مناش ژان پیر دو

مِناش، ژان پیِر دو (۱۹۰۲ـ۱۹۷۳)(Menasce, Jean Pierre de)
خاورشناس فرانسوی. در خانواده ای یهودی به دنیا آمد. در ۲۲سالگی به آیین مسیح درآمد. درس های مقدماتی را در مدرسۀ فرانسوی اسکندریه به پایان رساند. در پاریس لیسانس فلسفه و در آکسفورد لیسانس فلسفه و علوم سیاسی و اقتصاد گرفت. در ۱۹۳۰ به فرقۀ دومینیکیان مسیحی وارد و در ۱۹۳۵ کشیش این فرقه شد. در ۱۹۳۸ـ۱۹۴۸ استاد تاریخ ادیان در دانشگاه فرایبورگ سوئیس بود و در ۱۹۴۹ـ۱۹۷۰ با وابستگی به مدرسۀ مطالعات عالی پاریس، تاریخ مذاهب در ایران قدیم را تدریس کرد. در ۱۹۵۱ـ۱۹۵۲ عضو موقتی پژوهشگاه مطالعات پیشرفتۀ دانشگاه پرینستون امریکا بود. اولین مقالۀ او دربارۀ ایران، در ۱۹۳۸ در نشریۀ مدرسۀ مطالعات شرقی لندن به چاپ رسید. ثابت کرد که در حدود ۵۸۰م، اوستای مکتوب موجود بوده است. اصل پهلوی بعضی از اصطلاحات حقوقی را در مجموعۀ حقوقی ایشوبخت یافت و در ۱۹۶۴ آن ها را در مقاله ای به چاپ رساند. از آثارش: آتش و بنیادهای خیریه در قانون ساسانی؛ شکندگومانیگ ویچار که به فرانسه ترجمه و چاپ شده است (فرایبورگ، ۱۹۴۵)، چاپ و ترجمۀ دینکرت (پاریس، ۱۹۵۸)؛ مجموعۀ کتیبه های ایرانی (۱۹۵۷).