فرهنگ فارسی
مرضی است که پرده های دماغ و نخاع را عارض میشود و عبارت از التهاب فضای زیر عنکبوتیه ( دومین غشائ دماغی و نخاعی ) است . عامل این مرض بیشتر یکی از باکتریهای کروی بنام مننگکوک میباشد ولی میکربهای دیگر هم در پیدایش آن دخالت دارند . این مرض ابتدا با حالت زکام و گاهی سر درد و تب سبک و کوفتگی بدن و جاری شدن مایع چرکی از بینی شروع میشود ولی گاه شروع آن بدون عوارض و غیرمحسوس است . مبتلایان باین مرض ممکنست بی اشکال و با احساس کمی کوفتگی پس از یک حالت زکام بطرف بهبود روند و یا آنکه بر عکس بسوی مننژیت سوق شوند . زکام ابتدای مننژیت بسیار ساری است و مبتلایان باین زکام حامل میکرب آن هستند و بیماری زکام را باطرافیان منتقل میکنند و ممکنست که خود با همین زکام نخستین بهبود یابند ولی دیگری را مبتلی به مننژیت سازند . باید توجه کرد که خود مرض مننژیت همه گیر نیست ولی زکام اولیه همه گیر و بسیار ساری است . در برخی اشخاص ممکنست میکرب مرض مستقیما وارد خون شود و تولید عفونت خون نماید . فصل اشاعه این مرض بیشتر زمستان و بهار است و کودکان و افراد مسن بیشتر مبتلی میشوند ولی جوانان نیز از آن معاف نیستند . شروع مرض مننژیت معمولا باتب شدید ( ۴٠ درجه ) لرز سردرد قی یبوست و گاهی آنژین قرمز شروع میشود و زمانی هم باحمله هذیان آور وقتی نیز با انقباضاتی که کم و بیش عمومی است آغاز میگردد . پس از ۴۸ ساعت ( گاهی کمی زودتر و یا کمی دیرتر ) علایم مننژیت ظاهر میشوند . در این مرحله سر درد شدت دارد استفراغ های صفرایی یا غذایی آغاز میگردند . بیمار از کمر دردی شدید شکایت دارد . با شروع درمان سریع مرض مذکور زود معالجه میشود سرسام التهاب اغشیه دماغی و نخاعی ورم اغشیه دماغ و نخاع ورم پرده های دماغ و نخاع .
فرهنگ معین
فرهنگ عمید
دانشنامه عمومی
مننژیت ( نام علمی: Meningitis ) یا سرسام ( نام فارسی به معنی آماس سر ) التهاب پرده های محافظی می باشد که مغز و نخاع را پوشانده اند و به طور مشترک مننژ یا شامگان نامیده می شوند. [ ۱] این التهاب ممکن است عامل ویروسی، باکتریایی، یا سایر ریزاندامگان داشته باشد، و در موارد کمتری در اثر تجویز داروهای خاصی به وجود آید. [ ۲] مننژیت می تواند به دلیل نزدیکی التهاب به مغز و نخاع، زندگی بیمار را به خطر اندازد؛ بنابراین این شرایط را تحت عنوان فوریت پزشکی دسته بندی می کنند. [ ۱] [ ۳]
رایج ترین نشانه های مننژیت سردرد و خشکی گردن همراه با تب، گیجی یا هشیاری دگرگون شده، استفراغ، و ناتوانی در تحمل نور ( نور هراسی ) یا صداهای بلند ( صدا هراسی ) می باشد. معمولاً در کودکان فقط نشانه های غیراختصاصی مانند تحریک پذیری و خواب آلودگی مشاهده می شود. اگر ضایعهٔ پوستی مشاهده شود، ممکن است نشان دهندهٔ علت مشخصی برای مننژیت باشد؛ مثلاً، مننژیت در اثر باکتری مننگوکوک ممکن است همراه با ضایعهٔ پوستی مشخصی باشد. [ ۱] [ ۴]
