از مهم ترین مسائل دوران حکومت محمدشاه، بحث ممنوع کردن تجارت برده در خلیج فارس بود. برده داری نزدیک به دو دهه پیش در بریتانیا ممنوع اعلام شده بود و به مرور کشورهای اروپایی دیگر هم در پی ممنوعیت آن برآمدند. انگلیسی ها که رفته رفته نفوذ خود در خلیج فارس را افزایش می دادند، تصمیم گرفتند تا به تجارت برده از طریق این دریا پایان دهند. به همین منظور، همکاری دولت های اطراف مانند ایران، عثمانی و مسقط ضروری بود. پس از برقراری مجدد روابط ایران و بریتانیا و بازگشت مک نیل به ایران، او به دستور پالمرستون، وزیر امور خارجهٔ انگلستان، مأمور شد تا موضوع لغو برده داری در خلیج فارس را با دولت ایران مطرح کند. او مأموریت داشت تا ضمن تأکید بر تلاش جهانی برای پایان دادن به برده داری، به ایران وعده دهد که انگلستان، اسیران ایرانی در بند قبایل سنی را آزاد خواهد کرد. اما مک نیل، بنا به دلایل نامعلومی که شاید به بی اعتمادی دولت ایران نسبت به او به سبب نقشش در جنگ هرات مرتبط باشد، به دستور دولت خود عمل نکرد و بدون طرح مسئلهٔ لغو برده داری مدتی بعد ایران را ترک کرد. پس از او، کلنل جاستین شیل که یک اشراف زادهٔ ایرلندی بود، در سال ۱۸۴۶ میلادی وارد ایران شد. او در ۱۲ سال آینده نقش مهمی در روابط ایران و بریتانیا ایفا کرد.
... [مشاهده متن کامل]
از آنجا که انگلیسی ها با امامان مسقط قراردادی مبنی بر محدودیت تجارت برده در خلیج فارس امضا کرده بودند، پالمرستون به شیل توصیه کرد که این قرارداد را دستاویز آغاز مذاکرات نماید. شیل نامه ای به صدراعظم ایران، حاجی میرزا آقاسی، نوشت و در آن تقاضا کرد که «اولیای دولت ایران هم فرمانی برای مخالفت معاملهٔ سیاه ها در بندرهای ایران حاضر فرمایند. » او مدتی بعد شخصاً با آقاسی دیدار کرد و بنا به تقاضای صدراعظم، خواستهٔ خود را به صورت کتبی به استحضار دولت ایران رساند. او ضمن شرح قرارداد با مسقط و نظارت کشتی های جنگی انگلیسی بر جریان منع تجارت برده، تقاضا کرد که ایران هم با انگلیسی ها قرارداد مشابهی امضا کند. او این عمل را نیک و انسانی خواند و ایران را تشویق کرد که به خرید و فروش برده خاتمه دهد. اما از آنجایی که مسئلهٔ خرید و فروش انسان در دین اسلام مانعی ندارد، شاه با این مسئله مخالفت کرد. او در پاسخ به آقاسی نوشت:
جناب حاجی، غلام و کنیز خریدن موافق شرع غرای حضرت خاتم الانبیاست. من نمی توانم به مردم خودم بگویم حلال شرع را من به شما حرام می کنم. معلوم است وقتی کشتی های انگلیس مانع آوردن اسیر هستند دیگر نمی آورند و ایرانی هم نمی خرد اما هر وقت بیاورند هرکسی بخواهد بخرد. مثل گرجی ها حالا نمی آورند و مردم نمی خرند. کاغذ دولتی و عهد بستن در قوهٔ من نیست، خلاف شرع است.
... [مشاهده متن کامل]
از آنجا که انگلیسی ها با امامان مسقط قراردادی مبنی بر محدودیت تجارت برده در خلیج فارس امضا کرده بودند، پالمرستون به شیل توصیه کرد که این قرارداد را دستاویز آغاز مذاکرات نماید. شیل نامه ای به صدراعظم ایران، حاجی میرزا آقاسی، نوشت و در آن تقاضا کرد که «اولیای دولت ایران هم فرمانی برای مخالفت معاملهٔ سیاه ها در بندرهای ایران حاضر فرمایند. » او مدتی بعد شخصاً با آقاسی دیدار کرد و بنا به تقاضای صدراعظم، خواستهٔ خود را به صورت کتبی به استحضار دولت ایران رساند. او ضمن شرح قرارداد با مسقط و نظارت کشتی های جنگی انگلیسی بر جریان منع تجارت برده، تقاضا کرد که ایران هم با انگلیسی ها قرارداد مشابهی امضا کند. او این عمل را نیک و انسانی خواند و ایران را تشویق کرد که به خرید و فروش برده خاتمه دهد. اما از آنجایی که مسئلهٔ خرید و فروش انسان در دین اسلام مانعی ندارد، شاه با این مسئله مخالفت کرد. او در پاسخ به آقاسی نوشت:
جناب حاجی، غلام و کنیز خریدن موافق شرع غرای حضرت خاتم الانبیاست. من نمی توانم به مردم خودم بگویم حلال شرع را من به شما حرام می کنم. معلوم است وقتی کشتی های انگلیس مانع آوردن اسیر هستند دیگر نمی آورند و ایرانی هم نمی خرد اما هر وقت بیاورند هرکسی بخواهد بخرد. مثل گرجی ها حالا نمی آورند و مردم نمی خرند. کاغذ دولتی و عهد بستن در قوهٔ من نیست، خلاف شرع است.
