مَلائِکه، نازِک صادِق (بغداد ۱۹۲۳ـ قاهره ۲۰۰۷)
مَلائِکه، نازِک صادِق
شاعر و منتقد عراقی. در خانواده ای ثروتمند زاده شد و بالید و از دانشسرای عالی بغداد مدرک لیسانس زبان و ادبیات عربی گرفت. با بورس تحصیلی یک سال در دانشگاه پرینستون نقد ادبی خواند (۱۹۵۰) و در ۱۹۵۶ از دانشگاه ویسکانسین در ادبیات تطبیقی فوق لیسانس گرفته است. پس از بازگشت به بغداد در دانشسرای عالی تدریس کرد. در ۱۹۶۴ به همراه شوهرش، عبدالهادی محبوبه، به بصره رفت. این زوج در تأسیس دانشگاه بصره نقشی اساسی داشتند. در پایان ۱۹۶۸ به بغداد برگشت و در ۱۹۷۰ برای تدریس در دانشگاه به کویت رفت. در ۱۹۸۲ بازنشسته شد و به عراق مراجعت کرد. مشخصۀ اولین مجموعۀ شعرش عاشقانه های شب (۱۹۴۷)، احساس، آرمان گرایی و عاطفه، توأم با سرخوردگی و نومیدی است. بیگانگی از اجتماع و حسرتی ژرف برای ناکجاآباد، بدبینی به زندگی و نگاه به مرگ در شعرش موج می زند. «شب» در شعر او جایی برجسته دارد. آثار اولیه اش را می توان رمانتیک خواند. ملائکه در مقدمه ای بر دومین مجموعۀ شعر خود (۱۹۴۹) قافیه و وزن یکنواخت سنتی را سد راه بیان و مانع رسیدن شعر به اوج شاعرانۀ ادبیات جهان می شمارد. سومین مجموعۀ شعر ملائکه، سکون موج (۱۹۵۷)، روی گردانی او از رمانتی سیسم و تیره نگری ژرف و به جای آن پذیرش فلسفی بسیاری از جنبه های غم انگیز حیات را بازتاب می دهد. ملائکه افزون بر مجموعه های شعر سه کتاب نقد، ازجمله قضیۀ شعر معاصر (۱۹۶۲)، نیز چاپ کرده است. از دیگر آثارش: منظومۀ بلند تراژدی زندگی (۱۹۷۰)؛ دریا رنگ عوض می کند (۱۹۷۷).
مَلائِکه، نازِک صادِق
شاعر و منتقد عراقی. در خانواده ای ثروتمند زاده شد و بالید و از دانشسرای عالی بغداد مدرک لیسانس زبان و ادبیات عربی گرفت. با بورس تحصیلی یک سال در دانشگاه پرینستون نقد ادبی خواند (۱۹۵۰) و در ۱۹۵۶ از دانشگاه ویسکانسین در ادبیات تطبیقی فوق لیسانس گرفته است. پس از بازگشت به بغداد در دانشسرای عالی تدریس کرد. در ۱۹۶۴ به همراه شوهرش، عبدالهادی محبوبه، به بصره رفت. این زوج در تأسیس دانشگاه بصره نقشی اساسی داشتند. در پایان ۱۹۶۸ به بغداد برگشت و در ۱۹۷۰ برای تدریس در دانشگاه به کویت رفت. در ۱۹۸۲ بازنشسته شد و به عراق مراجعت کرد. مشخصۀ اولین مجموعۀ شعرش عاشقانه های شب (۱۹۴۷)، احساس، آرمان گرایی و عاطفه، توأم با سرخوردگی و نومیدی است. بیگانگی از اجتماع و حسرتی ژرف برای ناکجاآباد، بدبینی به زندگی و نگاه به مرگ در شعرش موج می زند. «شب» در شعر او جایی برجسته دارد. آثار اولیه اش را می توان رمانتیک خواند. ملائکه در مقدمه ای بر دومین مجموعۀ شعر خود (۱۹۴۹) قافیه و وزن یکنواخت سنتی را سد راه بیان و مانع رسیدن شعر به اوج شاعرانۀ ادبیات جهان می شمارد. سومین مجموعۀ شعر ملائکه، سکون موج (۱۹۵۷)، روی گردانی او از رمانتی سیسم و تیره نگری ژرف و به جای آن پذیرش فلسفی بسیاری از جنبه های غم انگیز حیات را بازتاب می دهد. ملائکه افزون بر مجموعه های شعر سه کتاب نقد، ازجمله قضیۀ شعر معاصر (۱۹۶۲)، نیز چاپ کرده است. از دیگر آثارش: منظومۀ بلند تراژدی زندگی (۱۹۷۰)؛ دریا رنگ عوض می کند (۱۹۷۷).