با یک بزل کمری می توان مننژیت را تشخیص داد یا از بروز آن جلوگیری کرد. یک سوزن وارد مجرای نخاعی می شود تا نمونه ای از مایع مغزی - نخاعی ( CSF ) ، که مغز و نخاع را احاطه کرده است، برداشته شود. CSF در آزمایشگاه تشخیص طبی آزمایش می شود. [ ۳] اولین درمان در مننژیت حاد شامل تجویز آنتی بیوتیک و گاهی داروهای ضدویروس متناسب می باشد. همچنین می توان از کورتیکواستروئید برای جلوگیری از عوارض التهاب شدید استفاده کرد. [ ۳] [ ۴] مننژیت ممکن است منجر به عوارض طولانی مدت جدی مانند ناشنوایی، صرع، هیدروسفالی، و کسری های شناختی شود، به ویژه اگر به سرعت درمان نشود. [ ۱] [ ۴] برخی انواع مننژیت ( مانند انواعی که همراه با عفونت های مننگوکوک، "هموفیلوس آنفلوآنزاً نوع ب، پنوموکوک، یا ویروس گوشک، می باشد ) را می توان با ایمن سازی پیش گیری کرد. [ ۱]
در بزرگسالان، رایج ترین نشانهٔ مننژیت سردرد شدید است که در حدود ۹۰٪ از مننژیت های باکتریایی رخ می دهد و همراه با خشکی پس گردن ( ناتوانی در انعطاف راحت گردن به سمت جلو به دلیل افزایش سفتی گردن و خشک شدگی است ) . [ ۵] نشانه های تشخیصی سه گانهٔ کلاسیک عبارتند از خشکی پس گردن، تب شدید ناگهانی، و وضعیت ذهن دگرگون شده؛ البته هر سه مورد هم زمان فقط در ۴۶–۴۴٪ درصد از موارد مننژیت باکتریایی وجود دارد. [ ۵] [ ۶] اگر هیچ یک از علائم وجود نداشته باشد، مننژیت کاملاً نامحتمل است. [ ۶] سایر علائم رایج در همراهی مننژیت عبارتند از نورهراسی ( عدم تحمل نور زیاد ) یا صداهراسی ( عدم تحمل صداهای بلند ) . کودکان در سنین پایین معمولاً نشانه های ذکرشده را ندارند، و فقط ممکن است تحریک پذیر شوند و مریض به نظر آیند. [ ۱] نرمهٔ سر ( بخش نرم در بالای جمجمهٔ کودک ) ممکن است در نوزدان تا ۶ ماهه برآمده شود. سایر ویژگی هایی که مننژیت را در کودکان از سایر بیماری های کم خطرتر متمایز می کند عبارتند از پادرد، سردی دست ها و پاها، و رنگ پوست غیرطبیعی می باشد. [ ۷] [ ۸]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفرایج ترین نشانه های مننژیت سردرد و خشکی گردن همراه با تب، گیجی یا هشیاری دگرگون شده، استفراغ، و ناتوانی در تحمل نور ( نور هراسی ) یا صداهای بلند ( صدا هراسی ) می باشد. معمولاً در کودکان فقط نشانه های غیراختصاصی مانند تحریک پذیری و خواب آلودگی مشاهده می شود. اگر ضایعهٔ پوستی مشاهده شود، ممکن است نشان دهندهٔ علت مشخصی برای مننژیت باشد؛ مثلاً، مننژیت در اثر باکتری مننگوکوک ممکن است همراه با ضایعهٔ پوستی مشخصی باشد. [ ۱] [ ۴]
با یک بزل کمری می توان مننژیت را تشخیص داد یا از بروز آن جلوگیری کرد. یک سوزن وارد مجرای نخاعی می شود تا نمونه ای از مایع مغزی - نخاعی ( CSF ) ، که مغز و نخاع را احاطه کرده است، برداشته شود. CSF در آزمایشگاه تشخیص طبی آزمایش می شود. [ ۳] اولین درمان در مننژیت حاد شامل تجویز آنتی بیوتیک و گاهی داروهای ضدویروس متناسب می باشد. همچنین می توان از کورتیکواستروئید برای جلوگیری از عوارض التهاب شدید استفاده کرد. [ ۳] [ ۴] مننژیت ممکن است منجر به عوارض طولانی مدت جدی مانند ناشنوایی، صرع، هیدروسفالی، و کسری های شناختی شود، به ویژه اگر به سرعت درمان نشود. [ ۱] [ ۴] برخی انواع مننژیت ( مانند انواعی که همراه با عفونت های مننگوکوک، "هموفیلوس آنفلوآنزاً نوع ب، پنوموکوک، یا ویروس گوشک، می باشد ) را می توان با ایمن سازی پیش گیری کرد. [ ۱]
