منزوی حسین

به شور و سور کشاندی چنان مرا که برآنم
که بی تو هرگز از این پیش، سوگوار نبودم
خود آهوانه به دام من آمدی تو وگرنه
من این بهار در اندیشهٔ شکار نبودم
تو عشق بودی و سنگین می آمدی و کجا بود
که در مسیل تو، ای سیل بی قرار نبودم
مثال من به چه ماند؟ به سایه ای که چراغت
اگر نبود، به دیواره های غار نبودم
#حسین_منزوی

مهربان بودی و آن ایمان دریایی هنوز
موج می زد در �خدا پشت و پناهت� گفتنت
�آخِرین دیدار� گفتم؟ عذر می خواهم عزیز!
آخِرین باری که دیدم، غرق خون دیدم منت
با دهان نیم باز، انگار می خواندی هنوز
خیره در آفاق خونین، چشم باز روشنت
صبح بود اما هوا دل گیر و بغض آلود بود
آسمان گویی سیه پوشیده بود از مردنت
گل به سوگت جامهٔ جان تا به دامان می درید
باد در مرگ تو می زارید و می زد شیونت
بی خزان است آن بهارِ سرخ تو در خاطرم
آن که از خون هشت گل رویاند بر پیراهنت
با تمام سروهایت دیده ام در بوستان
با تمام ارغوان ها دیده ام در گلشنت
نیستی، بالابلند! اما چه خوش پیچیده است
در همه جنگل طنینِ نعرهٔ شورافکنت
زنده ای و سیل خونت می کَند بیخ ستم
ای تو فرهادی دگر، با تیشهٔ بنیان کنت
#حسین_منزوی

فصل ها مجموعهٔ گل را پریشان کرده ام
کرده ام طی صد بیابان را به شوق یک جنون
من از این دیوانه بازی ها فراوان کرده ام
بسته ام بر مردمک ها نقشی از تعلیق را
تا هزار آیینه را در خویش حیران کرده ام
حاصلش تکرار من تا بی نهایت بوده است
این تقابل ها که با آیینه چشمان کرده ام
من که با پرهیز یوسف صبر ایّوبیم نیست
عذر خواهم را هم آن چاک گریبان کرده ام
چون هوای نوبهاری در خزان خویش هم
با تو گاهی آفتاب و گاه باران کرده ام
سوزنِ عشقی که خار غم بر آرد کو که من
بارها این درد را اینگونه درمان کرده ام
از تو تنها نه که از یاد تو هم دل کنده ام
خانه را از پای بست این بار ویران کرده ام
#حسین_منزوی
@chaameghazal ⛵️

حسین منزوی | سرزمین شعر و ادب
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

- دو
من اینم و غرق خستگی آمده ام
ویرانم و از شکستگی آمده ام
از شهر یگانگی؟ فراموشش کن!
از شهر هزار دستگی آمده ام
- سه
آنجا با هر که زیستم کشت مرا
هر هم خونی به خون آغشت مرا
صدها دستی که دوست می خواندمشان
صدها خنجر شکست در پشت مرا
_چهار
حُسنی داری به قدر شیدایی من
لطفی داری به قدر گُنجایی من
بازو بگشا و سینه را عریان کن
آغوشی شو به قدر تنهایی من
#حسین_منزوی

مهربان بودی و آن ایمان دریایی هنوز
موج میزد در خدا پشت و پناهت گفتنت
آخرین دیدار گفتم؟؟؟ عذر می خواهم عزیز!!!
آخرین باری که دیدم غرق خون دیدم منت
با دهان نیم باز انگار می خواندی هنوز
خیره در آفاق خونین چشم باز روشنت
صبح بود اما هوا دل گیر و بغض آلود بود
آسمان گویی سیه پوشیده بود از مردنت
گل به سوکت جامه ی جان تا به دامان می درید
باد در مرگ تو می زارید و می زد شیونت
بی خزان است آن بهار سرخ تو در خاطرم
آن که از خون. . . هشت گل رویاند بر پیراهنت
با تمام سروهایت دیده ام در بوستان
با تمام ارغوان ها دیده ام در گلشنت
نیستی بالا بلند اما چه خوش پیچیده است
در همه جنگل طنین نعره ی شور افکنت
زنده ای و سیل خونت می کَند بیخ ستم
ای تو فرهادی دگر با تیشه ی بنیان کنت
استاد حسین منزوی

یا جبر بود و یا جهان تاریک، آن روز
روزی که من تقدیر خود را برگزیدم
شب بود و سردابی، ندیدم آفتابی
چندان که تودرتوی ظلمت را، دریدم
شب بو نبود�آری، تمامش شوکران بود
گل های بسیاری که از هر سوی، چیدم
گفتم بیفروزم چراغی در شب اما
در زیر آب انگار کبریتی کشیدم
همواره یا دیر آمدم، یا زود، یعنی
هر بار بی هنگام شد، وقتی رسیدم. . .
#حسین_منزوی

فصل ها مجموعهٔ گل را پریشان کرده ام
کرده ام طی صد بیابان را به شوق یک جنون
من از این دیوانه بازی ها فراوان کرده ام
بسته ام بر مردمک ها نقشی از تعلیق را
تا هزار آیینه را در خویش حیران کرده ام
حاصلش تکرار من تا بی نهایت بوده است
این تقابل ها که با آیینه چشمان کرده ام
من که با پرهیز یوسف صبر ایّوبیم نیست
عذر خواهم را هم آن چاک گریبان کرده ام
چون هوای نوبهاری در خزان خویش هم
با تو گاهی آفتاب و گاه باران کرده ام
سوزنِ عشقی که خار غم بر آرد کو که من
بارها این درد را اینگونه درمان کرده ام
از تو تنها نه که از یاد تو هم دل کنده ام
خانه را از پای بست این بار ویران کرده ام
#حسین_منزوی