مُنْجیک تِرْمَذی، علی (نیمۀ دوم قرن ۴ و اول قرن ۵ق)
شاعر ایرانی. نخست در دربار امرای چغانی بود، ولی پس از مرگ امیرمظفر طاهر چغانی به سیستان رفت. شاعری بذله گو بود و به سبب مهارتش در نواختن چنگ، به منجیک چنگ زن آوازه یافت. در مدح و هجو و غزل و قصیده سرایی مهارت داشت و در به کار بردن واژه های دری توانا بود. ویژگی مهم شعر او به کارگیری استعارات و تصاویر و تشبیهات لطیف است. در شعر او تنوع اوزان شعری زیاد است. از اشعارش تنها ۳۲۶ بیت گردآوری شده است. قصیدۀ بلند لامیۀ او در مدح ابوالمظفر چغانی، از قصاید مهم فارسی به شمار می رود. دیوانش مورد استفادۀ شعرا بوده است.
شاعر ایرانی. نخست در دربار امرای چغانی بود، ولی پس از مرگ امیرمظفر طاهر چغانی به سیستان رفت. شاعری بذله گو بود و به سبب مهارتش در نواختن چنگ، به منجیک چنگ زن آوازه یافت. در مدح و هجو و غزل و قصیده سرایی مهارت داشت و در به کار بردن واژه های دری توانا بود. ویژگی مهم شعر او به کارگیری استعارات و تصاویر و تشبیهات لطیف است. در شعر او تنوع اوزان شعری زیاد است. از اشعارش تنها ۳۲۶ بیت گردآوری شده است. قصیدۀ بلند لامیۀ او در مدح ابوالمظفر چغانی، از قصاید مهم فارسی به شمار می رود. دیوانش مورد استفادۀ شعرا بوده است.