ملامت گوی

لغت نامه دهخدا

ملامت گوی. [ م َ م َ ] ( نف مرکب ) ملامت گو :
ملامت گوی بی حاصل ترنج از دست نشناسد
در آن معرض که چون یوسف جمال از پرده بنمائی.
سعدی.
ملامت گوی عاشق را چه گوید مردم دانا
که حال غرقه در دریا نداند خفته در ساحل.
سعدی.
ملامت گوی بی حاصل نداند درد سعدی را
مگر وقتی که در کویی به رویی مبتلا ماند.
سعدی.
و رجوع به ملامت گو و ترکیب ملامت گفتن ذیل ملامت شود.

فرهنگ فارسی

( ملامت گو ی ) ( صفت ) آنکه کلمات مبنی بر سرزنش بدیگری گوید : [ عابدان آفتاب از دلبر ما غافلند ای ملامت گو خدا را رو ببین آن رو ببین ] ( حافظ . ۲۷۸ )

پیشنهاد کاربران

بپرس