مَگنا کارتا ( به لاتین: Magna Carta ) منشور کبیر منشور قانونی انگلیسی است که به طور رسمی در سال ۱۲۱۵ میلادی به تصویب رسید. این منشور به زبان لاتین نوشته شده و به نام لاتین آن شناخته می شود. ترجمه متداول مگنا کارتا، منشور کبیر است.
... [مشاهده متن کامل]
مگنا کارتا، جان، پادشاه انگلستان را موظف به پذیرفتن حقوق مشخصی برای مردان آزاد تحت حکومتش، احترام به برخی رویه های قانونی مشخص، و پذیرفتن این موضوع که قدرت او توسط قانون محدود خواهد شد، می نمود. در این منشور، مقصود از «مردان آزاد»، اقلیتی از بارون ها و فئودال های زمین دار انگلستان بوده است؛ این درحالیست که مردم عادی، رعایا و سرف ها از حیطهٔ حقوقی این منشور خارج بودند. تا قرن هجده میلادی در میان مورخان چنین تصور می شد که منظور از این حقوق، دفاع از آزادی های شخصی بوده است. بخشی ازین اسطوره سازی مرهون استفاده های سیاسی بود که مبارزان آزادی خواه قرن ۱۷ ( انگلستان ) و قرن ۱۸ ( ایالات متحده ) برای پیشبرد پیکار خود علیه پادشاهی انگلستان به این منشور ارجاع می داده اند. بااینحال مورخان عصر ویکتوریا انحصار حقوق منشور بزرگ به بارون ها را افشا کردند. علی رغم این مسئله، منشور همچنان وجه نمادین خود را حفظ کرده است و در فرهنگ اروپا - آمریکایی از آن به عنوان یکی از دستاوردهای تاریخی علیه استبداد پادشاهی یادمی شود.
این منشور در عین حال حقوقی برای افراد تحت فرمان شاه در نظر می گیرد و بعدها به طور تلویحی آزادیِ متهمی را که دلیلی برای اتهامش نیست، خواستار بوده است.
منشور کبیر به یکی از مهم ترین اسنادی بدل گشت که در یک روند تاریخی به ایجاد حکومت مشروطه در جوامع انگلیسی زبان امروزی بدل شد. گفته می شود که تدوین کامن لا در انگلستان و قانون اساسی ایالات متحده آمریکا از مگنا کارتا اثر پذیرفته اند.
در سال ۱۲۱۵ اشراف انگلستان که از پادشاه به خشم آمده بودند، شاه جان را وادار ساختند تا منشور کبیر را در ۱۵ ژوئن ۱۲۱۵ میلادی امضا کند. در واقع جان از اشراف مالیات زیادی درخواست کرده بود و این فرمان بیان می کرد که حتی پادشاه نیز مشمول قانون شده و باید از آن اطاعت کند.
اصلی ترین دلیل تدوین این منشور، اختلاف بین «اینوسنت سوم، پاپ کلیسای کاتولیک و اشراف انگلستان، با پادشاه بر سر میزان و حد قدرت وی بود. منشور آزادی، پادشاه را وادار می ساخت به تشکیلات قانونی احترام بگذارد و قبول کند که قانون بر ارادهٔ شخصی او ارجحیت دارد.
... [مشاهده متن کامل]
مگنا کارتا، جان، پادشاه انگلستان را موظف به پذیرفتن حقوق مشخصی برای مردان آزاد تحت حکومتش، احترام به برخی رویه های قانونی مشخص، و پذیرفتن این موضوع که قدرت او توسط قانون محدود خواهد شد، می نمود. در این منشور، مقصود از «مردان آزاد»، اقلیتی از بارون ها و فئودال های زمین دار انگلستان بوده است؛ این درحالیست که مردم عادی، رعایا و سرف ها از حیطهٔ حقوقی این منشور خارج بودند. تا قرن هجده میلادی در میان مورخان چنین تصور می شد که منظور از این حقوق، دفاع از آزادی های شخصی بوده است. بخشی ازین اسطوره سازی مرهون استفاده های سیاسی بود که مبارزان آزادی خواه قرن ۱۷ ( انگلستان ) و قرن ۱۸ ( ایالات متحده ) برای پیشبرد پیکار خود علیه پادشاهی انگلستان به این منشور ارجاع می داده اند. بااینحال مورخان عصر ویکتوریا انحصار حقوق منشور بزرگ به بارون ها را افشا کردند. علی رغم این مسئله، منشور همچنان وجه نمادین خود را حفظ کرده است و در فرهنگ اروپا - آمریکایی از آن به عنوان یکی از دستاوردهای تاریخی علیه استبداد پادشاهی یادمی شود.
این منشور در عین حال حقوقی برای افراد تحت فرمان شاه در نظر می گیرد و بعدها به طور تلویحی آزادیِ متهمی را که دلیلی برای اتهامش نیست، خواستار بوده است.
منشور کبیر به یکی از مهم ترین اسنادی بدل گشت که در یک روند تاریخی به ایجاد حکومت مشروطه در جوامع انگلیسی زبان امروزی بدل شد. گفته می شود که تدوین کامن لا در انگلستان و قانون اساسی ایالات متحده آمریکا از مگنا کارتا اثر پذیرفته اند.
در سال ۱۲۱۵ اشراف انگلستان که از پادشاه به خشم آمده بودند، شاه جان را وادار ساختند تا منشور کبیر را در ۱۵ ژوئن ۱۲۱۵ میلادی امضا کند. در واقع جان از اشراف مالیات زیادی درخواست کرده بود و این فرمان بیان می کرد که حتی پادشاه نیز مشمول قانون شده و باید از آن اطاعت کند.
اصلی ترین دلیل تدوین این منشور، اختلاف بین «اینوسنت سوم، پاپ کلیسای کاتولیک و اشراف انگلستان، با پادشاه بر سر میزان و حد قدرت وی بود. منشور آزادی، پادشاه را وادار می ساخت به تشکیلات قانونی احترام بگذارد و قبول کند که قانون بر ارادهٔ شخصی او ارجحیت دارد.
