ملی گرایی منابع ( به انگلیسی: Resource Nationalism ) تمایل مردم و دولت ها برای اعمال کنترل بر منابع طبیعی واقع در قلمرو خود است. در نتیجه، ملی گرایی منابع با منافع شرکت های چند ملیتی در تضاد است. [ ۱]
ملی گرایی منابع یک مفهوم محوری در بحث های معاصر در مورد سیاست انرژی است. [ ۲]
ملی گرایی منابع در سراسر جهان در حال افزایش است. در طول رونق اخیر منابع جهانی، بسیاری از دولت ها سیاست های ملی گرایانه را برای به حداکثر رساندن منافع سیاسی و اقتصادی از بخش معدن و انرژی خود اتخاذ کرده اند. [ ۳]
چالش های تبدیل منابع طبیعی تجدیدناپذیر مانند هیدروکربن ها و مواد معدنی به عنوان موتورهایی برای توسعه، دولت ها را بدون توجه به ایدئولوژی مدت ها گیج کرده است. صنایع استخراجی عموماً متمرکز و نیازمند سرمایه و فناوری هستند. در کشورهای کم درآمد نمی توانند حجم زیادی از نیروی کار غیر ماهر را جذب کنند یا مشاغل زیادی ایجاد کنند. ماهیت اقتصاد جهانی با فقدان مهارت های فنی و مذاکرهٔ محلی ترکیب می شود تا اطمینان حاصل شود که سرمایه و فناوری غنی است.
نظریه های موجود ملی گرایی منابع بر مدل های چانه زنی اقتصادی تکیه می کنند که نمی توانند چگونگی شکل دهی فرآیندهای سیاسی به استراتژی های سیاست منابع دولت ها را بررسی کنند. بررسی ۱۲ کشور عمدهٔ تولیدکننده منابع نشان می دهد که ملی گرایی منابع معاصر، طیفی از اشکال متمایز به خود می گیرد که به تفاوت در نهادهای سیاسی که اهداف و سیاست های دولت ها را ساختار می دهند، مرتبط است؛ بنابراین استدلال می شود که در حالی که پویایی اقتصادی به عنوان یک عامل توانمند عمل می کند، نهادهای سیاسی یک عامل شرطی به همان اندازه مهم هستند که اشکال متمایز ملی گرایی منابع را که امروزه مشاهده می شود شکل می دهد.
واقعیت پایدار یک اقتصاد وابسته و استخراجی، عمیقاً با مقدمات اصلی جنبش های اجتماعی متنوع و بحث انگیز بولیوی در تضاد است. در میان چپ گرایان طیف سیاسی، مجموعه ای از تفسیرهای ضد امپریالیستی و ملی گرایانه از تاریخ ریشهٔ محکمی یافته است. رهبران جنبش اجتماعی ثابت کرده اند که در بیان چارچوب های ناسیونالیستی منابع که طنین عاطفی گسترده ای دارند و شرکت کنندگان جنبش را به عمل سوق می دهد، زبردستند. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفملی گرایی منابع یک مفهوم محوری در بحث های معاصر در مورد سیاست انرژی است. [ ۲]
ملی گرایی منابع در سراسر جهان در حال افزایش است. در طول رونق اخیر منابع جهانی، بسیاری از دولت ها سیاست های ملی گرایانه را برای به حداکثر رساندن منافع سیاسی و اقتصادی از بخش معدن و انرژی خود اتخاذ کرده اند. [ ۳]
چالش های تبدیل منابع طبیعی تجدیدناپذیر مانند هیدروکربن ها و مواد معدنی به عنوان موتورهایی برای توسعه، دولت ها را بدون توجه به ایدئولوژی مدت ها گیج کرده است. صنایع استخراجی عموماً متمرکز و نیازمند سرمایه و فناوری هستند. در کشورهای کم درآمد نمی توانند حجم زیادی از نیروی کار غیر ماهر را جذب کنند یا مشاغل زیادی ایجاد کنند. ماهیت اقتصاد جهانی با فقدان مهارت های فنی و مذاکرهٔ محلی ترکیب می شود تا اطمینان حاصل شود که سرمایه و فناوری غنی است.
نظریه های موجود ملی گرایی منابع بر مدل های چانه زنی اقتصادی تکیه می کنند که نمی توانند چگونگی شکل دهی فرآیندهای سیاسی به استراتژی های سیاست منابع دولت ها را بررسی کنند. بررسی ۱۲ کشور عمدهٔ تولیدکننده منابع نشان می دهد که ملی گرایی منابع معاصر، طیفی از اشکال متمایز به خود می گیرد که به تفاوت در نهادهای سیاسی که اهداف و سیاست های دولت ها را ساختار می دهند، مرتبط است؛ بنابراین استدلال می شود که در حالی که پویایی اقتصادی به عنوان یک عامل توانمند عمل می کند، نهادهای سیاسی یک عامل شرطی به همان اندازه مهم هستند که اشکال متمایز ملی گرایی منابع را که امروزه مشاهده می شود شکل می دهد.
واقعیت پایدار یک اقتصاد وابسته و استخراجی، عمیقاً با مقدمات اصلی جنبش های اجتماعی متنوع و بحث انگیز بولیوی در تضاد است. در میان چپ گرایان طیف سیاسی، مجموعه ای از تفسیرهای ضد امپریالیستی و ملی گرایانه از تاریخ ریشهٔ محکمی یافته است. رهبران جنبش اجتماعی ثابت کرده اند که در بیان چارچوب های ناسیونالیستی منابع که طنین عاطفی گسترده ای دارند و شرکت کنندگان جنبش را به عمل سوق می دهد، زبردستند. [ ۴]
wiki: ملی گرایی منابع