منصور دوانیقی

[ویکی فقه] «منصور دوانیقی» دومین خلیفه عباسی بود که در سال ۱۳۶ هجری جانشین برادرش سفاح شد و تا سال ۱۵۸ هجری، حکومت جامعه اسلامی را برعهده داشت.
بخشی از دوران امامت امام صادق (علیه السّلام) مصادف با حکومت منصور دوانیقی بوده است. (از سال ۱۳۶ هجری تا سال ۱۴۸ هجری) در دوره سفاح (۱۳۲-۱۳۶) اقدام مهمی بر ضد شیعیان صورت نگرفت چرا که عباسیان تازه به قدرت رسیده بودند و احساس نیاز به علویان و سعی در تثبیت خلافت، مانع از اقدام جدی حکومت عباسی بر علیه شیعیان و در راس آن ها امام صادق (علیه السّلام) می شد؛ اما، با روی کارآمدن منصور دوانیقی شرایط تغییر کرد، علویان و شیعیان دشمنان اصلی دستگاه خلافت قلمداد شدند و سرانجام امام صادق (علیه السّلام) به دستور منصور در مدینه به شهادت رسید.
علت کینه منصور به امام صادق
به نظر می رسد با توجه به اینکه منصور دوانیقی و به طور کلی عباسیان، علویان را رقیب جدی خود می دانستند، بنابراین کینه آن ها را به دل گرفته بودند. و سعی در کنارزدن آن ها از میدان داشتند؛ علاوه بر این امام صادق (علیه السّلام) در این زمان به عنوان یک شخصیت علمی مطرح بود و از شهرت خاصی در میان فقها و محدثان برخوردار بود. بنابراین منصور کینه شدیدی نسبت به علویان و به خصوص به امام صادق (علیه السّلام) پیدا کرده بود. «اسد حیدر» در کتاب «الامام الصادق و المذاهب الاربعه» می نویسد:«محبوبیت امام صادق (علیه السّلام)روز به روز در میان مردم سرزمین های اسلامی بیشتر می شد. فقها و رجال حدیث، علی رغم اختلافاتی که بینشان بود، به آن حضرت مراجعه می نمودند و در مسائل مختلف از ایشان پرسش می کردند. محبوبیت و عظمت امام صادق (علیه السّلام) همواره بر بیم و نگرانی منصور می افزود و به همین جهت هر از چندی به بهانه ای امام را به عراق احضار می کرد و همواره اندیشه قتل آن حضرت را در سر می پرورانید».
اقدامات منصور
منصور در دوران خلافت خود دست به اقداماتی زد که بعضی از آنان به این شرح است:
← کم رنگ جلوه دادن شخصیت علمی
...