مناطق خودمختار هند

شورای شهرستان ها و سرزمین های خودمختار اصطلاحی برای بخش های دارای خودمختاری اداری در هند است که محدود به چند بخش هستند که دولت مرکزی درجات مختلفی از استقلال در قانونگذاری ایالتی را به آنان اعطا کرده است. استقرار و عملکرد بسیاری از این شوراها مستقل است و بر اساس برنامه ششم در قانون اساسی هند بدان ها عمل می گردد. [ ۱] اکثر این نواحی در آسام و کشمیر قرار گرفته اند.
طبق مفاد برنامه ششم قانون اساسی هند، شوراهای مناطق خودمختار می توانند قوانین و مقررات را در زمینه های زیر وضع کنند:[ ۲]
• مدیریت زمین
• مدیریت جنگل
• منابع آبی
• کشاورزی و زراعت
• تشکیل شوراهای روستا
• سلامت عمومی
• بهداشت
• پلیس در سطح روستا و شهر
• انتصاب سران و روسای سنتی
• وراثت اموال
• ازدواج و طلاق
• آداب و رسوم اجتماعی
• وام و تجارت
• معدن و مواد معدنی
شوراهای مناطق خودمختار دارای صلاحیت تشکیل دادگاه برای رسیدگی به پرونده هایی هستند که هر دو طرف عضو قبیله های برنامه ریزی شده باشند و حداکثر مجازات آن کمتر از ۵ سال زندان است. [ ۲]
شوراهای مناطق خودمختار دارای اختیار وضع مالیات، هزینه و عوارض برای ساختمان و زمین، حیوانات، وسایل نقلیه، قایق ها، ورود کالا به منطقه، جاده ها، کشتی ها، پل ها، اشتغال و درآمد و مالیات های عمومی برای نگهداری مدارس و راه ها هستند. [ ۲]
شوراهای مناطق خودمختار که تحت برنامه ششم قانون اساسی هند فعالیت می کنند به صورت پررنگ نشان داده شده اند.
جزیره سنتینل شمالی که بخشی از قلمرو اتحادیه جزایر آندامان و نیکوبار است، مامن مردم سنتینلی است که یکی از قبایل ناشناخته دنیا به شمار می روند. آن ها هرگونه ارتباط با سایر افراد را رد می کنند و جزو آخرین مردمی هستند که عملاً از تمدن مدرن دور مانده اند. تاکنون با مردم این جزیره هیچ قراردادی صورت نگرفته و هیچ گاه جزیره اشغال نشده است.
دولت محلی جزایر آندامان و نیکوبار اعلام کرده است که هیچ قصدی برای دخالت در شیوه زندگی یا عادات مردم سنتینلی ندارند. [ ۳] اگرچه این جزیره از سونامی دسامبر ۲۰۰۴ آسیب جدی دید، زنده ماندن سنتینلی ها چند روز پس از این واقعه که یک هلیکوپتر دولت هند تعدادی از آن ها را مشاهده کرد که به سمتشان تیر پرتاب می کردند تأیید شد.