لغت نامه دهخدا
مناوی. [ م َ ] ( اِخ ) زین الدین عبدالرؤف بن تاج العارفین بن علی بن زین العابدین الحدادی المناوی القاهری ( 952 - 1031 هَ. ق. ). از علمای بزرگ دین است که در فنون دیگر نیز استاد بود. وی خور و خواب اندک داشت و بدان سبب بیمار و ناتوان شد و پسرش تاج الدین محمد تألیفات وی را استملا می کرد. وی را قریب به هشتاد تألیف و از آن جمله است : «الجواهر المضیه فی الاَّداب السلطانیه »، «بغیةالمحتاج فی معرفة اصول الطب و العلاج »، «تاریخ الخلفاء» و «کنوزالحقائق » در حدیث و «غایة الارشاد الی معرفة احکام الحیوان و النبات » و کتب دیگر. وی در قاهره درگذشت. ( از اعلام زرکلی ص 519 ). رجوع به همین مأخذ و معجم المطبوعات ج 2 ص 1798 شود. 