ملک الشعرای بهار

اولین واژه ها اینها بودند:
١ - خروس
٢ - انگور
٣ - درفش
٤ - سنگ
بهار میسراید:
برخاست ( خروس ) صبح برخیز ای دوست
خون دل ( انگور ) فکن در رگ و پوست
عشق من و تو قصه مشت است و ( درفش )
جور تو ودل، صحبت ( سنگ ) است و سبوست
سپس این واژه ها مطرح شد - تسببح ، چراغ، نمک، چنار
شهریار سرود:
باخرقه و ( تسبیح ) مرا دید چو یار
گفتا ز ( چراغ ) زهد ناید انوار
کس شَهد ندیده است در کام ( نمک )
کس میوه نچیده است از شاخ ( چنار )
در آخر با این چهار واژه قرار شد بهار شعر بسراید
١ - گل رازقی
٢ - سیگار
٣ - لاله
٤ - کشک
بهار چنین سرود:
ای بُرده ( گل رازقی ) از روی تو رَشک
در دیدهٰ مه ز دود ( سیگار ) تو اشک
گفتم چو ( لاله ) داغدار است دلم
گفتی که دهم کام دلت یعنی ( کشک )
بگقته خود شادروان بهار در ان مجلس جوانی بودطناز و خودساز که از رعنایی به رعونت ساخته و از شوخی به شوخنگی پرداخته که با این امتحانات دشوار و رباعیات بدیهه
، باز هَل مِن یزید گفته و چهار چیز دیگر به کاغذ نوشت و گفت : تواند بود که در کلمات قبلی تبانی شده باشد و برای اذعان کردن و ایمان اوردن من باید با این چهار کلمه استلد بهار شعر بسراید
١ - آیینه
٢ - اره
٣ - کفش
٤ - غوره
استاد بهار گوید : من برای تنبیه ان شوخ چشم دست اطاعت بر