ملک خویی. [ م َ ل َ ] ( حامص مرکب ) ملک خو بودن. فرشته خویی. نهاد و سرشت فرشتگان داشتن. نیک خویی : نخست آدمی سیرتی پیشه کن پس آنگه ملک خویی اندیشه کن.سعدی ( بوستان ).و رجوع به ملک خو شود.