در بزرگسالان، رایج ترین نشانهٔ مننژیت سردرد شدید است که در حدود ۹۰٪ از مننژیت های باکتریایی رخ می دهد و همراه با خشکی پس گردن ( ناتوانی در انعطاف راحت گردن به سمت جلو به دلیل افزایش سفتی گردن و خشک شدگی است ) . [ ۵] نشانه های تشخیصی سه گانهٔ کلاسیک عبارتند از خشکی پس گردن، تب شدید ناگهانی، و وضعیت ذهن دگرگون شده؛ البته هر سه مورد هم زمان فقط در ۴۶–۴۴٪ درصد از موارد مننژیت باکتریایی وجود دارد. [ ۵] [ ۶] اگر هیچ یک از علائم وجود نداشته باشد، مننژیت کاملاً نامحتمل است. [ ۶] سایر علائم رایج در همراهی مننژیت عبارتند از نورهراسی ( عدم تحمل نور زیاد ) یا صداهراسی ( عدم تحمل صداهای بلند ) . کودکان در سنین پایین معمولاً نشانه های ذکرشده را ندارند، و فقط ممکن است تحریک پذیر شوند و مریض به نظر آیند. [ ۱] نرمهٔ سر ( بخش نرم در بالای جمجمهٔ کودک ) ممکن است در نوزدان تا ۶ ماهه برآمده شود. سایر ویژگی هایی که مننژیت را در کودکان از سایر بیماری های کم خطرتر متمایز می کند عبارتند از پادرد، سردی دست ها و پاها، و رنگ پوست غیرطبیعی می باشد. [ ۷] [ ۸]
wiki: مننژیت
دانشنامه آزاد فارسی
مِنَنژیت (meningitis)
تورم مننژهای (غشاهای) اطراف مغز، به سبب عفونت ویروسی یا باکتریایی. مننژیت باکتریایی اگرچه با آنتی بیوتیک ها قابل درمان است، اما خطرناک ترند. تشخیص این بیماری از طریق نیشتر زدن کمر صورت می گیرد. عامل بروز مننژیت باکتریایی، نیسریا مننژیتیدیس، باکتری ای است که روی دیوارۀ اپی تلیومی گلو مجتمع می شود و ۲ تا ۱۰ درصد افراد سالم ناقل آن هستند. بیماری هنگامی بروز می کند که باکتری ها وارد جریان خون شوند، اما این اتفاق به ندرت روی می دهد. بسیاری از ویروس های معمولی می توانند به طور اتفاقی موجب بروز مننژیت شوند، البته معمولاً نه در حالتِ شدید آن. درمان مننژیت ویروسی استراحت بیمار است. سه نوع مننژیت باکتریایی وجود دارد؛ گروه های سرمی ای، بی و سی، که فقط برای ای و سی واکسن تجویز می شود. به هر حال این واکسن ها ایمنی درازمدت نمی آورند و برای کودکان زیر دو سال نیز مناسب نیستند. نوع بی، شایع ترین آن است که عامل بروز بیش از ۵۰ درصد ابتلا به این بیماری در اروپا و امریکاست. شدت بیماری از خفیف تا مرگبار متفاوت است و علایم آن عبارت اند از: تب، سردرد، تهوّع، گرفتگی عضلات گردن، هذیان و به ندرت تشنج. سالیانه حدود سه هزار مبتلا به مننژیت در انگلیس به ثبت می رسد. تا ژانویه ۲۰۰۱، بریتانیا پس از اجرای یک برنامۀ گستردۀ واکسیناسیون که از ۱۹۹۹ آغاز کرده بود، موفق شد مننژیت نوع سی را به طور کامل ریشه کن کند. این برنامه شامل واکسیناسیون ۱۸میلیون کودک و نوجوان بود. بروز مننژیت در جنوب صحرای افریقا ۱۰ برابر اروپا و امریکاست.
