ملک جان نعمتی ( زاده ۱۹ آذر ۱۲۸۵ صحنه - درگذشت ۲۴ تیر ۱۳۷۲ ) او آثاری به شعر به زبان کردی نگاشته است. او که بیشتر با نام «شیخ جانی» شناخته شده است، در محیط زندگانی اش و گاهی بیرون از آن، چهره ای معنوی و مقدس به شمار می آید. آنچه دربارهٔ زندگی ملک جان می دانیم بیشتر بر اساس مطالبی است که استاد الهی دربارهٔ او گفته است. و همچنین بر اساس کتابی است دربارهٔ شرح حال زندگی ملک جان نعمتی که به مناسبت صدمین سال تولدش توسط انتشارات دیان دو سلیه منتشر شده است. این کتاب همچنین شامل تعدادی از اشعار ملک جان به دو زبان کردی و فارسی می باشد.
... [مشاهده متن کامل]
ملک جان در خاندانی از تبار عارفان قرن هفتم هجری متولد شد که حدود دویست سال پیش از آن، در روستای جیحون آباد مستقر شده بودند. حاج نعمت الله پدر ملک جان، مدتی دستیار حاکم منطقه ی کرمانشاه بود، اما بعد از یک تجربه ی عمیق معنوی، از فعالیت های دنیوی به کلی کناره گرفت زندگانی خود را به روزه و ریاضت، مراقبه، و سلوک عارفانه گذراند.
ملک جان در جیحون آباد، روستای کوچکی در استان کرمانشاهان به دنیا آمد. وی، پنجمین فرزند از هفت فرزند خانواده، تحت نظارت دقیق چنین پدری پرورش یافت و از کودکی در ریاضات و عبادات و اذکار خانوادگی شرکت می کرد.
ملک جان دختر حاج نعمت الله جیحون آبادی و خواهر استاد الهی است. حاج نعمت الله، علی رغم رسم محلی که تولد یک دختر رویدادی ناخوشایند محسوب می شد و دختران را خوار می شمردند با همان توجه و دقت که به تربیت فرزند ذکورش، نورعلی الهی پرداخته بود، به آموزش معنوی و اخلاقی دخترش نیز پرداخت. علاوه بر این معلم سرخانه ای، به آنها، سواد و خواندن قران و سایر کتب آسمانی را آموخت. ملک جان علاوه بر زبان کردی، فارسی ( زبان محاوره با افراد غیر محلی ) و عربی ( زبان قران و فقه ) را فراگرفت. او همزمان نواختن تنبور و سه تار را نیز آموخت. ملک جان از همان کودکی به درخواست پدر، همواره لباس و سربندی سفید می پوشید. این لباس به او امکان می داد همراه پدر در مراسمی که زنان اجازه شرکت نداشتند راه یابد. ملک جان این پوشش را تا پایان عمر حفظ کرد.
ملک جان، سیزده سالی بیش نداشت که پدر خود را از دست. او علی رغم این اتفاق ناگوار و آزمون دشوار در همان محیط معنوی به یاری برادرش به سلوک معنوی خود ادامه داد و حدود چهارده سالگی با دومین آزمون دشوار زندگی اش مواجه شد. دردی جانکاه در چشم های خود احساس کرد که به تدریج بر شدت آن افزوده می شد. دردهای جانکاهِ چشم و ضعف شدید جسمی ناشی از بیماری های مستمر در حدود بیست سالگی، منجر به نابینایی کامل او شد. ملک جان خیلی زود توانست این مشکلات را تبدیل به موقعیتی برای پیشرفت معنوی و طی سلوک کند. خود در این باره می گوید:«نابینایی ام بود که مرا از دنیا جدا کرد و افق های نادیده را به من نشان داد. »
... [مشاهده متن کامل]
ملک جان در خاندانی از تبار عارفان قرن هفتم هجری متولد شد که حدود دویست سال پیش از آن، در روستای جیحون آباد مستقر شده بودند. حاج نعمت الله پدر ملک جان، مدتی دستیار حاکم منطقه ی کرمانشاه بود، اما بعد از یک تجربه ی عمیق معنوی، از فعالیت های دنیوی به کلی کناره گرفت زندگانی خود را به روزه و ریاضت، مراقبه، و سلوک عارفانه گذراند.
ملک جان در جیحون آباد، روستای کوچکی در استان کرمانشاهان به دنیا آمد. وی، پنجمین فرزند از هفت فرزند خانواده، تحت نظارت دقیق چنین پدری پرورش یافت و از کودکی در ریاضات و عبادات و اذکار خانوادگی شرکت می کرد.
ملک جان دختر حاج نعمت الله جیحون آبادی و خواهر استاد الهی است. حاج نعمت الله، علی رغم رسم محلی که تولد یک دختر رویدادی ناخوشایند محسوب می شد و دختران را خوار می شمردند با همان توجه و دقت که به تربیت فرزند ذکورش، نورعلی الهی پرداخته بود، به آموزش معنوی و اخلاقی دخترش نیز پرداخت. علاوه بر این معلم سرخانه ای، به آنها، سواد و خواندن قران و سایر کتب آسمانی را آموخت. ملک جان علاوه بر زبان کردی، فارسی ( زبان محاوره با افراد غیر محلی ) و عربی ( زبان قران و فقه ) را فراگرفت. او همزمان نواختن تنبور و سه تار را نیز آموخت. ملک جان از همان کودکی به درخواست پدر، همواره لباس و سربندی سفید می پوشید. این لباس به او امکان می داد همراه پدر در مراسمی که زنان اجازه شرکت نداشتند راه یابد. ملک جان این پوشش را تا پایان عمر حفظ کرد.
ملک جان، سیزده سالی بیش نداشت که پدر خود را از دست. او علی رغم این اتفاق ناگوار و آزمون دشوار در همان محیط معنوی به یاری برادرش به سلوک معنوی خود ادامه داد و حدود چهارده سالگی با دومین آزمون دشوار زندگی اش مواجه شد. دردی جانکاه در چشم های خود احساس کرد که به تدریج بر شدت آن افزوده می شد. دردهای جانکاهِ چشم و ضعف شدید جسمی ناشی از بیماری های مستمر در حدود بیست سالگی، منجر به نابینایی کامل او شد. ملک جان خیلی زود توانست این مشکلات را تبدیل به موقعیتی برای پیشرفت معنوی و طی سلوک کند. خود در این باره می گوید:«نابینایی ام بود که مرا از دنیا جدا کرد و افق های نادیده را به من نشان داد. »
