایش روم، پس از آنکه توده های روم در اعتراض به ظلم و زورگویی اشراف شهر و بی توجهی دولت به مشکلاتشان دست به اعتصاب زدند و در کوه مقدس[ یادداشت ۳] بست نشستند، سنای روم ( نمایندهٔ اشراف ) ترسید که حالا که اوضاع شهر به حالت تعلیق درآمده است، مبادا نیرویی خارجی از این وضعیت سوءاستفاده و بر شهر حمله کند. سناتورها صلاح را در آن دیدند که به هر قیمت توده ها را با خود و با اشراف آشتی دهند و دولت شهر را از این تعطیلی درآورند. پس مننیوس آگریپا را، که سخنوری قابل و مورد اقبال توده ها بود، به کوه مقدس فرستادند. مننیوس برای توده ها مَثَل زیر را تعریف کرد:
«تصور کنید که تمامی اعضای بدن با همدیگر ناسازگار شوند و هر عضوی برای خودش کار کند و حرف خودش را بزند. آنگاه، دیگر اعضا شکوه می کنند که چرا هر مادهٔ غذایی باید مستقیماً به معده ای برود که تنها کارش مفت خوری از دسترنج بقیهٔ اعضاست. پس اعضای بدن با هم توطئه ای می چینند: دستان غذایی وارد دهان نمی کنند، دهان چیزی را داخل خود نمی پذیرد، دندان ها نیز غذای دریافتی را نمی جَوَند. با این توطئه، معده را با تحمیل گرسنگی منقاد خویش می سازند. لیکن براثر این گرسنگی خود اعضا آسیب می بینند و کل بدن از کار می افتد. آنوقت معلوم می شود که مسئولیت معده چندان هم تنبلانه نیست، و این عضو همانقدر که غذا دریافت می کند، به دیگر اعضا نیز خون می رساند که برای زنده و قوی ماندمان ضروریست. »
wiki: مننیوس آگریپا