علی رغم ماهیت علمی ثابت شده اختلال کم توجهی - بیش فعالی ( ADHD ) ، هم تشخیص و هم درمان آن، [ ۱] از دهه ۱۹۷۰ محل مناقشه بوده است. [ ۲] [ ۳] این بحث بین پزشکان، معلمان، سیاست گذاران، والدین و رسانه ها وجود دارد که آیا ADHD در محدوده طبیعی رفتار است یا این که ADHD یک وضعیت ژنتیکی است. از دیگر زمینه های مناقشه می توان به استفاده از داروهای محرک در کودکان، روش تشخیص و امکان تجویز افراطی اشاره کرد. [ ۳] [ ۴] [ ۵] در سال ۲۰۰۹، مؤسسه ملی بهداشت و مراقبت های عالی، ضمن تأیید این مناقشه، بیان می کند که درمان ها و روش های تشخیص فعلی بر اساس دیدگاه غالب در منابع آکادمیک است.
تفاوت نرخ تشخیص بیماری در کشورهای مختلف، ایالت های درون یک کشور، نژادها یا قومیت ها، به این علت است که برخی عوامل دیگر به غیر از وجود علائم ADHD در تشخیص بیماری نقش دارند، [ ۲] اگرچه شیوع ADHD در سطح بین المللی ثابت است. [ ۱] Federation of ADHD 2021" برخی از جامعه شناسان ADHD را نمونه ای از پزشکی سازی رفتار غیر عادی می دانند، یعنی تبدیل مسئله غیر پزشکی عملکرد در مدرسه به یک مساله پزشکی. [ ۳] اکثر سیستم های درمانی و سلامت، ADHD را به عنوان یک اختلال واقعی، و حداقل در تعداد کمی از افراد با علائم شدید می پذیرند. [ ۴] در میان جوامع پزشکی، بحث عمدتاً بر تشخیص و درمان تعداد بسیار بیشتری از افراد با علائم خفیف متمرکز است. [ ۴] [ ۵] [ ۶]
بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی، ویراست پنجم ( DSM - 5 ) ، مرجع اصلی در تشخیص بالینی در ایالات متحده آمریکا، ADHD یک ناهنجاری عصبی تکوینی با نرخ شیوع در اکثر فرهنگ ها، حدود ۵٪ در کودکان و ۲٫۵٪ در بزرگسالان است. [ ۷] [ ۸] امروزه وجود ADHD به طور کلی پذیرفته شده است، [ ۷] اما بحث و جدل پیرامون این اختلال از دهه ۱۹۷۰ وجود داشته است. [ ۳] طبق DSM - 5، علائم ADHD باید قبل از ۱۲ سالگی وجود داشته باشد، اما ادامه ADHD تا بزرگسالی غیر معمول نیست. [ ۸] گاهی اوقات والدین و مربیان به دلیل همپوشانی علائم با سایر ناتوانی های ذهنی، و اثربخشی گزینه های درمانی، به ویژه تجویز افراطی داروهای محرک، هنوز در مورد تشخیص اغراق شده در کودکان تردید دارند. [ ۷] [ ۹] با این حال، به گفته وینسنت پاریلو، استاد جامعه شناسی، "گروه والدین و مصرف کنندگان، مانند CHADD ( کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال کم توجهی - بیش فعالی ) ، تمایل دارند از دیدگاه پزشکی ADHD حمایت کنند. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتفاوت نرخ تشخیص بیماری در کشورهای مختلف، ایالت های درون یک کشور، نژادها یا قومیت ها، به این علت است که برخی عوامل دیگر به غیر از وجود علائم ADHD در تشخیص بیماری نقش دارند، [ ۲] اگرچه شیوع ADHD در سطح بین المللی ثابت است. [ ۱] Federation of ADHD 2021" برخی از جامعه شناسان ADHD را نمونه ای از پزشکی سازی رفتار غیر عادی می دانند، یعنی تبدیل مسئله غیر پزشکی عملکرد در مدرسه به یک مساله پزشکی. [ ۳] اکثر سیستم های درمانی و سلامت، ADHD را به عنوان یک اختلال واقعی، و حداقل در تعداد کمی از افراد با علائم شدید می پذیرند. [ ۴] در میان جوامع پزشکی، بحث عمدتاً بر تشخیص و درمان تعداد بسیار بیشتری از افراد با علائم خفیف متمرکز است. [ ۴] [ ۵] [ ۶]
بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی، ویراست پنجم ( DSM - 5 ) ، مرجع اصلی در تشخیص بالینی در ایالات متحده آمریکا، ADHD یک ناهنجاری عصبی تکوینی با نرخ شیوع در اکثر فرهنگ ها، حدود ۵٪ در کودکان و ۲٫۵٪ در بزرگسالان است. [ ۷] [ ۸] امروزه وجود ADHD به طور کلی پذیرفته شده است، [ ۷] اما بحث و جدل پیرامون این اختلال از دهه ۱۹۷۰ وجود داشته است. [ ۳] طبق DSM - 5، علائم ADHD باید قبل از ۱۲ سالگی وجود داشته باشد، اما ادامه ADHD تا بزرگسالی غیر معمول نیست. [ ۸] گاهی اوقات والدین و مربیان به دلیل همپوشانی علائم با سایر ناتوانی های ذهنی، و اثربخشی گزینه های درمانی، به ویژه تجویز افراطی داروهای محرک، هنوز در مورد تشخیص اغراق شده در کودکان تردید دارند. [ ۷] [ ۹] با این حال، به گفته وینسنت پاریلو، استاد جامعه شناسی، "گروه والدین و مصرف کنندگان، مانند CHADD ( کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال کم توجهی - بیش فعالی ) ، تمایل دارند از دیدگاه پزشکی ADHD حمایت کنند. [ ۳]
