منحصر بودن

منحصر بودن انسان ها عمیقاً به خداوند عز و جل متصل است، زیرا ما تنها به او تعلق داریم. ما فقط می توانیم، محبت بی کران خداوند متعال را از طریق اعمال محترمانه خود به ایشان باز گردانیم. برای من به این معناست، که عشق و محبت خود را به کلام خدای هستی و بی نهایت منتقل کنم، تا با ایشان یکی باشم و از جلال ایشان لذت ببرم. ابدیت باید هدف ما باشد، استراحت در آغوش شگفت انگیز خالق متعال، چقدر زیباست. شاید سالها بگذرد، اما ما باید، خودمان را آماده سازیم، هر چه زودتر بهتر. به عنوان یک نوزاد، شما گریه می کنید، زیرا می دانید، که از خدا جدا شده اید. به عنوان یک کودک، شما می خواهید، بزرگ شوید و خالق خود را فراموش می کنید. در نوجوانی گم گشته اید و در بزرگسالی گرفتار نگرانی هایی هستید، که باعث می شوند، در وجود خدا، خدایی نکرده شک کنید. وقتی پیر می شویم، خدا را فراموش می کنیم و فقط نگران مرگ هستیم. بشریت در نقطه عطفی است و ما باید تغییر کنیم. تغییر باید، از دوران کودکی شروع شود. به جای دادن هدایای گران قیمت، باید سخاوتمندی را به کودکان بیاموزیم. عشق واقعی به خدا اینگونه آغاز می شود، کودکان شکرگزاری را از این طریق یاد می گیرند. ما ذاتا انسان های خوبی هستیم، اما نباید امید خود را به خداوند متعال درون خود از دست دهیم. این رسالت ماست.
... [مشاهده متن کامل]