منطقه تاریخی ایروینگتون ( انگلیسی: Irvington Historic District ) که بعداً به نام واشینگتن اروینگ نامگذاری گردید، منطقه ای تاریخی در ایندیاناپلیس است. ایروینگتون منطقه ای به مساحت ۲۲۱ هکتار است که در سال ۱۹۷۸ در فهرست ثبت ملی اماکن تاریخی قرار گرفت. در آن سال، این ناحیه از ۲۳۷۳ ساختمان و ۵ سازه دیگر و ۲ سایت محلی برخوردار بود.
... [مشاهده متن کامل]
این شهر که در سال ۱۸۷۰ توسط سیلوستر جانسون و جیکوب جولیان بنا شده و در ابتدا به عنوان حومه ایندیاناپلیس شناخته می شد، در امتداد جاده های پر پیچ و خم خاکی و آجری قرار داشت و انعکاس و چشم اندازی از طراحی سبک دوران رمانتیک را نشان می داد، ایروینگتون در ابتدا حومه آرامی بود که در آن هنرمندان، سیاستمداران، ژنرال های نظامی، دانشگاهیان و سران صنایع محلی ساکن بودند و در سال ۱۹۰۲ به ایندیاناپلیس ضمیمه شد.
موقعیت این شهر در ۸ کیلومتری شرق مرکز شهر ایندیاناپلیس در حاشیه غربی شهرک وارن و در خیابان واشینگتن واقع شده است و یک مسیر جاده ملی تاریخی است که مسیر US40 نیز قبلاً در امتداد آن قرار داشت. در اوایل دهه ۱۹۰۰، یک سیستم قطار برقی سریع السیر از ایروینگتون تا مرکز شهر ایندیاناپلیس در امتداد شاهراه ۴۰ ایالتی آمریکا حرکت می کرد.
ایروینگتون بزرگ ترین منطقه تاریخی حفاظت شده محلی در ایندیاناپلیس است. این منطقه از حدود ۲۸۰۰ ساختمان و نزدیک به ۱۶۰۰ قطعه زمین تشکیل شده است. هفتاد و هشت درصد از خانه های این منطقه قبل از سال ۱۹۶۰ ساخته شده بودند. طرح این منطقه تاریخی در سال ۲۰۰۱ با کوشش شورای جامعه تاریخی و درخواست از ساکنان، توسط کمیسیون حفظ آثار تاریخی با سرپرستی اتحادیه ایندیاناپلیس در ۴ اکتبر ۲۰۰۶ به تصویب رسید.
از سال ۱۸۷۵ تا ۱۹۲۸، دانشگاه باتلر در ایروینگتون تأسیس شد. دانشگاه باتلر، ایروینگتون را به یک جامعه دانشگاهی تبدیل کرد. محوطه دانشگاه در گوشه جنوب غربی ایروینگتون، بین راه آهن پنسیلوانیا و خط راه آهن بالتیمور - اوهایو قرار داشت. ساختمان های آن شامل: ساختمان اصلی ( ۱۸۷۵ ) ، ساختمان علوم ( ۱۸۹۲ ) ، آسایشگاه زنان ( دهه ۱۸۸۰ ) ، کتابخانه یادبود بونا تامپسون ( ۱۹۰۳، که امروزه به عنوان مرکز یادبود بونا تامپسون شناخته می شود ) و تالار ورزشی جنگ جهانی اول می باشد.
ایروینگتون یک منطقه مسکونی خانوادگی است. در طول سال، چندین جشنواره در جامعه برگزار می شود که به دوستان و همسایگان این امکان را می دهد تا گردهمایی مشترک داشته باشند.
... [مشاهده متن کامل]
این شهر که در سال ۱۸۷۰ توسط سیلوستر جانسون و جیکوب جولیان بنا شده و در ابتدا به عنوان حومه ایندیاناپلیس شناخته می شد، در امتداد جاده های پر پیچ و خم خاکی و آجری قرار داشت و انعکاس و چشم اندازی از طراحی سبک دوران رمانتیک را نشان می داد، ایروینگتون در ابتدا حومه آرامی بود که در آن هنرمندان، سیاستمداران، ژنرال های نظامی، دانشگاهیان و سران صنایع محلی ساکن بودند و در سال ۱۹۰۲ به ایندیاناپلیس ضمیمه شد.
موقعیت این شهر در ۸ کیلومتری شرق مرکز شهر ایندیاناپلیس در حاشیه غربی شهرک وارن و در خیابان واشینگتن واقع شده است و یک مسیر جاده ملی تاریخی است که مسیر US40 نیز قبلاً در امتداد آن قرار داشت. در اوایل دهه ۱۹۰۰، یک سیستم قطار برقی سریع السیر از ایروینگتون تا مرکز شهر ایندیاناپلیس در امتداد شاهراه ۴۰ ایالتی آمریکا حرکت می کرد.
ایروینگتون بزرگ ترین منطقه تاریخی حفاظت شده محلی در ایندیاناپلیس است. این منطقه از حدود ۲۸۰۰ ساختمان و نزدیک به ۱۶۰۰ قطعه زمین تشکیل شده است. هفتاد و هشت درصد از خانه های این منطقه قبل از سال ۱۹۶۰ ساخته شده بودند. طرح این منطقه تاریخی در سال ۲۰۰۱ با کوشش شورای جامعه تاریخی و درخواست از ساکنان، توسط کمیسیون حفظ آثار تاریخی با سرپرستی اتحادیه ایندیاناپلیس در ۴ اکتبر ۲۰۰۶ به تصویب رسید.
از سال ۱۸۷۵ تا ۱۹۲۸، دانشگاه باتلر در ایروینگتون تأسیس شد. دانشگاه باتلر، ایروینگتون را به یک جامعه دانشگاهی تبدیل کرد. محوطه دانشگاه در گوشه جنوب غربی ایروینگتون، بین راه آهن پنسیلوانیا و خط راه آهن بالتیمور - اوهایو قرار داشت. ساختمان های آن شامل: ساختمان اصلی ( ۱۸۷۵ ) ، ساختمان علوم ( ۱۸۹۲ ) ، آسایشگاه زنان ( دهه ۱۸۸۰ ) ، کتابخانه یادبود بونا تامپسون ( ۱۹۰۳، که امروزه به عنوان مرکز یادبود بونا تامپسون شناخته می شود ) و تالار ورزشی جنگ جهانی اول می باشد.
ایروینگتون یک منطقه مسکونی خانوادگی است. در طول سال، چندین جشنواره در جامعه برگزار می شود که به دوستان و همسایگان این امکان را می دهد تا گردهمایی مشترک داشته باشند.
