[ویکی نور] منارات السائرین الی حضرة الله و مقامات الطائرین، به زبان عربی، اثر شیخ نجم الدین رازی ، در موضوع عرفان عملی است. شیخ، آن را در نیمه دوم عمر خود، هنگام اقامت در بغداد تألیف کرده است. تاریخ کتابت آن، حدود سال های 650ق، تا 652ق، است.
مؤلف، در ابتدای کتاب، یکی از انگیزه های خود را از تألیف این کتاب، بیان معانی استنباط شده از اشارات قرآنی و ناگفته های روایی و اسراری که بر زبان مشایخ بزرگوار رفته، می داند.
کتاب، در یک فاتحه، ده باب و یک خاتمه تدوین شده و هر یک از ابواب دارای چند فصل است.
شیخ، هر جا به آیه ای برمی خورد، با صرف نظر از معانی ظاهری آیات، مستنبطات ذوقی خویش را عرضه می دارد و این نشان می دهد که ذهن نجم الدین در مواجهه با قرآن، ذهنی تأویل گر بوده و در تمامی ابواب کتاب این رویه را حفظ کرده است.
کتاب، از نظر محتوا، بسیار به «مرصاد العباد» شبیه است و شاید بتوان گفت در بسیاری از موارد نسخه عربی همان کتاب است. از مقدمه کتاب نیز برمی آید که وی قصد داشته است همان مطالب «مرصاد العباد» را برای استفاده تازیان، جامه عربیت بپوشاند.
مؤلف، در ابتدای کتاب، یکی از انگیزه های خود را از تألیف این کتاب، بیان معانی استنباط شده از اشارات قرآنی و ناگفته های روایی و اسراری که بر زبان مشایخ بزرگوار رفته، می داند.
کتاب، در یک فاتحه، ده باب و یک خاتمه تدوین شده و هر یک از ابواب دارای چند فصل است.
شیخ، هر جا به آیه ای برمی خورد، با صرف نظر از معانی ظاهری آیات، مستنبطات ذوقی خویش را عرضه می دارد و این نشان می دهد که ذهن نجم الدین در مواجهه با قرآن، ذهنی تأویل گر بوده و در تمامی ابواب کتاب این رویه را حفظ کرده است.
کتاب، از نظر محتوا، بسیار به «مرصاد العباد» شبیه است و شاید بتوان گفت در بسیاری از موارد نسخه عربی همان کتاب است. از مقدمه کتاب نیز برمی آید که وی قصد داشته است همان مطالب «مرصاد العباد» را برای استفاده تازیان، جامه عربیت بپوشاند.