تورم مننژهای (غشاهای) اطراف مغز، به سبب عفونت ویروسی یا باکتریایی. مننژیت باکتریایی اگرچه با آنتی بیوتیک ها قابل درمان است، اما خطرناک ترند. تشخیص این بیماری از طریق نیشتر زدن کمر صورت می گیرد. عامل بروز مننژیت باکتریایی، نیسریا مننژیتیدیس، باکتری ای است که روی دیوارۀ اپی تلیومی گلو مجتمع می شود و ۲ تا ۱۰ درصد افراد سالم ناقل آن هستند. بیماری هنگامی بروز می کند که باکتری ها وارد جریان خون شوند، اما این اتفاق به ندرت روی می دهد. بسیاری از ویروس های معمولی می توانند به طور اتفاقی موجب بروز مننژیت شوند، البته معمولاً نه در حالتِ شدید آن. درمان مننژیت ویروسی استراحت بیمار است. سه نوع مننژیت باکتریایی وجود دارد؛ گروه های سرمی ای، بی و سی، که فقط برای ای و سی واکسن تجویز می شود. به هر حال این واکسن ها ایمنی درازمدت نمی آورند و برای کودکان زیر دو سال نیز مناسب نیستند. نوع بی، شایع ترین آن است که عامل بروز بیش از ۵۰ درصد ابتلا به این بیماری در اروپا و امریکاست. شدت بیماری از خفیف تا مرگبار متفاوت است و علایم آن عبارت اند از: تب، سردرد، تهوّع، گرفتگی عضلات گردن، هذیان و به ندرت تشنج. سالیانه حدود سه هزار مبتلا به مننژیت در انگلیس به ثبت می رسد. تا ژانویه ۲۰۰۱، بریتانیا پس از اجرای یک برنامۀ گستردۀ واکسیناسیون که از ۱۹۹۹ آغاز کرده بود، موفق شد مننژیت نوع سی را به طور کامل ریشه کن کند. این برنامه شامل واکسیناسیون ۱۸میلیون کودک و نوجوان بود. بروز مننژیت در جنوب صحرای افریقا ۱۰ برابر اروپا و امریکاست.
wikijoo: مننژیت
جدول کلمات
مترادف ها
سرسام، مننژیت، اماس پاشام مغز
پیشنهاد کاربران
سرسام
مننژیت ( به انگلیسی: Meningitis ) یا شامه آماس عفونت و التهاب پرده مننژ و مایع مغزی – نخاعی می باشد که دور مغز و نخاع را احاطه کرده اند ویروس ها، باکتری ها و قارچ ها همگی می توانند مایه ایجاد مننژیت شوند. شدت عفونت بستگی به عامل عفونتزا دارد. مننژیت ها باکتریایی که رویهمرفته شدیدتر از دیگر مننژیت ها می باشند و نیاز به درمان بی درنگ با آنتی بیوتیک دارند. البته دلیل بیشتر موارد مننژیت ویروس ها می باشند.
... [مشاهده متن کامل]
محتویات [نمایش]
نشانه ها [ویرایش]
در بسیاری از موارد نشانه های نخستین مننژیت با آنفولانزا اشتباه گرفته می شود. گر چه می شود ابتلا به مننژیت بیش از یک دوره ۲ - ۱ روزه برای نشان دادن نشانه ها نخستین آن فرصت لازم داشته باشد، ولی گاهی این بیماری یک سیر برق آسا و به تندی کشنده را پیدا می کند.
اگر کسی دچار به مننژیت باکتریایی شود، هرگونه تأخیر در درمان مایهٔ افزایش خطر بروز آسیب های همیشگی در فرد می شود. بنابراین در صورتی که نشانه های زیر در بیمار دیده شود، باید به تندی به دنبال مراقبت های پزشکی رفته و با یک پزشک در این زمینه رایزنی کرد:
تب بالا
سردرد شدید
تهوع و استفراغ همراه با سردرد
گیجی
تشنج
بی خوابی و یا سخت از خواب بیدار شدن
گردن سفت و کم حرکت
حساسیت به نور ( فوتوفوبی )
کاهش گرایش به نوشیدن و یا خوردن
نشانه ها در نوزادان [ویرایش]
نوزادان و شیرخواران کوچک ممکن است نشانه های کلاسیک مننژیت همانند درد و یا گردن سفت را نداشته باشند، و بجای آن نشانه هایی همانند گریه همیشگی، به گونه غیر طبیعی خواب آلوده بودن و یا بی تاب بودن و کاهش میل به غذا را داشته باشند. گاهی ملاج بچه برجسته می شود و یک نشانه خیلی دیررس قراراگرفتن بدن در یک حالت اسپاسم ولی نه به گونه انقباض بلکه در حالت کشیدگی کامل ماهیچه ها می باشد که به آن اپیستوتونوی می گویند.
