منادی گاه. [ م ُ دا / م ُ ] ( اِ مرکب ) محل ندا زدن. جای جار زدن. جایی که به آوازبلند مطلبی را به آگاهی همگان برسانند : بر منادی گاه کن این کار تو بر سر راهی که باشد چارسو.
مولوی ( مثنوی چ نیکلسن ج 1 ص 23 ).
رجوع به مُنادی ̍ و مُنادی شود.
فرهنگ فارسی
( اسم ) محل ندا [ بر منادی گاه کن این کار تو بر سر راهی که باشد چار سو . ] ( مثنوی . نیک. ۲۳ : ۱ )