مناص

[ویکی الکتاب] معنی مَنَاصٍ: فرار (عبارت "لَاتَ حِینَ مَنَاصٍ " یعنی هنگام فرار نیست)
معنی لَاتَ: نیست (لات شبیه لیس می باشد و عبارت "لَاتَ حِینَ مَنَاصٍ " یعنی هنگام فرار نیست)
ریشه کلمه:
نوص (۱ بار)

«مَنَاص» از مادّه «نوص» به معنای پناهگاه و فریادرس است، می گویند: عرب هنگامی که حادثه سخت و وحشتناکی رخ می داده، مخصوصاً در جنگ ها، این کلمه را تکرار می کرد و می گفت: «مَنَاص؟، مَنَاص؟» یعنی پناهگاه کجا است؟، پناهگاه کجاست؟ و چون این مفهوم با فرار مقارن است گاهی به معنای محل فرار نیز آمده است.
. نَوْص به معنی التجاء و پناه بردن است «ناصَ اِلی کَذا:اِلْتِجاٌ» مناص اسم مکان و به معنی پناهگاه و نیز مصدر میمی است نوص را به معنی تأخر و فرار نیز گفته‏اند و آن در آیه مصدر است و اسم «لاَتَ» محذوف می‏باشد و تقدیر آن «لاتَ الْحینُ حینَ مَناصٍ» است یعنی: چه بسا مردمانی را که پیش از آنها هلاک کردیم و وقت نزول بلااستغاثه یاواویلا کردند ولی آن وقت وقت فرار نیست. یا آنوقت وقت پناه بردن به جایی یا وقت تأخر عذاب نیست. این لفظ بیشتر از یکبار در قرآن مجید نیامده است.