عامل ایجادکنندهٔ مننژیت [ویرایش]
مننژیت باکتریایی: گرچه این گونه مننژیت نشانه های ناگوارتری دربرابر دیگر گونه های مننژیت دارد، ولی در صورت تشخیص سریع و درمان با آنتی بیوتیک، کاملاً درمان پذیر بوده و از وقوع عوارض آن جلوگیری می شود. شایع ترین راه ورود باکتری به پرده های مغز و درگیرشدن آن، ورود باکتری به جریان خون بوده و از راه جریان خون به پرده های مغز و مایع مغزی–نخاعی دسترسی پیدا می کند. پنوموکوک، مننگوکوک، هموفیلوس گروه b، و لیستریا مونوسیتوژن از باکتری های ایجادکنندهٔ مننژیت می باشند.
مننژیت ویروسی: مننژیت های ویروسی بیشتر خفیف بوده و دورهٔ بیماری آن ها مدت ۱۰ روز و یا کم تر به درازا می کشد. یکی از شایع ترین ویروس هایی که مایهٔ مننژیت می شوند انتروویروس ها هستند و این گروه از ویروس ها بیشتر در پایان تابستان و آغاز پاییز بیشتر عامل بیماری می شوند. ویروس های دیگری که می توانند مایهٔ مننژیت شوند دربرگیرندهٔ: اوریون، تب خال و ویروس نیل غربی و . . . می باشند. آنتی بیوتیک در درمان مننژیت ویروسی بی اثر بوده و درمان دربرگیرنده تحت نظر نهادن بیمار برای جلوگیری از عوارض بیماری می باشد.
مننژیت قارچی: یکی از قارچ هایی که عامل مننژیت در افراد دارای نقص ایمنی ( همانند بیماران دچار به ایدز ) می شود، کریپتوکوکوس است که در صورت نبود درمان و تشخیص به موقع می تواند موجب مرگ بیمار شود. دیگر قارچ ها نیز گاهی مایهٔ مننژیت می شوند که از دید نشانه ها، همانند دیگر گونه های مننژیت بوده ولی یک روند بسیار کند و موذی داشته و بخاطر نشانه های خفیفِ آن گاهی تشخیص درست دیر داده می شود.
مننژیت مزمن : برخی از ارگانیسم ها که رشد بسیار کندی دارند، چنان چه به پرده های مغز تهاجم کنند، نه به گونهٔ نشانه های حاد، بلکه مزمن خود را نشان خواهند داد. یعنی سیر نشانه های بیماری به مدت چهار هفته یا بیشتر به درازا می کشد. البته نشانه های کلی آن همانند سردرد، تب، استفراغ و اختلال هوش و حواس فرد همانند مننژیت حاد است ولی نشانه ها، بسیار خفیف تر از آن بوده و در مدت زمان طولانی تری خود را نشان می دهند. این گونه مننژیت نادر است.
دیگر گونه های مننژیت : مننژیت می تواند در اثر حساسیت به دارو، برخی از گونه های سرطان ها یا بیماری های التهابی همانند لوپوس رخ دهد.
عوامل خطر [ویرایش]
چندین عامل خطر هست که کودکان و یا بزرگسالان را در برابر خطر بالاتری برای عفونت مننژیت قرار می دهد.
سن: کودکان زیر ۵ سال، جوانان میان ۲۴ - ۱۸ سال و کسان سالمند بیش از دیگر گروه های سنی در برابر ابتلا به مننژیت قرار دارند.
زندگی در محیطهای شلوغ و گروهی : زندانیان، دانشجویانی که در خوابگاه زندگی می کنند، پرسنل نظامی مستقر در پایگاه های نظامی، کودکان ساکن در مدارس شبانه روزی و یا مراکز نگهداری و پرورش کودکان، همگی مکانهای مناسبی برای ابتلا به مننژیت به ویژه نوع مننگوکوکی آن می باشد. زیرا در مکانهای شلوغ عفونت می تواند به تندی در میان گروه گسترده ای از کسان پخش شود.
