[ویکی اهل البیت] منشور حکومت مدینه، مرزبندی روابط
رسول خدا (ص) پس از مدّت کوتاهی که به عقیده برخی پنج ماه می شود، عهدنامه ای بین خود و یهودیان مدینه نوشت و دین و دارایی آنان را به رسمیت شناخت و از آن ها تعهّد گرفت که احدی را بر ضدّ پیغمبر (ص) یاری نکنند و اگر مشکلی پیش آید، به مسلمانان در حلّ آن کمک کنند. چنان که مسلمانان هم در مقابل، همین تعهّدات را بر عهده دارند؛ لیکن یهودیان به سرعت پیمان شکستند و به مکر و نیرنگ بر ضدّ حکومت پیغمبر (ص) روی آوردند.
حضور قبایل مختلف و طوایف متعددی که در مدینه زندگی می کردند بر طبق سنتهای جاهلی، سبب نزاع و اختلاف بود. افزون بر آن، قبایل یهودی علاوه بر مسائل قبیله ای، تعارض تازه ای با مسلمانان پیدا کرده و بر زمینه های اختلاف وتعارض افزوده بودند. این اختلافات می بایستی از میان می رفت تا امکان تشکیل یک «دولت» فراهم شود. بعضی از این اختلافات عبارت بودند از »
تشکیل چنین دولتی که بتواند در محیطی با این تشتت، قدرت برتر خود را حفظ کند مشروط به ایجاد انسجام در میان مردم بود.در این میان، آنچه که اهمیت فراوان داشت، حل و فصل اختلافات نه در نزد رؤسا و متنفذان محلی بلکه ارجاع آنها به خدا و رسول بود. ایجاد چنین گرایشی در میان قبایلی که هیچ گاه دولتی راتجربه نکرده بودند، امری سخت بوده و نیاز به فرصتی طولانی داشت.
'پیمان عمومی که رسول خدا(ص) در همان سال نخست هجرت میان مسلمانان، یهودیان و مشرکان یثرب به امضا رساند، نخستین گام برای ایجاد قانون اساسی مبتنی بر قرآن به شمار می رفت. حرکتی که بعدها باید در طول تمدن اسلامی ادامه می یافت و سرمایه ای عظیم برای اندیشه سیاسی در این تمدن سترگ می شد.این سند به مثابه یک نظام نامه (منشور) است که اصول روابط خارجی و داخلی دولت جدید را تبیین می کرد.
برخی مدّعی اند که این نظام نامه یک سند نیست، بلکه عبارت است از چند سند و عهدنامه جداگانه که برخی پیوست همدیگر شده است. اینان معتقدند که این اسناد در دو مرحله نوشته شده است؛
به هر حال این سند متضمّن مسائل مهم و اساسی در زمینه روابط افراد در جامعه نوپای اسلامی است. به عنوان مثال مواردی را مورد توجّه قرار می دهیم؛
این قرارداد دارای ابعاد سیاسی و آثار حقوقی است. چنان که بر وضعیت سیاسی و اجتماعی، و حالت روانی، عاطفی، فکری، معیشتی و همه جنبه های زندگی، به طور عام تأثیر می گذارد.
یهودیان بنی قریظه، بنی نضیر و بنی قین قاع به حضور رسول خدا (ص) رسیدند و خواستار مداهنه شدند. پیامبر (ص) پذیرفت و عهدنامه ای برای آنان نوشت و شرایطی برای ایشان و برایشان قرار داد. از جمله:
حضور قبایل مختلف و طوایف متعددی که در مدینه زندگی می کردند بر طبق سنتهای جاهلی، سبب نزاع و اختلاف بود. افزون بر آن، قبایل یهودی علاوه بر مسائل قبیله ای، تعارض تازه ای با مسلمانان پیدا کرده و بر زمینه های اختلاف وتعارض افزوده بودند. این اختلافات می بایستی از میان می رفت تا امکان تشکیل یک «دولت» فراهم شود. بعضی از این اختلافات عبارت بودند از »
تشکیل چنین دولتی که بتواند در محیطی با این تشتت، قدرت برتر خود را حفظ کند مشروط به ایجاد انسجام در میان مردم بود.در این میان، آنچه که اهمیت فراوان داشت، حل و فصل اختلافات نه در نزد رؤسا و متنفذان محلی بلکه ارجاع آنها به خدا و رسول بود. ایجاد چنین گرایشی در میان قبایلی که هیچ گاه دولتی راتجربه نکرده بودند، امری سخت بوده و نیاز به فرصتی طولانی داشت.
'پیمان عمومی که رسول خدا(ص) در همان سال نخست هجرت میان مسلمانان، یهودیان و مشرکان یثرب به امضا رساند، نخستین گام برای ایجاد قانون اساسی مبتنی بر قرآن به شمار می رفت. حرکتی که بعدها باید در طول تمدن اسلامی ادامه می یافت و سرمایه ای عظیم برای اندیشه سیاسی در این تمدن سترگ می شد.این سند به مثابه یک نظام نامه (منشور) است که اصول روابط خارجی و داخلی دولت جدید را تبیین می کرد.
برخی مدّعی اند که این نظام نامه یک سند نیست، بلکه عبارت است از چند سند و عهدنامه جداگانه که برخی پیوست همدیگر شده است. اینان معتقدند که این اسناد در دو مرحله نوشته شده است؛
به هر حال این سند متضمّن مسائل مهم و اساسی در زمینه روابط افراد در جامعه نوپای اسلامی است. به عنوان مثال مواردی را مورد توجّه قرار می دهیم؛
این قرارداد دارای ابعاد سیاسی و آثار حقوقی است. چنان که بر وضعیت سیاسی و اجتماعی، و حالت روانی، عاطفی، فکری، معیشتی و همه جنبه های زندگی، به طور عام تأثیر می گذارد.
یهودیان بنی قریظه، بنی نضیر و بنی قین قاع به حضور رسول خدا (ص) رسیدند و خواستار مداهنه شدند. پیامبر (ص) پذیرفت و عهدنامه ای برای آنان نوشت و شرایطی برای ایشان و برایشان قرار داد. از جمله:
wikiahlb: منشور_حکومت_مدینه