مناظره درباره انداختن پول روی قبرها

[ویکی فقه] از اشکالاتی که وهابیت بر سایر فرق مسلمان می گیرند، حال آنکه فاقد هرگونه استنادی است، آن است که گذاردن پول بر قبر اولیاء الهی حرام است، از این رو به بیان مناظره ای در این باره می پردازیم.
در قبرستان بقیع بر روی تابلویی نوشته شده بود: «لا یجوز رَمْیُ النُّقُودِ عَلَی القُبُورِ؛ انداختن پول، روی قبر ها جایز نیست». روزی رئیس آمرین به معروف به قبرستان بقیع آمد و وقتی که دید روی بعضی از قبر ها پول نهاده اند، ما را دید، و گفت: «این پول ها را به زوّار بدهید، انداختن آن ها روی قبر ها، حرام است».دانشمند شیعی: به چه دلیل انداختن پول روی قبر ها حرام است، آیا در قرآن یا سنّت پیامبر (صلّی اللّه علیه وآله)، از آن نهی شده است؟ با اینکه رسول خدا (صلّی اللّه علیه وآله) فرمود: «هر چیزی جایز است، مگر اینکه از آن، نهی شود»، درباره انداختن پول روی قبر ها، نهی نشده است. رییس: قرآن می فرماید: «اِنَّمَا الصَّدَقاتُ لِلْفُقَراء؛ همانا صدقه ها برای مستمندان است». دانشمند شیعی: این پول ها را نیز مستمندانی که نگهبان قبر ها هستند برمی دارند. رئیس: نگهبانان، فقیر نیستند. دانشمند شیعی: شرط نیست که آن ها فقیر باشند، زیرا در بخشش و کمک، لازم نیست که کمک شونده، فقیر باشد، اگر به خاطر هدفی، و فی سبیل الله همه اموال خود را به ثروتمندی ببخشی مانعی ندارد، چنانکه در عروسی ها پول بر سر عروس و داماد، شاباش می کنند، و افرادی که فقیر نیستند آن پول ها را برای خود برمی دارند، و در این آیه ای که ذکر نمودی، هشت مصرف برای صدقات ذکر شده، که یکی از آن ها «فی سبیل الله» است. وانگهی مسلمین کنار قبر اولیاء خدا می روند و می گویند: «جان و مالم به فدایت» این سخن یک نوع ابراز علاقه و دوستی است، حال اگر به خاطر دوستی، شخصی همه یا بخشی از اموالش را ببخشد، شرعاً و عرفاً چه مانعی خواهد داشت؟!
بدعت و تحریم بی دلیل
خداوند از حلال و حرام کردن بی دلیل و پیش خود، منع نموده است و در آیه ۱۱۶ نحل می خوانیم: «وَ لا تَقُولوُا لما تَصِفُ اَلْسِنَتُکُمُ الْکَذِبَ هذا حَلالٌ وَ هذا حَرامٌ لِتَفْتَروُا عَلَی اللهِ الْکَذِبَ؛ به خاطر دروغی که زبان های شما توصیف می کند، نگوئید این حلال است و آن حرام، تا بر خدا نسبت ناروا و دروغ بدهید». آیا خداوند به شما اجازه داده که پیش خود قانون گزاری کنید، و هر چیزی را که مذاق شما با آن سازگار نیست، حرام یا بدعت یا شرک بدانید، شما به نام مبارزه با بدعت، هر حلالی را حرام می کنید، غافل از آن که حرام کردن حلال، خود یک نوع بدعت نابخشودنی است، و آنان که چنین روحیّه ای دارند، قطعاً بدانند، از راه راستگاری انحراف یافته اند، چنان که در ذیل آیه فوق نحل می خوانیم: «اِنَّ الَّذِینَ یَفْتَروُنَ عَلَی اللهِ الْکَذِبَ لایُفْلحُون؛ کسانی که بر خدا، دروغ می بندند، رستگار نخواهند شد».