بارداری : در فرد باردار احتمال ابتلا به عفونت لیستریا ( بنام لیستریوزیس ) بالاتر از حالت عادی است و همچنین این باکتری نیز یکی از عوامل ابتلا به مننژیت می تواند باشد. همچنین زن باردار دچار به لیستریا ریسک عفونت فرزندش نیز بالا می رود.
کسانیکه دارای مشاغلی هستند که با جانور سرو کار دارند: همانند کشاورزان، دامپروران و . . . که با حیوانات اهلی سر و کار دارند نیز در برابر خطر بالاتری برای ابتلا به عفونت لیستریا هستند. که آن هم می تواند منجر به ابتلا به مننژیت لیستریایی شود.
عواملی که مایه تضعیف سیستم ایمنی می شوند : همانند بیماری ایدز، دیابت، مصرف داروهای سرکوب کننده ایمنی، یا عمل جراحی برداشتن طحال همگی می توانند فرد را در برابر خطر بالاتری برای ابتلا به بیماری مننژیت دهند.
عوارض [ویرایش]
همانگونه که پیش از این ذکر شد، هر چه مدت زمانی که فرد دچار مننژیت بدون درمان بوده ، بیشتر با . . .
... [مشاهده متن کامل]
محتویات [نمایش]
نشانه ها [ویرایش]
در بسیاری از موارد نشانه های نخستین مننژیت با آنفولانزا اشتباه گرفته می شود. گر چه می شود ابتلا به مننژیت بیش از یک دوره ۲ - ۱ روزه برای نشان دادن نشانه ها نخستین آن فرصت لازم داشته باشد، ولی گاهی این بیماری یک سیر برق آسا و به تندی کشنده را پیدا می کند.
اگر کسی دچار به مننژیت باکتریایی شود، هرگونه تأخیر در درمان مایهٔ افزایش خطر بروز آسیب های همیشگی در فرد می شود. بنابراین در صورتی که نشانه های زیر در بیمار دیده شود، باید به تندی به دنبال مراقبت های پزشکی رفته و با یک پزشک در این زمینه رایزنی کرد:
تب بالا
سردرد شدید
تهوع و استفراغ همراه با سردرد
گیجی
تشنج
بی خوابی و یا سخت از خواب بیدار شدن
گردن سفت و کم حرکت
حساسیت به نور ( فوتوفوبی )
کاهش گرایش به نوشیدن و یا خوردن
نشانه ها در نوزادان [ویرایش]
نوزادان و شیرخواران کوچک ممکن است نشانه های کلاسیک مننژیت همانند درد و یا گردن سفت را نداشته باشند، و بجای آن نشانه هایی همانند گریه همیشگی، به گونه غیر طبیعی خواب آلوده بودن و یا بی تاب بودن و کاهش میل به غذا را داشته باشند. گاهی ملاج بچه برجسته می شود و یک نشانه خیلی دیررس قراراگرفتن بدن در یک حالت اسپاسم ولی نه به گونه انقباض بلکه در حالت کشیدگی کامل ماهیچه ها می باشد که به آن اپیستوتونوی می گویند.
عامل ایجادکنندهٔ مننژیت [ویرایش]
مننژیت باکتریایی: گرچه این گونه مننژیت نشانه های ناگوارتری دربرابر دیگر گونه های مننژیت دارد، ولی در صورت تشخیص سریع و درمان با آنتی بیوتیک، کاملاً درمان پذیر بوده و از وقوع عوارض آن جلوگیری می شود. شایع ترین راه ورود باکتری به پرده های مغز و درگیرشدن آن، ورود باکتری به جریان خون بوده و از راه جریان خون به پرده های مغز و مایع مغزی–نخاعی دسترسی پیدا می کند. پنوموکوک، مننگوکوک، هموفیلوس گروه b، و لیستریا مونوسیتوژن از باکتری های ایجادکنندهٔ مننژیت می باشند.
