ملی گرایی الجزایری ( عربی: قومیة جزائریة ) عبارت است از ملیت و فرهنگ الجزایری با تأکید بر اینکه الجزایرها یک امت و ملت واحد هستند که با وحدت آحاد این ملت تقویت می شود. اولین بار بعد از جنگ جهانی اول در دوره اشغال الجزایر توسط فرانسه جنبش های ملی گرایانه در الجزایر هویدا شد، این جنبش ها منجر به شعله ور شدن جنگ استقلال الجزایر در سال ۱۹۵۴ شد، این جنبش ها دارای دو ماهیت سیاسی جدا از هم بود، دسته و گروه اول این جنبش ها ماهیت اصلاح طلبانه داشت و دسته و گروه دوم جدایی طلبان بودند که خواستار استقلال و جدایی الجزایر از فرانسه بودند، ملیت الجزایری از «بن بادیس» کسی که به مخالفت با استعمار فرانسه در الجزایر برخاست الهام و سرچشمه گرفته است: «همانا امت اسلامی الجزایر فرانسوی نیست و نمی تواند که فرانسوی باشد و نمی خواهد که فرانسوی بشود ولو اینکه اراده هم بکند نمی تواند فرانسوی بشود، بلکه ملت الجزایر تفاوت زیادی با ملت فرانسه از بابت زبان، اخلاق، اصالت و جوهر و دین دارد و نمی خواهد با ملت فرانسه ادغام و یکی شود. برای ملت الجزایر وطن و خاک مشخصی و معینی وجود دارد که عبارت است از کشور الجزایر با مرزهای مشخص شده اش در حال حاضر»
... [مشاهده متن کامل]
در زمان جنگ جهانی اول نسل جدیدی از رهبران مسلمان در الجزایر ظاهر شد و در سال های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ به بلوغ رسید. آن ها هر چند گروه کوچکی بودند ولی گروهی بودند مؤثر و تأثیرگذار از روشنفکران و دیگر الجزایری ها که آرزوها و آمالشان را از درون و ادراک خودشان و در خلال تجربیات جنگی و کشورشان شکل داده بودند. همچنین گروهی از اصلاح طلبان و دانشمندان دینی نیز در این دوران گردهم آمدند. برخی از این افراد از اعضای چند خانواده مسلمان ثروتمند بودند که با سختی و صعوبت در نظام استعماری در دهه ۹۰ قرن نوزدهم توانسته بودند از آموزش فرانسوی بهره ببرند، امری که آرزوی روشنفکران و نیروهای ترقی خواه الجزایری بود، علاوه بر این دیگرانی هم بودند از جمله ۱۷۳٬۰۰۰ الجزایری که در جنگ جهانی اول در ارتش فرانسه خدمت کردند یا صدها هزار نفر دیگر که با کار کارخانه های صنایع نظامی فرانسه به جنگ های فرانسه کمک کردند. بسیاری از الجزایر پس از سال ۱۹۱۸ در فرانسه باقی ماندند و پولی را برای بستگان در الجزایر ارسال کردند. در فرانسه آن ها از استاندارد زندگی بالاتر از آن چیزی که در کشور خودشان بهره مند بود برخوردار شدند و بالاتر از آن به شناخت مفاهیم سیاسی و دموکراسی که فرانسوی ها در فرانسه از آن برخوردار بودند، رسیدند و فهمیدند که جامعه فرانسه و ارتش و سربازان فرانسوی و همین طور بوروکرات های فرانسوی اجرای همین دموکراسی که خودشان دارند، برای اکثریت مسلمان الجزایری رد می کنند. کما اینکه برخی از الجزایری ها به شناخت و آگاهی از ناسیونالیسم رو به رشد عرب در خاورمیانه آگاه شدند.
... [مشاهده متن کامل]
در زمان جنگ جهانی اول نسل جدیدی از رهبران مسلمان در الجزایر ظاهر شد و در سال های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ به بلوغ رسید. آن ها هر چند گروه کوچکی بودند ولی گروهی بودند مؤثر و تأثیرگذار از روشنفکران و دیگر الجزایری ها که آرزوها و آمالشان را از درون و ادراک خودشان و در خلال تجربیات جنگی و کشورشان شکل داده بودند. همچنین گروهی از اصلاح طلبان و دانشمندان دینی نیز در این دوران گردهم آمدند. برخی از این افراد از اعضای چند خانواده مسلمان ثروتمند بودند که با سختی و صعوبت در نظام استعماری در دهه ۹۰ قرن نوزدهم توانسته بودند از آموزش فرانسوی بهره ببرند، امری که آرزوی روشنفکران و نیروهای ترقی خواه الجزایری بود، علاوه بر این دیگرانی هم بودند از جمله ۱۷۳٬۰۰۰ الجزایری که در جنگ جهانی اول در ارتش فرانسه خدمت کردند یا صدها هزار نفر دیگر که با کار کارخانه های صنایع نظامی فرانسه به جنگ های فرانسه کمک کردند. بسیاری از الجزایر پس از سال ۱۹۱۸ در فرانسه باقی ماندند و پولی را برای بستگان در الجزایر ارسال کردند. در فرانسه آن ها از استاندارد زندگی بالاتر از آن چیزی که در کشور خودشان بهره مند بود برخوردار شدند و بالاتر از آن به شناخت مفاهیم سیاسی و دموکراسی که فرانسوی ها در فرانسه از آن برخوردار بودند، رسیدند و فهمیدند که جامعه فرانسه و ارتش و سربازان فرانسوی و همین طور بوروکرات های فرانسوی اجرای همین دموکراسی که خودشان دارند، برای اکثریت مسلمان الجزایری رد می کنند. کما اینکه برخی از الجزایری ها به شناخت و آگاهی از ناسیونالیسم رو به رشد عرب در خاورمیانه آگاه شدند.
