منتظری حسین علی

دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] آیت الله شیخ حسینعلی منتظری، در اول مهر سال 1301ش (برابر با اول صفر 1341ق) در شهر نجف آباد - 24 کیلومتری غرب اصفهان - در خانواده ای زحمتکش به دنیا آمد.
پدر وی مرحوم حاج علی، کشاورز ساده ای بود که در کنار کار روزانه اش با کتاب و کتابخانه دمساز و معلم اخلاق و مدرس قرآن بود. مادر ایشان نیز بانویی متقی و پرهیزگار بود که در تربیت و رشد دینی او سعی وافر داشت.
از هفت سالگی آموختن را با ادبیات فارسی و سپس صرف و نحو عربی آغاز کرد و در سن 12 سالگی با ورود به حوزه علمیه اصفهان مسیر خویش را به سوی پیشرفت علمی انتخاب کرد. او در طول هفت سال در اصفهان بسیاری از کتاب های فقهی، ادبی و فلسفی را به تنهایی یا نزد اساتید بزرگی چون حاج آقا رحیم ارباب و حاج شیخ محمدحسن عالم نجف آبادی خواند و به تدریس آنها مشغول گردید.
در نوزده سالگی اصفهان را به قصد ادامه تحصیل در قم ترک نمود. سال 1320ش، با ورود به قم، شروع تحولات چشمگیر در زندگی علمی ایشان بود. در بدو ورود به قم با عالم اندیشمند علامه مرتضی مطهری (ره) آشنا گردید و این دو در کنار یکدیگر برای خودسازی و اصلاح جامعه، جهادی بزرگ را آغاز نمودند و فعالیت های علمی خود را روزبه روز گسترش دادند.
اساتیدی که در دوران تحصیل از آنها بهره مند شده است عبارتند از:
آیت الله منتظری از جوانی تا آخر عمر مشغول تدریس بودند؛ ابتدا دروس مقدماتی را تدریس می فرمودند و بعدها به تدریس مستمر سطح مشغول شدند؛ سپس به تدریس خارج اشتغال یافتند که در اعلامیه های سال 1344ش، از ایشان به عنوان استاد مسلم خارج فقه یاد شده است.

دانشنامه آزاد فارسی

مُنتَظری، حسین علی (نجف آباد ۱۳۰۱ش ـ قم ۱۳۸۸ش)
مُنتَظری، حسین علی
روحانی ایرانی، عضو شورای انقلاب، دومین امام جمعۀ تهران، مرجع تقلید و مدرس دینی در حوزۀ علمیۀ قم. تحصیلات علوم دینی را از ابتدا در نجف آباد و سپس اصفهان و قم تا بالاترین سطوح اجتهادی ادامه داد. سپس همراه با دوست هم درس و هم فکرش مرتضی مطهری نقش اساسی در انتقال آیت الله بروجردی به قم و مرجعیت عام او داشت و از برجسته ترین شاگردان وی بود. پس از درگذشت آیت الله بروجردی، به حلقۀ یاران و شاگردان امام خمینی (ره) پیوست و در تثبیت مرجعیت ایشان نیز نقش داشت، چنان که امام پس از تبعید از ایران وی را به عنوان نمایندۀ تام الاختیار خویش منصوب و معرفی کرد. در ۱۳۴۲ش دستگیر و شکنجه و آزار شد. در ۱۳۴۳ مخفیانه به عراق رفت و با امام خمینی (ره) مذاکرات و برنامه های حرکتی انقلابی و دینی را بررسی کرد. در بازگشت دو بار دستگیر و به مسجد سلیمان تبعید شد. در ۱۳۴۵ نیز دو بار دستگیر و شکنجه، و پس از دو سال آزاد شد. در ۱۳۵۲ به طبس و اواسط ۱۳۵۳ به خلخال و سپس به سقّز تبعید شد. سرانجام در تیرماه ۱۳۵۴ دوباره دستگیر و به دَه سال زندان محکومش کردند. در آستانۀ انقلاب اسلامی از زندان آزاد شد و به دیدار امام خمینی (ره) در پاریس رفت، و مسئولیت های مهمی به وی واگذار شد. پس از بازگشت به ایران، به عضویت شورای انقلاب درآمد و با تشکیل مجلس خبرگانِ بررسیِ قانون اساسی به ریاست آن مجلس انتخاب شد. وی از طرّاحان نظریۀ ولایت فقیه در آن مجلس بود. پس از ارتحال آیت الله سید محمود طالقانی، امامت نماز جمعۀ تهران را برعهده گرفت. آیت الله منتظری از سوی مجلس خبرگان به عنوان قائم مقام رهبری برگزیده شد، اما در ۱۳۶۷ از قائم مقامی رهبری استعفا داد و پس از پذیرش این استعفا از سوی امام در قم به درس و بحث علمی پرداخت. ازجمله آثار اوست: دروس ولایت فقیه (۴ جلد)؛ تفسیر نهج البلاغه؛ خاطرات؛ توضیح المسائل.

پیشنهاد کاربران

بپرس