مننژیت ویروسی: مننژیت های ویروسی بیشتر خفیف بوده و دورهٔ بیماری آن ها مدت ۱۰ روز و یا کم تر به درازا می کشد. یکی از شایع ترین ویروس هایی که مایهٔ مننژیت می شوند انتروویروس ها هستند و این گروه از ویروس ها بیشتر در پایان تابستان و آغاز پاییز بیشتر عامل بیماری می شوند. ویروس های دیگری که می توانند مایهٔ مننژیت شوند دربرگیرندهٔ: اوریون، تب خال و ویروس نیل غربی و . . . می باشند. آنتی بیوتیک در درمان مننژیت ویروسی بی اثر بوده و درمان دربرگیرنده تحت نظر نهادن بیمار برای جلوگیری از عوارض بیماری می باشد.
مننژیت قارچی: یکی از قارچ هایی که عامل مننژیت در افراد دارای نقص ایمنی ( همانند بیماران دچار به ایدز ) می شود، کریپتوکوکوس است که در صورت نبود درمان و تشخیص به موقع می تواند موجب مرگ بیمار شود. دیگر قارچ ها نیز گاهی مایهٔ مننژیت می شوند که از دید نشانه ها، همانند دیگر گونه های مننژیت بوده ولی یک روند بسیار کند و موذی داشته و بخاطر نشانه های خفیفِ آن گاهی تشخیص درست دیر داده می شود.
مننژیت مزمن : برخی از ارگانیسم ها که رشد بسیار کندی دارند، چنان چه به پرده های مغز تهاجم کنند، نه به گونهٔ نشانه های حاد، بلکه مزمن خود را نشان خواهند داد. یعنی سیر نشانه های بیماری به مدت چهار هفته یا بیشتر به درازا می کشد. البته نشانه های کلی آن همانند سردرد، تب، استفراغ و اختلال هوش و حواس فرد همانند مننژیت حاد است ولی نشانه ها، بسیار خفیف تر از آن بوده و در مدت زمان طولانی تری خود را نشان می دهند. این گونه مننژیت نادر است.
دیگر گونه های مننژیت : مننژیت می تواند در اثر حساسیت به دارو، برخی از گونه های سرطان ها یا بیماری های التهابی همانند لوپوس رخ دهد.
عوامل خطر [ویرایش]
چندین عامل خطر هست که کودکان و یا بزرگسالان را در برابر خطر بالاتری برای عفونت مننژیت قرار می دهد.
سن: کودکان زیر ۵ سال، جوانان میان ۲۴ - ۱۸ سال و کسان سالمند بیش از دیگر گروه های سنی در برابر ابتلا به مننژیت قرار دارند.
زندگی در محیطهای شلوغ و گروهی : زندانیان، دانشجویانی که در خوابگاه زندگی می کنند، پرسنل نظامی مستقر در پایگاه های نظامی، کودکان ساکن در مدارس شبانه روزی و یا مراکز نگهداری و پرورش کودکان، همگی مکانهای مناسبی برای ابتلا به مننژیت به ویژه نوع مننگوکوکی آن می باشد. زیرا در مکانهای شلوغ عفونت می تواند به تندی در میان گروه گسترده ای از کسان پخش شود.
بارداری : در فرد باردار احتمال ابتلا به عفونت لیستریا ( بنام لیستریوزیس ) بالاتر از حالت عادی است و همچنین این باکتری نیز یکی از عوامل ابتلا به مننژیت می تواند باشد. همچنین زن باردار دچار به لیستریا ریسک عفونت فرزندش نیز بالا می رود.
کسانیکه دارای مشاغلی هستند که با جانور سرو کار دارند: همانند کشاورزان، دامپروران و . . . که با حیوانات اهلی سر و کار دارند نیز در برابر خطر بالاتری برای ابتلا به عفونت لیستریا هستند. که آن هم می تواند منجر به ابتلا به مننژیت لیستریایی شود.
عواملی که مایه تضعیف سیستم ایمنی می شوند : همانند بیماری ایدز، دیابت، مصرف داروهای سرکوب کننده ایمنی، یا عمل جراحی برداشتن طحال همگی می توانند فرد را در برابر خطر بالاتری برای ابتلا به بیماری مننژیت دهند.
عوارض [ویرایش]
همانگونه که پیش از این ذکر شد، هر چه مدت زمانی که فرد دچار مننژیت بدون درمان بوده ، بیشتر با . . .