ملودیکا ( به انگلیسی: Melodica ) ، که با نام های پیانیکا، هارمونیکای کلیدی یا ملودی هورن نیز شناخته می شود یک ساز از خانوادهٔ سازهای هواصدای آزاد زبانه دار مانند سازدهنی است. این ساز شامل یک صفحه کلید موسیقی در بالا است و توسط دمیدن هوا از طریق دهانهٔ ساز که در کنار آن قرار گرفته نواخته می شود. فشار یکی از کلیدهای صفحه کلید باعث بازشدن مسیر هوای سوراخ متناظر با کلید شده و هوای ورودی باعث به ارتعاش درآمدن زبانه و تولید صدا می شود. حجم صدای این ساز معمولاً دو تا سه اکتاو است. ملودیکا کوچک، سبک و قابل حمل می باشد و در آموزش موسیقی به خصوص در آسیا مشهور است.
شکل مدرن این ساز با نام ملودیکا توسط کمپانی هوهنر در سال ۱۹۵۰ میلادی ساخته شد هر چند سازهای مشابهی پیش از آن در ایتالیا ساخته شده بود. [ ۱]
به عنوان ساز موسیقی جدی، ملودیکا برای اولین بار در دهه ۱۹۶۰ توسط استیو رایش در قطعه اش با نام ملودیکا ( ۱۹۶۶ ) و همچنین توسط موسیقیدان جاز، فیل مور در آلبوم همین حالا که توسط آتلانتیک رکوردز منتشر شد، مورد استفاده قرار گرفت. هرمتو پاسکول، نوازنده برزیلی یک تکنیکی را توسعه داد که شامل خواندن همراه با نواختن ملودیکا می شد.
ملودیکاها معمولاً بسته به محدودهٔ صوتی ساز طبقه بندی می شوند و معمولاً سازهای یک محدودهٔ صوتی خاص ظاهر خاص خودشان را نیز دارا می باشند.
• ملودیکای سوپرانو و آلتو صدای بالا و نازکتری نسبت به تنور دارند. بعضی از آنها برای نواختن با دو دست طراحی شدند. دست چپ، کلیدهای سیاه و دست راست کلیدهای سفید را می نوازد. باقی مدل های آنها مانند ملودیکای تنور هستند.
• ملودیکای تنور نوعی از ملودیکا با صدای پایین است. دست چپ، در جای دست پشت ملودیکا قرار می گیرد و دست راست کیبورد را می نوازد. ملودیکای تنور با اضافه کردن لوله ای به ملودیکا و قرار دادن ملودیکا روی یک سطح صاف قابل نواخته شدن با دو دست می شود.
• ملودیکای باس نیز، وجود دارد اما نسبت به تنور، آلتو و سوپرانو کمتر شهرت دارد.
• آکوردینا که عموماً از فلز ساخته می شود، مکانیزمی مشابه ملودیکای قدیمی دارد؛ اگرچه کیبورد با دکمه هایی مشابه ساز آکوردئون، جایگزین شده است.
ملودیکا با اضافه کردن یک لوله هوا، قابل نواختن با دو دست می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشکل مدرن این ساز با نام ملودیکا توسط کمپانی هوهنر در سال ۱۹۵۰ میلادی ساخته شد هر چند سازهای مشابهی پیش از آن در ایتالیا ساخته شده بود. [ ۱]
به عنوان ساز موسیقی جدی، ملودیکا برای اولین بار در دهه ۱۹۶۰ توسط استیو رایش در قطعه اش با نام ملودیکا ( ۱۹۶۶ ) و همچنین توسط موسیقیدان جاز، فیل مور در آلبوم همین حالا که توسط آتلانتیک رکوردز منتشر شد، مورد استفاده قرار گرفت. هرمتو پاسکول، نوازنده برزیلی یک تکنیکی را توسعه داد که شامل خواندن همراه با نواختن ملودیکا می شد.
ملودیکاها معمولاً بسته به محدودهٔ صوتی ساز طبقه بندی می شوند و معمولاً سازهای یک محدودهٔ صوتی خاص ظاهر خاص خودشان را نیز دارا می باشند.
• ملودیکای سوپرانو و آلتو صدای بالا و نازکتری نسبت به تنور دارند. بعضی از آنها برای نواختن با دو دست طراحی شدند. دست چپ، کلیدهای سیاه و دست راست کلیدهای سفید را می نوازد. باقی مدل های آنها مانند ملودیکای تنور هستند.
• ملودیکای تنور نوعی از ملودیکا با صدای پایین است. دست چپ، در جای دست پشت ملودیکا قرار می گیرد و دست راست کیبورد را می نوازد. ملودیکای تنور با اضافه کردن لوله ای به ملودیکا و قرار دادن ملودیکا روی یک سطح صاف قابل نواخته شدن با دو دست می شود.
• ملودیکای باس نیز، وجود دارد اما نسبت به تنور، آلتو و سوپرانو کمتر شهرت دارد.
• آکوردینا که عموماً از فلز ساخته می شود، مکانیزمی مشابه ملودیکای قدیمی دارد؛ اگرچه کیبورد با دکمه هایی مشابه ساز آکوردئون، جایگزین شده است.
ملودیکا با اضافه کردن یک لوله هوا، قابل نواختن با دو دست می شود.
wiki: ملودیکا