ملی گرایی رمانتیک

ناسیونالیسم رمانتیک یا ملی گرایی رمانتیک ( یا ناسیونال رمانتیسیسم، ملی گرایی هویت ) شکلی از ناسیونالیسم است که در آن حکومت مشروعیت سیاسی خود را همچون نتیجه ارگانیک یگانگی آنهاییست که او برشان حکومت می کنند. در این روایت، ملت ها در فرهنگی مشترک و با روح و اراده ای یکتا به وجود می آیند که در زبان، اسطوره، قوانین، آئین ها و آداب و رسوم و تاریخ متجلی می شود.
در نیمه دوم قرن هیجدهم، با رشد فردگرایی و آزادیخواهی، به گذشته و تاریخ بیشتر توجه شد و ناسیونالیسم قوی تر شد و به عامل مهمی در اندیشه اجتماعی و صحنه سیاسی تبدیل شد. ظهور ناسیونالیسم مدرن بر احساسات مبتنی بود و ناسیونالیسم رمانتیک یا هویت بخش نام گرفت. ناسیونالیسم رمانتیک به دلیل مبتنی بر احساسات بودن در داخل کشور منجر به دیکتاتوری و سلطه جویی می شود و در خارج از کشور حالت امپریالیستی دارد. این نوع از ناسیونالیسم، مبتنی بر ملی گرایی آگوییستی است، و حالت تعارض نگر دارد و ملت ها را به چالش می کشاند. و همواره خودش را در مقابل دیگران تعریف می کند. مبنای روشی ناسیونالیسم رمانتیک مقیاسی است که از وجود ارگانیک گرفته می شود. نتیجتاً این نوع ناسیونالیسم به دولت های مطلقه یا توتالیتر منجر می شود. فاشیسم، بعثیسم، نازیسم، گرایش های ناسیونالیسم رمانتیک است که هر کدام به نوعی خصلت های مستبدانه و دیکتاتوری داشتند.
این روایت مانند اندیشه محافظه کاری سنت گرا، ملت را ارگانیسم معنوی یکپارچه ای می داند که نه افراد بلکه تاریخ به آن شکل داده بود. ناسیونالیسم رمانتیک به ایده خودمختاری و دمکراسی توده ای علاقه داشت زین رو می توان گفت رمانتیسم دو سوی محافظه کار سنت گرا و لیبرال داشت. هم می توانست حامی شدید گرایش دمکراتیک و تجددطلب باشد و هم از حصار سنتی در برابر تغییرات محافظت کند.