در آن بیابان منزلگهی عجایب بود
که گر بگویم کس را نیاید آن باور.
فرخی.
یاد باد آن شب که یارم دل ز منزل برگرفت بار در بست و ره منزلگه دیگر گرفت.
امیر معزی ( دیوان چ اقبال ص 76 ).
- منزلگه دارالغرور ؛ کنایه از دنیاست : الرحیل ای خفتگان کاینک صدای نفخ صور
رخت بربندید از این منزلگه دارالغرور.
جمال الدین اصفهانی.
- منزلگه کم بیشها ؛ کنایه از دنیاست : چو زین منزلگه کم بیشها بیرون شود ز آن پس
نیابد راه سوی او زیادتها و نقصانها.
ناصرخسرو.
|| اقامتگاه. محل اقامت. جایگاه. مکان : مهین عالم آن را نهد فیلسوف
که منزلگه انبیا و اصفیاست.
ناصرخسرو.
جز در دل خاک تیره منزلگه نیست افسوس که این فسانه هم کوته نیست.
منسوب به خیام.
از خون جگر سیل و ز دل پاره در او خاک منزلگهش از آتش سوزان دمان بود.
سنائی ( دیوان چ مصفا ص 424 ).
منزلگه خورشید است بی نور رخش تیره دولتکده چرخ است از قدر و قدش مرکب.
سنائی ( ایضاً ص 39 ).
به منزلگه خویش گشتند بازبه رزم دگرروزه کردند ساز.
نظامی.
شب تیره و ابر هائل چو دودبه منزلگه حاتم آمد فرود.
سعدی ( بوستان ).
هر که دانست که منزلگه معشوق کجاست مدعی باشد اگر بر سرپیکان نرود.
سعدی.
کس ندانست که منزلگه معشوق کجاست این قدر هست که بانگ جرسی می آید.
حافظ.
ساروان رخت به دروازه مبر کآن سر کوشاهراهی است که منزلگه دلدار من است.
حافظ.
واعظ شحنه شناس این عظمت گو مفروش زآنکه منزلگه سلطان دل مسکین من است.
حافظ.
|| منبع. منشاء. مرکز. مبداء. مقر : بازیگه شمس و قمر و ببر و هزبر است
منزلگه جود و کرم وحلم و وقار است.
منوچهری.
ای قصر دل افروز که منزلگه انسی یارب مکناد آفت ایام خرابت.
حافظ.
رجوع به منزلگاه شود.