[ویکی نور] «آیت الله حاج میرزا عبدالکریم ملاّیی پور قرجه داغی تبریزی» فرزند کربلایی عباسعلی فرزند عبدالکریم، در سال1308ش مطابق با 1348ق در شهرستان تبریز دیده به جهان گشود.
در 7 سالگی تحصیلات خویش را آغاز نمود و ادبیات فارسی را در محضر پدرش آموخت و سپس وارد حوزه علمیّه تبریز گردید و در مدرسه طالبیه و حسن پادشاه سکنی نمود و جامع المقدمات و حاشیه ملاّ عبدالله را نزد حاج میرزا علی گوگانی، سیوطی، جامی و معالم را نزد حاج میرزا محمود انصاری، مغنی را نزد آیت الله حاج میرزا ولی الله اشراقی سرابی و مطول را از علاّمه شیخ علی اکبر نحوی فراگرفت و آن گاه با اشتیاق فراوان شرح تجریدالاعتقاد را از آیت الله حاج سیّد محمّد بادکوبه ای، شرح لمعه، شرح منظومه(قسمت منطق) و رسائل را نزد مرحوم آیت الله حاج سیّد مرتضی خسروشاهی و آیت الله سیّد کاظم شریعتمداری و مکاسب محرمه را نزد آیت الله حاج شیخ حسین شنب غازانی به انجام رسانید و در حالی که22 سال داشت، در سال1330ش به شهر قم مهاجرت نمود و به مدت 12 سال در مدرسه حجتیه اقامت گزید.
وی در حوزه علمیّه قم به تکمیل آموخته های خود پرداخت و باقی مانده شرح منظومه (قسمت حکمت) را نزد علاّمه سیّد محمّدحسین طباطبایی و قسمت بیع و خیارات مکاسب را از آیت الله حاج میرزا محمّد مجاهدی و آیت الله سیّد شهاب الدین مرعشی نجفی و کفایةالاصول را نزد آیت الله سیّد محمّدباقر سلطانی طباطبایی و آیت الله مجاهدی کسب فیض نمود و با دوستان فاضلش آیت الله حاج میرزا علی الهامی کلوانقی، حاج میرزا اسماعیل سرابی و حاج میرزا حسین قزوینی، به مباحثه نشست و سپس در جلسات درس خارج فقه و اصول آیات عظام: حاج آقا حسین بروجردی، امام خمینی(ره)، شیخ عباسعلی شاهرودی، سیّد شهاب الدین مرعشی نجفی و سیّد کاظم شریعتمداری حاضر شد و در سایه تلاش و کوشش وافی، به دریافت اجازه استنباط و اجتهاد احکام الهی از دو استاد اخیر و اجازه امور حسبیه از آیت الله مجاهدی نائل آمد و خودش نیز به برخی از روحانیون اجازه امور حسبیه داده است.
وی از اساتید مسلم حوزه علمیّه قم بوده و بیش از 60 سال به تدریس ادبیات عربی، معالم، منطق، تجوید، لمعه، رسائل ، مکاسب ، کفایةالاصول و خارج فقه اشتغال ورزید. ایشان نمونه بارز یک بنده شاکر و سپاسگزار بود و با وجود مشکلات جسمی، هیچ وقت لب به شکوه و شکایت نگشود و در همه حال، سپاس خدا را در دل داشت.
آثار علمی و پژوهشی وی بدین قرار است:
سرانجام این عالم زاهد و وارسته، پس از یک دوره نقاهت کوتاه مدت، در روز دوشنبه 19 رمضان 1431ق برابر با 8 شهریور 1389ش، در شهر قم بدرود حیات گفت و پیکر پاکش پس از انجام مراسم مذهبی و اقامه نماز میت به امامت آیت الله حاج میرزا یدالله دوزدوزانی در جوار امامزاده علی بن جعفر به خاک سپرده شد.
در 7 سالگی تحصیلات خویش را آغاز نمود و ادبیات فارسی را در محضر پدرش آموخت و سپس وارد حوزه علمیّه تبریز گردید و در مدرسه طالبیه و حسن پادشاه سکنی نمود و جامع المقدمات و حاشیه ملاّ عبدالله را نزد حاج میرزا علی گوگانی، سیوطی، جامی و معالم را نزد حاج میرزا محمود انصاری، مغنی را نزد آیت الله حاج میرزا ولی الله اشراقی سرابی و مطول را از علاّمه شیخ علی اکبر نحوی فراگرفت و آن گاه با اشتیاق فراوان شرح تجریدالاعتقاد را از آیت الله حاج سیّد محمّد بادکوبه ای، شرح لمعه، شرح منظومه(قسمت منطق) و رسائل را نزد مرحوم آیت الله حاج سیّد مرتضی خسروشاهی و آیت الله سیّد کاظم شریعتمداری و مکاسب محرمه را نزد آیت الله حاج شیخ حسین شنب غازانی به انجام رسانید و در حالی که22 سال داشت، در سال1330ش به شهر قم مهاجرت نمود و به مدت 12 سال در مدرسه حجتیه اقامت گزید.
وی در حوزه علمیّه قم به تکمیل آموخته های خود پرداخت و باقی مانده شرح منظومه (قسمت حکمت) را نزد علاّمه سیّد محمّدحسین طباطبایی و قسمت بیع و خیارات مکاسب را از آیت الله حاج میرزا محمّد مجاهدی و آیت الله سیّد شهاب الدین مرعشی نجفی و کفایةالاصول را نزد آیت الله سیّد محمّدباقر سلطانی طباطبایی و آیت الله مجاهدی کسب فیض نمود و با دوستان فاضلش آیت الله حاج میرزا علی الهامی کلوانقی، حاج میرزا اسماعیل سرابی و حاج میرزا حسین قزوینی، به مباحثه نشست و سپس در جلسات درس خارج فقه و اصول آیات عظام: حاج آقا حسین بروجردی، امام خمینی(ره)، شیخ عباسعلی شاهرودی، سیّد شهاب الدین مرعشی نجفی و سیّد کاظم شریعتمداری حاضر شد و در سایه تلاش و کوشش وافی، به دریافت اجازه استنباط و اجتهاد احکام الهی از دو استاد اخیر و اجازه امور حسبیه از آیت الله مجاهدی نائل آمد و خودش نیز به برخی از روحانیون اجازه امور حسبیه داده است.
وی از اساتید مسلم حوزه علمیّه قم بوده و بیش از 60 سال به تدریس ادبیات عربی، معالم، منطق، تجوید، لمعه، رسائل ، مکاسب ، کفایةالاصول و خارج فقه اشتغال ورزید. ایشان نمونه بارز یک بنده شاکر و سپاسگزار بود و با وجود مشکلات جسمی، هیچ وقت لب به شکوه و شکایت نگشود و در همه حال، سپاس خدا را در دل داشت.
آثار علمی و پژوهشی وی بدین قرار است:
سرانجام این عالم زاهد و وارسته، پس از یک دوره نقاهت کوتاه مدت، در روز دوشنبه 19 رمضان 1431ق برابر با 8 شهریور 1389ش، در شهر قم بدرود حیات گفت و پیکر پاکش پس از انجام مراسم مذهبی و اقامه نماز میت به امامت آیت الله حاج میرزا یدالله دوزدوزانی در جوار امامزاده علی بن جعفر به خاک سپرده شد.
wikinoor: ملایی_تبریزی،_عبدالکریم