ملوک هرمز یا پادشاهی هرمز حکومتی پادشاهی واقع در شرق خلیج فارس در پیرامون تنگه هرمز بود. این پادشاهی در سده یازدهم ابتدا به عنوان وابسته به سلطنت سلجوقیان کرمان و سپس به عنوان خراجگزار اتابکان فارس و ایلخانان تأسیس شد. هرمز سپس به عنوان دولت متکی امپراتوری پرتغال تبدیل شد. سرانجام در سده هفدهم بیشتر قلمرو آن به امپراتوری صفوی ضمیمه شد.
... [مشاهده متن کامل]
این حکومت نام خود را از پایتخت بندری خود که هرمز بری نام داشت، دریافت کرد. هرمز بری در آن زمان یکی از مهم ترین بنادر خاورمیانه بود و مسیرهای تجاری دریایی خلیج فارس به چین، هند و شرق آفریقا را کنترل می کرد. این بندر ابتدا در سواحل جنوبی ایران در شرق تنگه هرمز و در نزدیکی شهر امروزی میناب قرار داشت و بعداً به جزیره جرون که به جزیره هرمز معروف شد، منتقل شد.
ریشه شناسی رایج «هرمز» از نام پارسی میانه ایزد ایرانی اهورامزدا است. از طرف دیگر، پیشنهاد شده است که نام هرمز از «هورموغ» ( محل نخل ) گرفته شده است. با این حال احتمال دیگر این است که هرمز از واژه یونانی «ارگانا» ( Όργανα ) به معنای «خلیج» آمده است.
شهر اصلی هرمز در سرزمین اصلی در استان مغستان در نزدیکی میناب امروزی در هرمزگان قرار داشت. در زمان رقابت ایلخانان با، شهر هرمز کهنه که به نام های نابند و دیوان خانه نیز شهرت داشت، توسط ساکنان آن ترک شدو اهالی آن در سال ۱۳۰۱ به رهبری پادشاه بهاءالدین ایاز و همسرش بی بی مریم به جزیره مجاور جرون نقل مکان کردند.
پاتریسیا ریسو می نویسد: «در زمان میر بحرالدین ایاز سیفین پانزدهمین پادشاه هرمز بود که سلجوقیان به کرمان و از آنجا به هرمز یورش بردند. ثروت هرمز به قدری مورد هجوم قرار گرفت که اهالی به خارج از سرزمین اصلی پناه بردند و در ابتدا به جزیره قشم نقل مکان کردند. میر بحرالدین سپس از جزیره جرون دیدن کرد و آن را از نین ( نعیم ) ، پادشاه کیس ( کیش ) که تمام جزایر آن ناحیه متعلق به او بود، به دست آورد»
او ادامه می دهد: «در سده یازدهم، دولت سلجوقیان با تصرف بازمانده بین النهرین بوییان تشکیل شد و آن ها بنادر حاشیه دریای عمان را از سال ۱۰۶۵ تا ۱۱۴۰ کنترل کردند. مصر فاطمی تجارت را به مسیر دریای سرخ و دور از خلیج فارس جذب می کرد. این تغییرات در قدرت، پایان دوران شکوفایی خلیج بود، اما بندر جزیره قیس و سپس بندر هرمز در سرزمین اصلی ( در ابتدا خراجگذار ایران ) به مراکز بازرگانی معروفی تبدیل شدند. حاکمان هرمزی قلعه هایی را در هر دو طرف ساحل دریا توسعه دادند تا ورودی خلیج فارس را کنترل کنند. بعداً در سال ۱۳۰۰، بازرگانان هرمزی سلطه ایران را رها کردند و مرکز بازرگانی خود را در جزیره ای که هرمز نامیده می شود، دوباره سازماندهی کردند و در آنجا ثروتی افسانه ای جمع کردند. »
... [مشاهده متن کامل]
این حکومت نام خود را از پایتخت بندری خود که هرمز بری نام داشت، دریافت کرد. هرمز بری در آن زمان یکی از مهم ترین بنادر خاورمیانه بود و مسیرهای تجاری دریایی خلیج فارس به چین، هند و شرق آفریقا را کنترل می کرد. این بندر ابتدا در سواحل جنوبی ایران در شرق تنگه هرمز و در نزدیکی شهر امروزی میناب قرار داشت و بعداً به جزیره جرون که به جزیره هرمز معروف شد، منتقل شد.
ریشه شناسی رایج «هرمز» از نام پارسی میانه ایزد ایرانی اهورامزدا است. از طرف دیگر، پیشنهاد شده است که نام هرمز از «هورموغ» ( محل نخل ) گرفته شده است. با این حال احتمال دیگر این است که هرمز از واژه یونانی «ارگانا» ( Όργανα ) به معنای «خلیج» آمده است.
شهر اصلی هرمز در سرزمین اصلی در استان مغستان در نزدیکی میناب امروزی در هرمزگان قرار داشت. در زمان رقابت ایلخانان با، شهر هرمز کهنه که به نام های نابند و دیوان خانه نیز شهرت داشت، توسط ساکنان آن ترک شدو اهالی آن در سال ۱۳۰۱ به رهبری پادشاه بهاءالدین ایاز و همسرش بی بی مریم به جزیره مجاور جرون نقل مکان کردند.
پاتریسیا ریسو می نویسد: «در زمان میر بحرالدین ایاز سیفین پانزدهمین پادشاه هرمز بود که سلجوقیان به کرمان و از آنجا به هرمز یورش بردند. ثروت هرمز به قدری مورد هجوم قرار گرفت که اهالی به خارج از سرزمین اصلی پناه بردند و در ابتدا به جزیره قشم نقل مکان کردند. میر بحرالدین سپس از جزیره جرون دیدن کرد و آن را از نین ( نعیم ) ، پادشاه کیس ( کیش ) که تمام جزایر آن ناحیه متعلق به او بود، به دست آورد»
او ادامه می دهد: «در سده یازدهم، دولت سلجوقیان با تصرف بازمانده بین النهرین بوییان تشکیل شد و آن ها بنادر حاشیه دریای عمان را از سال ۱۰۶۵ تا ۱۱۴۰ کنترل کردند. مصر فاطمی تجارت را به مسیر دریای سرخ و دور از خلیج فارس جذب می کرد. این تغییرات در قدرت، پایان دوران شکوفایی خلیج بود، اما بندر جزیره قیس و سپس بندر هرمز در سرزمین اصلی ( در ابتدا خراجگذار ایران ) به مراکز بازرگانی معروفی تبدیل شدند. حاکمان هرمزی قلعه هایی را در هر دو طرف ساحل دریا توسعه دادند تا ورودی خلیج فارس را کنترل کنند. بعداً در سال ۱۳۰۰، بازرگانان هرمزی سلطه ایران را رها کردند و مرکز بازرگانی خود را در جزیره ای که هرمز نامیده می شود، دوباره سازماندهی کردند و در آنجا ثروتی افسانه ای جمع کردند. »
