منا منا ثقیل و فرسین

دانشنامه آزاد فارسی

مَنا مَنا ثَقَیل و فَرَسین (mene, mene, tekel, upharsin)
در عهد عتیق (دانیال) عبارتی که در ضیافت بَلشَصَّر به دیوار نقش بست و دانیال نبی آن را نشانۀ سقوط حکومت او و انهدام قریب الوقوع بابِل گرفت و چنین تفسیر کرد: منا (خدا سلطنت تو را شمرده و آن را به انتها رسانیده است)؛ ثقیل (در میزان سنجیده شده و ناقص درآمده ای)؛ فرسین (سلطنت تو تقسیم و به مادیان و فارسیان بخشیده شده است). در ۱۲ اکتبر ۵۳۹پ م بابل بدون مقاومت گشوده شد و هفده روز بعد، احتمالاً پس از مرگ بلشصر، کوروش به شهر قدم گذاشت.
wikijoo: منا_منا_ثقیل_و_فرسین

پیشنهاد کاربران

در کتاب موبی دیک نوشته ی هرمان ملویل و با ترجمه ی پرویز داریوش در صفحه ۳۷۲ نوشته شده:
"برای دریانوردان ناسزا و سوگند [همانند] نقل و نبات است. در بیخودی آرامش و در میانه ی توفان سوگند می خورند. از فراز تیرک دکل، وقتی شراع را بالای دریای جوشان می کشند لعنت نثار می کنند. اما من در همه ی سفرهای دریایی خود وقتی انگشت سوزنده ی خدا بر کشتی فرود آمده است و هنگامی که" مناما، ثقیل و فرسین"او در شراع ها و طناب ها به هم بافته شده است، سوگند معمول و عام را به ندرت شنیده ام. "
... [مشاهده متن کامل]

در پاورقی جناب داریوش آورده اند که:
"در کتاب دانیال نبی باب پنجم آیه ۲۵؛ که تفسیر کلمات فوق، که خطاب به "بلشصر" پادشاه بابل است از قول دانیال نبی چنین آمده است:
"منا. . . خدا سلطنت تور را شمرده و به انتها رسانیده است.
ثقیل. . . در میزان سنجیده شده است و ناقص درآمده.
فرس. . . . سلطنت تو تقسیم گشته و به مادیان و فارسیان بخشیده شده است. "
آیات؛ ۲۶، ۲۷ و ۲۸.

بپرس